Βρήκαμε τώρα και αναπαράγουμε την ίδια φράση «revenge porn», λες κι όταν αλλάζεις την ορολογία, αλλάζει χαρακτήρα και το έγκλημα, γίνεται πιο ήπιο, πιο ροζ και απαλό. Ίσως γιατί ως κοινωνία προσπαθούμε να λειάνουμε τις γωνίες, να τις πλανάρουμε, να τις φέρουμε στα μέτρα μας για να μη μας πληγώνουν.
Δεν μας εκπλήσσουν τα καθημερινά, πια, εγκλήματα -με κάθε τρόπο- κατά των γυναικών. Απλώς κάνουμε πρόσθεση: 17 γυναικοκτονίες, x ξυλοδαρμοί, ψ αυτοκτονίες… Μετά κάνουμε μια πολύ ωραία lifestyle ανάλυση του τύπου: Μα καλά, αυτός ο τύπος, με αυτό το χάλι, ήθελε γκόμενα και μετά τη διέσυρε κιόλας. Λες κι αν ο άλλος είναι ευπαρουσίαστος δικαιούται να ξεφτιλίζει, να σκοτώνει…
Δεν ξέρω εάν και πόσοι το έχουμε καταλάβει, αλλά εκτός του ότι ως κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο, το θέμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει για τα επόμενα πολλά χρόνια είναι η επιθετικότητα των αντρών, που δεν είναι τυχαίο γεγονός βεβαίως ούτε συγκυρία της εποχής. Η κακοποίηση, ο εξευτελισμός των γυναικών έρχεται από πολύ μακριά και δυστυχώς δεν καταφέραμε να βάλουμε φρένο.
Δεν είναι ο απίθανος τηλεοπτικός τύπος που διέπραξε μια ακόμα εγκληματική πράξη. Είναι ένα ολόκληρο κράτος, ένας μηχανισμός που τον (εξ)οπλίζει και αυτός απλώς πατάει τη σκανδάλη.
Είμαστε στον 21ο αιώνα και στα σχολεία έφυγε η Κοινωνιολογία, αλλά οι ώρες των Θρησκευτικών υπερτερούν έναντι άλλων, μια που η Εκκλησία συναποφασίζει με την πολιτεία σε θέματα Εκπαίδευσης. Σεξουαλική αγωγή ούτε που να το σκεφτούμε, αλλά έχουμε δεκάδες εκπομπές στην τηλεόραση που παρουσιάζουν τη γυναίκα ως εμπόρευμα.
Μεγαλώνουμε κορίτσια στα οποία περνάμε το μήνυμα πως το σεξ είναι ντροπή και αγόρια που πρέπει καμαρώνουν για τις επιδόσεις τους. Κι όταν αυτά τα δύο άκρα γίνονται συνείδηση, τότε διαβάζουμε κάθε μέρα κι από ένα πρωτοσέλιδο. Και πέφτουμε από τα σύννεφα, γιατί στράβωσε το πράγμα και δεν ξέρουμε πού…
