Η «Συμφωνία του Αιώνα», όπως αποκάλεσε ο Τραμπ την εκτρωματική πρότασή του για την (μη) επίλυση του Παλαιστινιακού, προσθέτει άλλον ένα παράγοντα αστάθειας στη Μέση Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή. Αγνοώντας προκλητικά τόσο τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ όσο και θεμελιώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου, οι ΗΠΑ ρίχνουν όλο το βάρος τους για την προώθηση ενός σχεδίου όχι μόνο άδικου και απάνθρωπου, αλλά και καταδικασμένου να αποτύχει. Διότι, πέρα από το κατοχικό ισραηλινό κράτος και ορισμένα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα που βαυκαλίζονται ότι έτσι θα απαλλαγούν από το παλαιστινιακό «αγκάθι»*, κανείς –και πρώτα ο ίδιος ο παλαιστινιακός λαός– δεν πρόκειται να αποδεχθεί μια τέτοια «ειρήνευση». Σίγουρα όμως θα χρειαστεί να προστεθούν πολλά νέα βάσανα μέχρι να αποδειχθεί, για μια ακόμη φορά, το αβίωτο τέτοιων «λύσεων»… Αυτό γίνεται σαφές αν δούμε ορισμένα βασικά στοιχεία του αμερικανικού σχεδίου:
1) Η Ιερουσαλήμ αναγνωρίζεται ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, νομιμοποιώντας την εθνοκάθαρση που αυτό υλοποιεί εδώ και χρόνια, αλλάζοντας βίαια την πληθυσμιακή σύνθεση. Η ταυτόχρονη αντιφατική και παραπλανητική αναφορά του Τραμπ σε παλαιστινιακή «Ανατολική Ιερουσαλήμ» στην πραγματικότητα αντιστοιχεί σε μερικά φτωχά προάστια.
2) Το Ισραήλ προσαρτά τους παράνομους, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, κατοχικούς εποικισμούς σε παλαιστινιακά εδάφη, καθώς και την εύφορη Κοιλάδα του Ιορδάνη. Σε αντάλλαγμα οι Παλαιστίνιοι παίρνουν… έρημο.
3) Παραμένει υπό ισραηλινό έλεγχο η κυριαρχία των αιθέρων και της θάλασσας. Τα νοτιοαφρικανικού τύπου διεσπαρμένα παλαιστινιακά «μπαντουστάν» θα συνδέονται μεταξύ τους με τούνελ και δρόμους υπό ισραηλινό έλεγχο.
4) Απαιτείται από τους Παλαιστίνιους η «αναγνώριση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους», δηλαδή η αναγνώριση του μοναδικού διεθνώς διακηρυγμένου ρατσιστικού καθεστώτος, όπου δικαιώματα έχουν μόνο όσοι ανήκουν στο περιούσιο «έθνος».
5) Απαιτείται επίσης η «αποστρατιωτικοποίηση» των Παλαιστινίων, ενώ το Ισραήλ θα διατηρεί ελέω ΗΠΑ έναν από τους ισχυρότερους στρατούς της περιοχής – και πυρηνικά όπλα…
6) Οι πρόσφυγες δεν θα γυρίσουν ποτέ στα σπίτια τους, από τα οποία τους έδιωξαν οι σιωνιστές. Θα πρέπει όμως να δεσμευτούν ότι το «κράτος» τους θα προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία –αυτή που τους έκλεψαν οι έποικοι προφανώς δεν μετράει ως τέτοια– και θα είναι… φιλικό προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τις ξένες επενδύσεις!
7) Το παλαιστινιακό «κράτος» θα πρέπει να εντείνει τον λεγόμενο «συντονισμό ασφαλείας» με το Ισραήλ ιδρύοντας π.χ. ειδικά «αντιτρομοκρατικά» δικαστήρια.
8) Οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι θα απελευθερώνονται «κατά περίπτωση», υπό τον όρο να υπογράψουν δήλωση μετανοίας, δεσμευόμενοι ότι εφεξής «θα προωθούν στην κοινότητά τους τα οφέλη της συνύπαρξης»!
