Προχθές το συλλαλητήριο φοιτητών και εκπαιδευτικών στην Αθήνα χτυπήθηκε απρόκλητα, με το που οι διαδηλωτές επιχείρησαν να κατεβάσουν το πόδι τους στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου. Πλέον έχει καταστεί κυβερνητικό έθιμο να χτυπιούνται οι κινητοποιήσεις έτσι, με το καλημέρα, χωρίς καν αφορμή. Και τα ΜΑΤ ανταποκρίνονται άριστα στον «προληπτικό» ρόλο τους, χτυπώντας με γκλομπ και ψεκάζοντας με χημικά. Όλα αυτά θεωρούνται, δε, φυσιολογικά: κανείς πολιτικός ή δικαστικός «λειτουργός» δεν απορεί, δεν εξανίσταται, δεν ελέγχει το πώς και το γιατί. Αντίθετα, αντιδρούν ακαριαία όταν κηρυχθεί κάποια απεργία – λόγου χάρη την περασμένη εβδομάδα το Εφετείο Αθηνών ξεπέρασε σε χρόνο μηδέν φόρτους εργασίας και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις προκειμένου να κηρύξει παράνομη και καταχρηστική την απεργία που είχαν κηρύξει οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και ΟΙΕΛΕ.
Στο μεταξύ οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ και το Υπουργείο Παιδείας θεωρούν ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη για το γεγονός ότι δευτεροετής φοιτητής της Νομικής Θεσσαλονίκης έπεσε από τον 3ο όροφο και τραυματίστηκε σοβαρά επειδή καθόταν σε περβάζι παραθύρου για να παρακολουθήσει το μάθημά του, αφού στο συνωστισμένο αμφιθέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα… Ο μεν πρύτανης κ. Παπαϊωάννου δήλωσε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι… αυτά συνέβαιναν και παλιά, ο δε υφυπουργός κ. Συρίγος διαπίστωσε ότι η έλλειψη αιθουσών είναι χρόνιο πρόβλημα! Λες και είναι δηλαδή και οι δύο τηλεσχολιαστές, κι όχι οι πλέον αρμόδιοι για να επιλύσουν το πρόβλημα. Η δε κυρία Κεραμέως, κατά τα άλλα λαλίστατη, δεν έκρινε σκόπιμο να πει έστω ένα τυπικό «περαστικά» στον τραυματισμένο φοιτητή.
Πάντως οι δηλώσεις των κκ. Παπαϊωάννου και Συρίγου δείχνουν ότι γνωρίζουν καλά το πρόβλημα, κι ότι δεν έκαναν τίποτα για να το λύσουν. Σε μια άλλη χώρα θα ήταν ίσως πιο προσεκτικοί στο τι δηλώνουν. Εδώ όμως λένε ό,τι τους κατέβει, και λογαριασμό δεν δίνουν, αφού κι αυτοί –όπως όλο το ανφάν γκατέ της αποικίας μας– απολαμβάνουν του ακαταδίωκτου για οτιδήποτε κάνουν και δεν κάνουν… Προφανώς η ευθύνη τους περιορίζεται στο να παίρνουν τον μισθό τους, να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και να μεθοδεύουν ακόμη χειρότερες καταστάσεις. Οπότε θα ήταν πολυτέλεια να επισημάνουμε τη μη-ευθύνη τους και για «μικρότερα» προβλήματα, όπως π.χ. το γεγονός ότι τα συγγράμματα των ξενόγλωσσων Τμημάτων των Φιλοσοφικών Σχολών δεν διανέμονται επειδή… είναι ακριβά.
Τι τους μάρανε όλους αυτούς, και μαζί μ’ αυτούς και τα ΜΜΕ-παπαγαλάκια; Μα, το αν μπήκε επιτέλους στα πανεπιστήμια η «πανεπιστημιακή» αστυνομία. Βέβαια η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται εντόνως. Και την ίδια στιγμή εκλεκτοί εκπρόσωποί της παίρνουν μέρος π.χ. στις «ηλεκτρονικές εκλογές» της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τις οποίες πριν δύο χρόνια κατήγγελλε. Έχουν, φαίνεται, κι αυτοί το… ακαταδίωκτο.
Ε.Φ.
