Ξεκάθαρο σχέδιο φτωχοποίησης του λαού και της χώρας και απόλυτης υποδούλωσης. Του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου*
Hγγικεν η ώρα για την πώληση της ΔΕΗ ή μάλλον του Ομίλου με τις ήδη, εδώ και αρκετό καιρό, θυγατρικές. Στις 15 Μάη το υπουργείο Περιβάλλοντος παρέδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιο της πλήρους ιδιωτικοποίησης του μεγαλύτερου και πλέον νευραλγικού -τόσο για την ανάπτυξη της χώρας όσο και για την όποια κοινωνική πολιτική θα μπορούσε να υπάρχει μέσω αυτού- κολοσσού της χώρας.
Σύμφωνα με την κατάπτυστη αυτή απόφαση της κυβέρνησης, μέρος του συνολικότερου «μεγαλόπνοου» σχεδίου της, δηλαδή αυτό της ιδιωτικοποίησης που αποτελεί μοχλό φτωχοποίησης ολόκληρης της χώρας και του λαού, σταδιακά και έως το τέλος του 2015, όπου και αυτή θα ολοκληρωθεί, η ΔΕΗ θα είναι 100% παρελθόν.
Πρώτο βήμα έναρξης της ιδιωτικοποίησης δεν είναι άλλο από το πολυσυζητημένο Δίκτυο Μεταφοράς και τη θυγατρική του Ομίλου ΔΕΗ που το διαχειρίζεται, τον ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας). Τους πυλώνες μεταφοράς, εν ολίγοις, και τους υποσταθμούς της επιχείρησης που μεταφέρουν όπως ο ιστός της αράχνης ρεύμα σε όλη τη χώρα, μεταφέροντας και μετατρέποντας την υπερυψηλή και μέση τάση από τα εργοστάσια παραγωγής. Το δίκτυο αυτό, προκειμένου να υπάρξει χρειάστηκαν ούτε λίγο – ούτε πολύ, σχεδόν 60 χρόνια συνεχούς δουλειάς ώστε να καλυφθεί και η τελευταία γωνιά της Ελλάδας. Απαιτήθηκε επίσης ένα τεράστιο, ανυπολόγιστο κόστος, το οποίο και σαφώς πλήρωσε ο ελληνικός λαός όλα αυτά τα χρόνια, και κανένας άλλος επενδυτής.
Το σχέδιο για τον ΑΔΜΗΕ, λοιπόν, προβλέπει άμεσα την ιδιοκτησιακή απεμπλοκή του Δημοσίου –κρατώντας το τελευταίο μειοψηφικό ποσοστό– και την πλήρη αποχώρησή του από τη θυγατρική εντός του 2014.
Η Ε.Ε. αποφασίζει
Το δεύτερο σκέλος αυτού του σχεδίου, το οποίο και είναι πραγματικά εξόφθαλμο ως προς το τι κάνει και πού αποσκοπεί, αφορά τη δημιουργία μιας νέας ολοκληρωμένης εταιρίας στη λειτουργία της η οποία θα περιλαμβάνει ό,τι αποφασίσει η Ε.Ε. πως πρέπει να περιλαμβάνει, μια και της έχει κατατεθεί για το λόγο αυτό ολόκληρος ο κατάλογος των παγίων και περιουσιακών στοιχείων της ΔΕΗ. Είναι ηλίου φαεινότερον, δηλαδή, πως θα περιλαμβάνει τα εργοστάσια παραγωγής και μάλιστα τα «καθαρά» από πλευράς ρύπων (υδροηλεκτρικά, φυσικό αέριο, νέες λιγνιτικές μονάδες και λοιπά), λιγνιτωρυχεία, αλλά και τα τμήματα λογιστηρίων και εμπορίας. Βέβαια, δεν υπάρχει καμία (όπως αναφέρει το σχέδιο) «δημιουργία» μιας καινούργιας επιχείρησης, αλλά πρόκειται για έναν εκ νέου τεμαχισμό του κομματιού που είχε απομείνει στη «μητρική» ΔΕΗ, μετά το διαχωρισμό με τις θυγατρικές που είχε προηγηθεί – και μάλιστα για τα «καθαρά» από ρύπους, άρα και από πρόστιμα ρύπων, παραγωγικά κομμάτια της ΔΕΗ. Η εταιρία αυτή, όπως είναι σαφές, θα είναι απολύτως ανταγωνιστική απέναντι σε ό,τι απομένει και θα λέγεται ΔΕΗ, πράγμα το οποίο φωτογραφίζει ποιο θα είναι το άμεσο και τελειωτικό χτύπημα.
Στην εταιρία αυτή, πέραν των υπολοίπων, θα «μεταφερθούν» αναγκαστικά και ο ένας στους τρεις πελάτες, μια και μαζί της θα ακολουθήσουν και το 30% των συνδέσεων (μια εταιρία δηλαδή που θα έχει έτοιμο ακόμη και το πελατολόγιό της!).
Τελευταίο και τρίτο σκέλος του ξεπουλήματος είναι η πώληση και των τελευταίων εναπομεινάντων περιουσιακών στοιχείων από το «ξεκαθάρισμα» που θα έχει κάνει η Ε.Ε. και το οποίο θα αποτελεί το φάντασμα της πάλαι ποτέ ΔΕΗ, συνοδευόμενο και από το 17% των μετοχών που έχουν παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ σήμερα και που θα συναντήσουν το προηγούμενο 49% που βρίσκεται από το 2000 στα ταμπλό του Χρηματιστηρίου.
