Του Σταύρου Γεωργά. Πότε-πότε πυκνώνει η «αριστερή», με τη βούλα, αρθρογραφία σχετικά με την πρόθεση της κυβέρνησης «να αλλάξει την ατζέντα» – και όλα τα άρθρα συγκλίνουν, εννοείται, στην ίδια πάντοτε διακήρυξη: Όχι, δεν θ’ αφήσουμε να παρασύρουν τον κόσμο, θα συνεχίσουμε να εκθέτουμε προ οφθαλμών του το κρίσιμο, τη φτώχεια, την ανεργία, την «ανθρωπιστική καταστροφή».
Αλλά – αν είναι τόσο κρίσιμο (τόσο προφανές δηλαδή: αυτό υπονοείται εν προκειμένω), πώς θα ήταν δυνατόν να αλλάξει η ατζέντα; Εκτός κι αν αλλάζοντας η εν λόγω ατζέντα εστιάζει σε κάτι εξίσου προφανές (και κρίσιμο συνεπώς: ας μην εγκαταλείψουμε ένα συλλογισμό που οι ίδιοι οικοδομήσαμε). Εξ αντικειμένου προφανές;
Εδώ αρχίζουν τα όργανα – όχι επειδή δεν υπάρχουν προβλήματα εξ αντικειμένου κρίσιμα, προφανούς σημασίας λοιπόν (αν το προφανές προϋποθέτει ή/και εναύει μιαν αντικειμενική αξιολόγηση), αλλά επειδή η πρόσληψή τους διαμεσολαβείται κατ’ ανάγκην. Στην πραγματικότητα, συνεπώς, πρέπει να διαχειριστούμε πάντα ένα υβρίδιο: Η συρροή μεταναστών, φερ’ ειπείν, είναι προφανής και προφανώς κρίσιμη, αλλά κρίσιμη για λόγους άλλους απ’ αυτούς που προτείνει η Χρυσή Αυγή – κι επιπλέον εξίσου κρίσιμη και για τους ίδιους τους μετανάστες (οπότε κρύβοντάς τους κάτω απ’ το χαλί της ρητορείας μας φτιάχνουμε μια μεταφορική Αμυγδαλέζα κι εμείς).
Η αλλαγή ατζέντας προϋποθέτει σύνολο το υβρίδιο – και γι’ αυτό, παρά το κλαψούρισμά μας, πετυχαίνει: Πετάξαμε και το μωρό μαζί με τα νερά της μπανιέρας – και μας έμεινε η άνωση, που μαζί με το πρόβλημα «ανεργία» ξανανεβάζει το πρόβλημα «μετανάστευση»: δεν ηγεμονεύουμε ιδεολογικά ώστε να τ’ αποσυνδέσουμε εγκαίρως, να ξεθολώσουμε το νερό…
Να κάνουμε ένα βήμα ακόμη λοιπόν; Κυνηγώντας οροθετικές, ο Λοβέρδος εξελέγη. Σαρώνοντας μετανάστες και στήνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Χρυσοχοΐδης εξελέγη. Έχει σημασία συνεπώς ποιαν ατζέντα διαλέγει η κυβέρνηση: αυτήν που θα πιάσει – και που θα πιάνει όσο κολακεύουμε ψηφοφόρους όπου κι αν τους πετύχουμε. Η ατζέντα που αντιπροτείνουμε έχει προ πολλού παγιδευτεί μες στο όστρακο, ανέπτυξε συμφύσεις, φτιάχνει ένα μαργαριτάρι μίσους ενώ εμείς σαλιαρίζουμε. Η «ανθρωπιστική καταστροφή» θα αντιμετωπιστεί με «νόμο και τάξη»: αυτό εμπεδώθηκε – κι οι διαφημιστές που συμβουλεύουν την κυβέρνηση το ξέρουν. Εξού και ηχούν γελοίες (κι όχι μόνο ανιστόρητες) οι εκκλήσεις περί δημοκρατικής πανστρατιάς κατά της Χρυσής Αυγής, πανστρατιάς μάλιστα που θα υποστηριχθεί και θεσμικά: με νομοθετήματα και διώξεις.
Η πανστρατιά συγκροτείται αφανώς (σαν τη θαμμένη κινέζικη στρατιά), χρόνια τώρα, στην απέναντι όχθη – κι όσους δεν στρατολόγησαν το life style και τα videogames, που εκλαΐκευσαν κι έκαναν τρόπο σκέψης και ένταξης στην κοινωνία τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων» του Χομπς, τους επιστράτευσαν η τύψη για τη ζωή που νομίζουν πως έζησαν κι η προφανής πια μιζέρια της ζωής που ζουν τώρα. Αν πιστεύουμε ότι η πανστρατιά αυτή θα βρει τη δημοκρατική κοίτη και θα κυλήσει ορμητική χωρίς να την εκτρέψουμε, χωρίς δηλαδή να αποσυναρμολογήσουμε και να ανασυγκροτήσουμε το προφανές πετώντας τα βρομόνερα, κρατώντας το μωρό και λέγοντας και τι θα το κάνουμε – τότε μας αξίζει στ’ αλήθεια μια κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας». Απ’ την Αριστερά θ’ απομείνουν – η βούλα και τα βαθυστόχαστα άρθρα μας.
