Του Χρήστου Πραμαντιώτη. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διαδηλώσει τα τελευταία δύο χρόνια.
Βγήκαν από το σπίτι τους και ανακαλύπτουν τη συλλογική διαμαρτυρία και αντίσταση. Αυτό όμως έκανε το κράτος πιο «δύστροπο», έφερε το φράχτη στη Βουλή, το νέο δόγμα Δένδια για την Αστυνομία. Παίρνουν τα μέτρα τους οι κυβερνήσεις.
Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνει να περάσει από τους αποκλεισμένους δρόμους, που τους φράζει από νωρίς η Αστυνομία. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι καταφέρνει να διέλθει από τις κατεχόμενες ζώνες όπου απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Ας υποθέσουμε ότι παραβλέπει τις λοξές ματιές του κάθε αστυνομικού και του κάθε ασφαλίτη. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι επιτυγχάνει το δύσκολο στόχο να φτάσει σε ένα σταθμό του Μετρό που να μην τον έχει κλείσει η Αστυνομία. Και ας υποθέσουμε, τέλος, ότι πάει να βγει από το σταθμό για να φτάσει μέχρι τη διαδήλωση. Τότε είναι πάρα πολύ πιθανό να γίνει ένας από εκείνους που δέκα-δέκα θα τους «τσιμπήσουν» στις εξόδους του Μετρό μερικοί άγρυπνοι στρατοχωροφύλακες και θα γίνει ένας από τους χιλιάδες προληπτικώς προσαχθέντες.
Ας πούμε, όμως, ότι ο διαδηλωτής μας είναι τυχερός, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και φτάνει στη συγκέντρωση σώος και αβλαβής αλλά με τα νεύρα κρόσια. Ξέρει ότι όλα αυτά είναι μια δοκιμασία που την περνούν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συναγωνιστές του. Φτάνει λοιπόν στη συγκέντρωση και εκεί, εκτός από το πάθος και την οργή για το δίκιο του θα ταλαντευτεί για το πόση ψυχραιμία πρέπει να επιδείξει απέναντι στις ορδές μαινόμενων κρατικών και παρακρατικών που επιτίθενται για να διαλύσουν τη διαδήλωση.
Θα φάει τόνους χημικών, θα κυνηγηθεί, θα επιστρέψει, θα βοηθήσει τους άλλους διαδηλωτές, θα τους εμψυχώσει και θα εμψυχωθεί από αυτούς, θα γίνει κομμάτι του συνόλου, θα χαμογελάσει πλατιά γιατί το συλλογικό του δίνει ελπίδα, θα βρίσει τους αστυνομικούς, θα στείλει, με όλους τους τρόπους που έχει, το μήνυμα αντίστασης στα κυβερνητικά παχύδερμα. Μετά από ώρες, θα φτάσει στο σπίτι του σίγουρος ότι ούτε κι αυτή τη φορά ούτε και την επόμενη θα καταφέρει το κράτος να τον παραλύσει και να μείνει σπίτι του.
Αλλά και αναρωτώμενος αν όλη αυτή η τρομοκρατία που πέρασε από το πρωί θα είναι ικανή να αποτρέψει την επόμενη φορά άλλους συναγωνιστές του να έρθουν στη διαδήλωση. Ξέρει ότι αυτός είναι ο σκοπός τους, αλλά δεν θα τους περάσει. Όχι αυτή τη φορά, που παίζονται όλα.
Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις αρχίζει να παρακολουθεί τα Δελτία των 8. Βλέπει φωτιές, αλλά δεν βλέπει τον αγώνα του. Βλέπει τον Σαμαρά σε ρόλο ξεναγού-συνοδού της Μέρκελ. Βλέπει δημοσιογράφους που αγάπησαν την Μέρκελ που αγάπησε την Ελλάδα, να μεταμφιέζουν το ταξίδι-φιάσκο σε ελπίδα για τη χώρα. Βλέπει ακόμη αναλυτές να εκστασιάζονται επειδή ο Παπούλιας όρθωσε το ανάστημά του και μίλησε στα ελληνικά στην καγκελάρισσα, αν και ο άνθρωπος κατέχει τη γερμανική γλώσσα εξίσου καλά.