Αυτά είναι μερικά από τα κομβικά σημεία της «Συμφωνίας του Αιώνα» που πλασάρει ο Τραμπ ως αποτέλεσμα των πιο πρωτότυπων «διαβουλεύσεων» στην ιστορία, αφού απουσίαζε παντελώς το ένα από τα δύο εμπλεκόμενα μέρη. Δεν γινόταν βέβαια διαφορετικά, αφού ακόμη και η δοτή Παλαιστινιακή Αρχή έσπευσε να απορρίψει τις προτάσεις του Αμερικανού προέδρου. Διότι αυτό που στην ουσία ζητείται από τους Παλαιστίνιους είναι να συνθηκολογήσουν οριστικά, αποδεχόμενοι ότι προορισμός τους είναι να υπηρετούν αγόγγυστα το περιούσιο έθνος του Ισραήλ. Στο μεταξύ, το μελλοντικό φιάσκο θα χρησιμεύσει βέβαια στον δοκιμαζόμενο στο εσωτερικό των ΗΠΑ Τραμπ, ιδίως ενόψει προεκλογικής περιόδου…
Τι στάση θα κρατήσουν Ελλάδα και Κύπρος;
Υπάρχει όμως ένα ακόμη ζήτημα που πρέπει να υπογραμμιστεί, αφού ζούμε σε μια χώρα της οποίας το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων (με πρωτοπόρους τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ.) έχουν επιλέξει να υπακούουν αδιαμαρτύρητα τις υπερατλαντικές επιλογές και εντολές. Ας επισημάνουμε λοιπόν ότι και η παραμικρή υποστήριξη της Ελλάδας και της Κύπρου σε ένα τέτοιο εκτρωματικό σχέδιο θα σημάνει (πέρα από την περαιτέρω αποξένωσή της από τους λαούς αλλά και κυβερνήσεις της περιοχής, τη στιγμή που ο Ερντογάν προβάλλει ως… υπερασπιστής τους) την αναγνώριση του βιασμού των πλέον στοιχειωδών προνοιών του διεθνούς δικαίου. Αντέχουν η Ελλάδα και η Κύπρος να υποστηρίξουν μια συμφωνία που νομιμοποιεί την προσάρτηση ξένων εδαφών από δυνάμεις κατοχής, τους εποικισμούς και την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης, όπως και το κυνικό τσαλαπάτημα του δικαιώματος των προσφύγων να γυρίσουν στα σπίτια τους; Αντέχουν να υποστηρίξουν ένα νέο ρατσιστικό απαρτχάιντ και τη δημιουργία ενός μορφώματος αποτελούμενου από διεσπαρμένους θύλακες, χωρίς στρατό και κυριαρχία, στο έλεος επικυρίαρχων; «Η χώρα μου είναι πολύ μικρή για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία», είχε πει κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος…
* Ήταν χαρακτηριστική η παρουσία, στην παρουσίαση του σχεδίου από τον Τραμπ, των πρέσβεων του Μπαχρέιν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ομάν. Δηλαδή τριών απολυταρχικών μοναρχιών του Κόλπου που μακελεύουν τους ίδιους τους πολίτες τους, συμμετέχουν στη βάρβαρη σαουδαραβική επίθεση στην Υεμένη, και κάνουν πλάτες στο ισραηλινό κράτος υπονομεύοντας με κάθε τρόπο τον παλαιστινιακό αγώνα. Εξίσου χαρακτηριστική ήταν η ενθουσιώδης επικρότηση της πρότασης του Τραμπ τόσο από τον υπόδικο Νετανιάχου όσο και από τον αντίπαλό του, τον απόστρατο στρατηγό Γκαντζ: καμία διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ των δύο όσον αφορά την επιδίωξη «πειθάρχησης» των Παλαιστινίων και εξάλειψης κάθε προοπτικής για την απελευθέρωσή τους και τη δημιουργία ενός πραγματικού κράτους.