Μια εκτίμηση για τη νησιωτική Ελλάδα
Δεν γίνεται σαφές, βάσει του σχεδίου αυτού, τι θα απογίνουν τα εργοστάσια παραγωγής της νησιωτικής Ελλάδας. Βάσει, όμως, των παραπάνω αλλά και της εμπλοκής της Ε.Ε. (η οποία εμφανίζεται σε αυτό το σχέδιο σαν τον αγοραστή που πάει σε πολυκατάστημα και διαλέγει τι θέλει και τι όχι), δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τολμήσει κανείς να κάνει κάποιες εκτιμήσεις για το τι πρόκειται να συμβεί και σε αυτό τον τομέα.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν πως οι ΑΣΠ (Ατμοηλεκτρικοί Σταθμοί Παραγωγής) λειτουργούν με καύσιμο το πετρέλαιο, αυτό τους κάνει αμέσως ασύμφορους, οπότε και ο πιο πάνω αγοραστής δεν πρόκειται να συμμετέχει ή να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς καθόλου. Αυτόματα λοιπόν μπαίνει το ερώτημα τι θα απογίνουν. Έως και σήμερα το κόστος αυτό δεν φαινόταν, διότι έβγαινε ο μέσος όρος κόστους της κιλοβατώρας επί συνόλου της παραγωγής, ηπειρωτικής (φτηνού λιγνίτη-πατάτα στο χωράφι μας) και νησιωτικής (ακριβού καυσίμου). Ποιο θα είναι, λοιπόν, το μέλλον των νησιών με τα νέα δεδομένα; Ποιο θα είναι το κόστος παραγωγής; Θα παραμείνει το κράτος εγγυητής ενεργειακής και φθηνής επάρκειας στη γενικότερη νησιωτική και κυρίως στην ακριτική νησιωτική Ελλάδα ή θα γυρίσουν οι ακρίτες στη λάμπα πετρελαίου και στα κεριά, λόγω αδυναμίας πληρωμής ενός τόσο δυσβάστακτου κόστους; Μήπως προετοίμασαν, έστω για επάρκεια, τα νησιά με κάποια άφθονη και επαρκή εναλλακτική μορφή ενέργειας; Ή μήπως –λέω μήπως– τα νησιά και κυρίως αυτά της συνοριακής ακτογραμμής θα εξοπλιστούν, από εδώ και πέρα, με εναλλακτικές μορφές ενέργειας ιδιωτικών εταιριών, είτε με τη μορφή του ιδιοκτήτη είτε με τη μορφή του εργολάβου, μια και η ίδια η ΔΕΗ έχει πολλά χρόνια τώρα διαλύσει τη Διεύθυνση Εναλλακτικών Μορφών Ενέργειας (ΔΕΜΕ), την πρωτοπόρο σε αυτόν τον τομέα Διεύθυνση στην Ελλάδα που συνεργαζόταν με το Πολυτεχνείο, υποχωρώντας και αφήνοντας τα πάντα στους γνωστούς εγχώριους αλλά και ξένους ιδιώτες;
Θα πρέπει να επισημάνουμε και κάποιο άλλο εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου, στοιχείο αυτής εδώ της ληστείας – να το έχουμε κατά νου και να μην το ξεχνάμε.
Χώρα δίχως έδαφος
Όταν μιλάμε για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αντιλαμβανόμαστε, λανθασμένα, πως αφορά μόνο την παραγωγή και διάθεση ενέργειας. Είναι, όμως, έτσι;
Η ΔΕΗ ή το Δημόσιο, σήμερα, έχει στην κατοχή της τεράστιες εκτάσεις γης, τόσο από τις εγκαταστάσεις της όσο και από το δίκτυο-αράχνη που προαναφέρθηκε. Όλο αυτό, με την πώληση της επιχείρησης, αποκαλύπτει το μεγαλύτερο real estate στην ιστορία αυτής της χώρας. Για ποια κυριαρχία μιλάς, όταν δεν σου ανήκει σπιθαμή γης; Μαζί, λοιπόν, με την ενέργεια και ό,τι αυτό συνεπάγεται, πουλάνε και τα χώματα που συνθέτουν αυτήν τη χώρα. Εκατομμύρια στρέμματα ανυπολόγιστης αξίας αλλά και εθνικής κυριαρχίας. Δεν συντελείται λοιπόν μια αγοραπωλησία, αλλά ένα άγριο έγκλημα με θύμα ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Εξάλλου, ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως μετά την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ στην Ελλάδα θα συνεχίσει να παράγεται ρεύμα; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που έχει σήμερα η ΔΕΗ και που θα μπορούσαν να είναι άλλες τόσες μέσα από σοβαρές αναπτυξιακές πολιτικές; Κανείς.
Η Ελλάδα είναι συνδεδεμένη με το μεσογειακό, άρα και με το ευρωπαϊκό δίκτυο από το οποίο μάλιστα κάνει και εισαγωγή ρεύματος, όταν υπάρχει ανάγκη. Αυτό από μόνο του μπορεί να βάλει εύκολα τη σκέψη μήπως –εν τέλει– το σχέδιο δεν είναι η αγορά και η παραγωγή από τους ενδιαφερόμενους, αλλά απλά η απόκτηση εδαφών και η πώληση προς την Ελλάδα ενέργειας από τα πυρηνικά τους εργοστάσια, ρεύμα το οποίο θα περνάει χωρίς διόδια-έσοδα για το ελληνικό κράτος, αφού και το δίκτυο είναι το πρώτο που πωλείται. Απλές δικές μου σκέψεις μπροστά σε ένα ξεκάθαρο σχέδιο φτωχοποίησης ενός λαού, μιας χώρας και μιας απόλυτης υποδούλωσης και κυριαρχίας.