Κάπου εκεί κλείνει την τηλεόραση. Σίγουρος ότι την επόμενη φορά θα στείλει πιο δυνατά το μήνυμά του. Γιατί δεν έχει άλλο τρόπο για να αποτρέψει τη σκλαβιά και τους δωσίλογους που ακόμη αυτοαποκαλούνται κυβερνήτες της χώρας…
Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνει να περάσει από τους αποκλεισμένους δρόμους, που τους φράζει από νωρίς η Αστυνομία. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι καταφέρνει να διέλθει από τις κατεχόμενες ζώνες όπου απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Ας υποθέσουμε ότι παραβλέπει τις λοξές ματιές του κάθε αστυνομικού και του κάθε ασφαλίτη. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι επιτυγχάνει το δύσκολο στόχο να φτάσει σε ένα σταθμό του Μετρό που να μην τον έχει κλείσει η Αστυνομία. Και ας υποθέσουμε, τέλος, ότι πάει να βγει από το σταθμό για να φτάσει μέχρι τη διαδήλωση. Τότε είναι πάρα πολύ πιθανό να γίνει ένας από εκείνους που δέκα-δέκα θα τους «τσιμπήσουν» στις εξόδους του Μετρό μερικοί άγρυπνοι στρατοχωροφύλακες και θα γίνει ένας από τους χιλιάδες προληπτικώς προσαχθέντες.
Ας πούμε, όμως, ότι ο διαδηλωτής μας είναι τυχερός, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και φτάνει στη συγκέντρωση σώος και αβλαβής αλλά με τα νεύρα κρόσια. Ξέρει ότι όλα αυτά είναι μια δοκιμασία που την περνούν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συναγωνιστές του. Φτάνει λοιπόν στη συγκέντρωση και εκεί, εκτός από το πάθος και την οργή για το δίκιο του θα ταλαντευτεί για το πόση ψυχραιμία πρέπει να επιδείξει απέναντι στις ορδές μαινόμενων κρατικών και παρακρατικών που επιτίθενται για να διαλύσουν τη διαδήλωση.
Θα φάει τόνους χημικών, θα κυνηγηθεί, θα επιστρέψει, θα βοηθήσει τους άλλους διαδηλωτές, θα τους εμψυχώσει και θα εμψυχωθεί από αυτούς, θα γίνει κομμάτι του συνόλου, θα χαμογελάσει πλατιά γιατί το συλλογικό του δίνει ελπίδα, θα βρίσει τους αστυνομικούς, θα στείλει, με όλους τους τρόπους που έχει, το μήνυμα αντίστασης στα κυβερνητικά παχύδερμα. Μετά από ώρες, θα φτάσει στο σπίτι του σίγουρος ότι ούτε κι αυτή τη φορά ούτε και την επόμενη θα καταφέρει το κράτος να τον παραλύσει και να μείνει σπίτι του.
Αλλά και αναρωτώμενος αν όλη αυτή η τρομοκρατία που πέρασε από το πρωί θα είναι ικανή να αποτρέψει την επόμενη φορά άλλους συναγωνιστές του να έρθουν στη διαδήλωση. Ξέρει ότι αυτός είναι ο σκοπός τους, αλλά δεν θα τους περάσει. Όχι αυτή τη φορά, που παίζονται όλα.
Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις αρχίζει να παρακολουθεί τα Δελτία των 8. Βλέπει φωτιές, αλλά δεν βλέπει τον αγώνα του. Βλέπει τον Σαμαρά σε ρόλο ξεναγού-συνοδού της Μέρκελ. Βλέπει δημοσιογράφους που αγάπησαν την Μέρκελ που αγάπησε την Ελλάδα, να μεταμφιέζουν το ταξίδι-φιάσκο σε ελπίδα για τη χώρα. Βλέπει ακόμη αναλυτές να εκστασιάζονται επειδή ο Παπούλιας όρθωσε το ανάστημά του και μίλησε στα ελληνικά στην καγκελάρισσα, αν και ο άνθρωπος κατέχει τη γερμανική γλώσσα εξίσου καλά.
Κάπου εκεί κλείνει την τηλεόραση. Σίγουρος ότι την επόμενη φορά θα στείλει πιο δυνατά το μήνυμά του. Γιατί δεν έχει άλλο τρόπο για να αποτρέψει τη σκλαβιά και τους δωσίλογους που ακόμη αυτοαποκαλούνται κυβερνήτες της χώρας…
Σχόλια
