«Να απαντάτε σε emails αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα από την Πορτάρα, να συντάσσετε ισολογισμούς στη σκιά ενός πλατάνου στο Φιλώτι, να κάνετε zoom meeting από τη Μικρή Βίγλα «τσιμπώντας» στο μεσοδιάστημα λίγο αρσενικό Νάξου. Αυτή είναι η δελεαστική πρόταση… προς τους απανταχού εργαζομένους, που έχουν ακόμη νωπές τις μνήμες του εγκλεισμού: να μετακομίσουν στη Νάξο και να συνεχίσουν από εκεί την καριέρα τους ως ψηφιακοί νομάδες». Έτσι ξεκινά το άρθρο της Καθημερινής με τίτλο «Επαγγελματική έδρα: Νάξος (θες γραφείο εδώ;)». Ψάχνοντας περαιτέρω στη σχετική ιστοσελίδα WorkfromNaxos μαθαίνουμε: «Ψηφιακός νομάς είναι κάποιος που ο τόπος εργασίας του εξαρτάται από τη θέλησή του. Ο τόπος και ο χρόνος δεν έχουν σημασία, απολαμβάνει τα ταξίδια κερδίζοντας το εισόδημά του όπως θα έκανε κάθε εργαζόμενος σε γραφείο».
Στη νέα εποχή, όχι απλά την ψηφιακή, αλλά αυτήν της τηλεζωής, οι τοπικότητες και οι χρονικότητες αλλάζουν. Με μια καλή σύνδεση θα είσαι «παντού», κυρίως βέβαια κλεισμένος μέσα στο σπίτι σου. Θα είσαι «με όλους», συχνά με κανέναν συγκεκριμένα. Θα είσαι όμως και «διαρκώς», βασικά διαθέσιμος να εργαστείς ή να καταναλώσεις. Κάποιοι τυχεροί –κι έχει σημασία ποιοι είναι αυτοί– μπορεί στην αρχή να απολαμβάνουν το τυράκι τους στη Νάξο για να μετατραπούν όμως και σε… τυράκι προς διαφήμιση, ότι τάχα ο κόσμος είναι γεμάτος ευκαιρίες. Ένα «λίγο απ’ όλα» που πλασάρεται σαν πλούτος, ένα ανακάτεμα που στην τελική δεν είναι καθόλου ουδέτερο ή δήθεν διαμορφώσιμο στη δοσολογία του, αφού είναι οι μεγάλες κλίμακες και οι συσχετισμοί που θα γέρνουν σε βάρος μας την πλάστιγγα. Ωράριο, διακοπές και τώρα ρεπό στους ρυθμούς ενός ατομικού χρόνου, αδέσμευτα τάχα από κάθε κοινωνική σύμβαση. Για να αποδειχτεί τελικά ότι η ούλτρα καπιταλιστική σύμβαση –επίθεση στην εργασία– θα δίνει τον τόνο. Θα αναζητείται το «καλό αφεντικό» και όχι το εργατικό δίκαιο, η συμφωνία και όχι οι εργασιακές σχέσεις, η κατά περίπτωση σύμβαση και όχι ο κλάδος.
Κι αυτή η δομική εξατομίκευση της εργασιακής ζωής θα συμπαρασύρει τη ζωή στο σύνολό της, επιτρέποντας τελικά μόνο τις «παρέες» και τις «διαπροσωπικές σχέσεις» σαν κάτι που θα μοιάζει άξιο φροντίδας. Κάθε άλλη εγγύτητα, πιο διευρυμένη, «συνάδελφοι», «κάτοικοι», «συγχωριανοί» θα έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Κι έτσι θα κατασκευάζονται οι «δημόσιοι χώροι» σαν «αυλή» –ή φυλακή;– όπου ο καθένας θα –νομίζει ότι– μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, πάντα προσωπικές, χωρίς αναφορά στο κοινό, χωρίς δήμο. Για να καλύπτουν –ή περιφράσσουν;– όλων των ειδών τα «θέλω», μαζικά και του συρμού, εναλλακτικά και ψαγμένα.
Αλλού η τουριστική ανάπτυξη θα προχωρά με νέα προϊόντα για την προσέλκυση επισκεπτών νέου τύπου όπως οι ψηφιακοί νομάδες. Τι κι αν πριν τρία χρόνια έστειλαν τα ΜΑΤ στη Νάξο για να διασφαλίσουν ότι το νερό θα κλαπεί από τα χωράφια και τους κτηνοτρόφους για να ποτίσει τα τουριστικά καταλύματα; Τι κι αν όσοι αποφάσισαν ή αναγκάστηκαν να μετακομίσουν μόνιμα στο νησί όπως π.χ. κάποιοι καθηγητές πρέπει τους καλοκαιρινούς μήνες να «παραχωρούν» τα σπίτια τους στο Booking και το Airbnb; Τι κι αν πάνω από εκατό άνθρωποι στη Νάξο τρέφονται καθημερινά από τα συσσίτια της Εκκλησίας; Τι κι αν το τελευταίο διάστημα ανθίζουν παντού στο νησί πλαστικές μπουκαμβίλιες;
