Φαίνεται ότι, τελικά, δεν άρεσε σε μερικούς στη Γερμανία η είσοδος στην Ελευθερία και στην Ευμάρεια της Δύσης, και ψήφισαν ανάποδα. Δεν ήταν πολλοί αλλά παραδόξως(;) αυτοί οι τόσο λίγοι ήταν αρκετοί ώστε να ξεσηκώσουν θύελλα ανησυχίας στις δυτικές ελίτ. Παρά το ότι οι κάλπες μόλις που «ψιθύρισαν» ότι πίσω από τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» υπάρχουν αμφιβολίες, διαμαρτυρίες, θυμός, κρυμμένη οργή.
Στη Γερμανία, όπως και στη Γαλλία, έχουμε μόλις τα πρώτα σκιρτήματα αντίδρασης σε μια κρίση που κυοφορείται χρόνια. Και τώρα έσπασε μερικά τζάμια.
Ο συναγερμός που σάλπισαν τα ΜΜΕ δεν είναι επειδή, δήθεν, ο εχθρός είναι προ των πυλών. Οφείλεται στο ότι οι κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές ελίτ δεν σκοπεύουν να αλλάξουν κατεύθυνση προειδοποιημένες, υποτίθεται, από κάποιο μήνυμα που έστειλαν οι κάλπες.
Ο δυτικός καπιταλισμός, ιδίως ο Ηγεμόνας, παρουσιάζει σημάδια προϊούσας σκλήρυνσης, ανίκανος σε «στοχαστικές προσαρμογές» που θα ’λεγε και ο Καβάφης. Με συνέπεια να βάλει στο βωμό της Ιφιγένειας τις μικρές και αιμάσσουσες χώρες της Ευρώπης, ακόμα και τη Γερμανία.
Με απλά λόγια, οι ΗΠΑ λένε στις ευρωπαϊκές χώρες, πάλαι ποτέ κυρίαρχες στην υφήλιο, ότι «παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι» και θα επιζούν πλέον με τους όρους του αφεντικού, θα φτωχύνουν, θα μιλάνε μόνο όταν ο αφέντης τους απευθύνει τον λόγο, ότι γενικώς υποβιβάζονται και τα χρυσά κουτάλια είναι παρελθόν.
Η Γερμανία δεν τολμάει ούτε να το σκεφτεί. Αλλά τι να κάνει; Μπροστά οι Αμερικάνοι τη θέλουν μόνο για προσάναμμα στη μεγάλη αναμέτρηση με Ρωσία-Κίνα. Θα την κρατάνε με το κεφάλι έξω από το νερό ίσα-ίσα για να καεί πρώτη. Να πάει με τους Ρώσους; Είναι καταδικασμένη δεύτερη και να τη λούζει ο ιδρώτας μην τύχει κι αγριέψουν οι Βλαδίμηροι, θηρία ανήμερα όταν θυμώσουν. Οι άλλοι σύντροφοι της Ευρώπης είναι να τους κλαις, μικροί, άβουλοι, αντάμα προσμένουνε ματαίως, «κάποιο θάμα», φιλοσοφώντας στα διάσημα καφενεία του Παρισιού.
Με απλά λόγια, οι ΗΠΑ λένε στις ευρωπαϊκές χώρες ότι θα επιζούν πλέον με τους όρους του αφεντικού, θα φτωχύνουν και θα μιλάνε μόνο όταν ο αφέντης τους απευθύνει τον λόγο
Το πρόβλημα για τις ελίτ είναι ότι ξέρουν καλά, εκ πείρας, ότι αυτό που σήμερα είναι αχνό και αδύναμο στις κάλπες μπορεί «αύριο» να αποδειχθεί επικίνδυνο, απαιτητικό, ίσως ανατρεπτικό, στους δρόμους. Και ότι, ακόμα χειρότερο, μπορεί (τέλος πάντων: θα μπορούσε) να παρακάμψει τις κάλπες και να τραβήξει ένα δικό του δρόμο, χωρίς την πατρωνία των εν λόγω ελίτ. Τότε, για αντίβαρο, στήριξαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι για να αποφύγουν ανατροπές κληρονομημένες από τον Α΄ Πόλεμο, τους απροσδόκητους μπολσεβίκους και την απώλεια του αυτοκράτορα στην Κίνα, το πιο επίφοβο.
Η διαφορά από το παρελθόν είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις αντλούσαν ισχύ από τις τότε καθυστερημένες χώρες. Τώρα αυτές σταδιακά απελευθερώνονται από τους δυτικούς, Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Οπότε ο πιο ισχυρός της Δύσης, σε μια αδυσώπητη «ανθρωποφαγία», καταναλώνει τους πιο αδύναμους συνδαιτυμόνες.
Αλήθεια είναι ότι ως τώρα η Δύση δεν τα πήγαινε άσχημα. Μεταπολεμικά δάμασε έναν αυτοκράτορα και μια απροσπέλαστη χώρα, την Ιαπωνία, τη μετέτρεψε σε άκακο αρνάκι, ταπεινωμένη. Και πρόσφατα διέλυσε τη μεταπολεμική «αυτοκρατορία» της ΕΣΣΔ, και κέρδισε την Ανατολική Ευρώπη. Πλην όμως με τον Πούτιν, το μεγάλο ψάρι, η Ρωσία ξέφυγε και στήνεται απέναντι όρθια.
Αλλά αυτή που άλλαξε ριζικά το παιχνίδι είναι η Κίνα: Πρώτον, άλλαξε τα μεγέθη. Κυριαρχούν οι πληθυσμιακοί γίγαντες στο παιχνίδι ενώ οι μικρομεσαίοι αναλαμβάνουν δεύτερους, βοηθητικούς ρόλους. Δεύτερον, μετατόπισε σημαντικό μέρος του στρατηγικού ενδιαφέροντος από τη Μεσόγειο στις θάλασσες της Κίνας και της Ινδίας.
Το γερμανικό αίνιγμα, τι θα κάνει το Βερολίνο, έγινε σταυρόλεξο για αρχάριους. Παλιά όσους έπαιζαν τέτοιους ρόλους τους θεωρούσαν «κρέας για τα κανόνια». Οι Γερμανοί, υπέβαλαν, λέει, σχέδιο ειρήνευσης στο Ουκρανικό;
