Πίσω από ωραία λόγια όλοι οι υπουργοί από τη δεκαετία του 1990 σχεδιάζουν και εφαρμόζουν διεθνείς συμφωνίες:
α) Για σχολικά προγράμματα που προετοιμάζουν αγράμματους, αστοιχείωτους και ανιστόρητους μαθητές.
β) Για σχολικά προγράμματα χωρίς παραγωγικούς προσανατολισμούς.
γ) Για τη μείωση των εκπαιδευτικών στα σχολεία.
δ) Για προσοντολόγια, άχρηστα για εκπαιδευτικούς.
ε) Για την επιβολή της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων με στόχο τη διαφορετική τους χρηματοδότηση.
«Γιατί συμβαίνουν αυτά στην εκπαίδευση»;
Δεν έχουν όραμα για την εκπαίδευση, για την κοινωνία και για την οικονομία αφού η ελίτ που κυβερνάει, εξυπηρετεί τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των προστάτιδων δυνάμεων. Στόχος της ελίτ είναι το να έχει μια θέση όσο το δυνατόν καλύτερη στο κλαμπ των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη υπακούοντας δουλικά και να κερδίζει χρήματα και θέσεις εξουσίας. Έτσι αποδυναμώνεται η χώρα. Αυτός ο προσανατολισμός στην εκπαίδευση ικανοποιεί τη διαχείριση του εργατικού-άνεργου δυναμικού.
Ένας νεανικός πληθυσμός αγράμματος, αστοιχείωτος, ανιστόρητος, χωρίς παραγωγικές ικανότητες και δυνατότητες είναι ο υπάκουος στρατός για την οικονομία φτηνών εργαζομένων-ανέργων και τμήμα μιας κοινωνίας ιδιωτών όπου νοιάζεται, ο καθείς, μόνο για το ατομικό του συμφέρον. Η εκπαίδευση αυτή μαθαίνει στο παιδί να προσαρμόζεται στις φτηνές υπηρεσίες που θα προσφέρει σε μια χώρα που κεντρικός πυρήνας της είναι ο ευάλωτος τουρισμός και οι υπηρεσίες. Οι γνώσεις για την εξάσκηση της δημιουργικότητας είναι άχρηστες.
«Γιατί δεν αλλάζουν τα πράγματα»;
Ο λαός μας τα τελευταία πενήντα χρόνια απειλείται με έκλειψη. Ένας ιστορικός πολιτισμός κινδυνεύει να χαθεί και από τους ίδιους τους Έλληνες που απέκτησαν παρασιτικές συνήθειες, που συμπεριφέρονται εγωιστικά, που ξέχασαν αρχές και αξίες παλαιότερων γενεών μέσα σε ασύγκριτα δυσκολότερες συνθήκες. Υπογεννητικότητα και μετανάστευση απομυζούν τις πνευματικές ικανότητες των μορφωμένων νέων. Κατάθλιψη και ανταγωνισμός για τη νέα γενιά που αδυνατεί να έχει περιεχόμενο στη ζωή της.
Από την άλλη, ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός που πραγματοποιεί αγώνες μιας μειοψηφίας εκπαιδευτικών, αδυνατεί να πείσει. Όπως και κάθε κλαδικός-επαγγελματικός συνδικαλισμός ασχολείται με την αναπαραγωγή του είδους του. Αποτέλεσμα;
α) Σε πανελλαδικό επίπεδο κυριαρχείται από κομματικούς παράγοντες που λύνουν και δένουν προσποιούμενοι ότι αγωνίζονται για τον κλάδο τους.
β) Κάθε αγώνας πάει στράφι διότι δεν βρίσκεται δίπλα σε άλλους αγώνες ή προσπάθειες.
Εκεί βρίσκεται μια πηγή της ματαίωσης πως «τίποτε δε γίνεται». Όταν απεργούμε οι εκπαιδευτικοί, η οικογένεια πρέπει να διαχειριστεί τις κάποιες ώρες εκτός σχολείου. Αντίστοιχα συμβαίνουν όταν κινητοποιούνται οι αγρότες, όταν απεργούν οι οικοδόμοι, οι υπάλληλοι των ΟΤΑ, οι ναυτεργάτες, οι τραπεζικοί, οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κ.λπ.
Το σχολείο να λειτουργεί ως δημοκρατικός τόπος που ενώνει τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τη γειτονιά. Δυνατότητα για τη δημιουργία λόγου και πράξης πάνω στα βασικά ζητήματα της παιδείας, της κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτισμού
«Τι λέει ο νέος νόμος»;
Μεταξύ άλλων:
α) Αξιολόγηση των σχολικών μονάδων: ένα σχολείο για την παρασιτική οικονομία με φτηνούς εργάτες. Σχολεία χρηματοδοτούνται διαφορετικά, ανάλογα με τις επιδόσεις τους και μοιάζουν με επιχειρήσεις.
β) Κατοχύρωση της κάμερας μέσα στην τάξη με το πρόσχημα πως «όποιος κάνει τη δουλειά του δεν έχει να φοβηθεί». Όμως, ποιος αποκλείει μελλοντικά την υποχρεωτική τοποθέτηση καμερών μέσα σε σπίτια από κάποιο άλλο υπουργείο διότι «όποιος γονέας συμπεριφέρεται σωστά στα παιδιά του δεν έχει τίποτε να φοβηθεί»;
γ) Αύξηση του πληθυσμού των μαθητών μέσα σε κάθε τμήμα και μάλιστα μετά την πανδημία (θα κλείσουν πολλά τμήματα σχολείων).
δ) Εκδίωξη των ενηλίκων μαθητών από τα ΕΠΑΛ (με πρόσχημα τον σχολικό εκφοβισμό προς τους ανήλικους).
ε) Εισαγωγή του μαθήματος των αγγλικών στο νηπιαγωγείο για την εξάσκηση των παιδιών ως σερβιτόρων.
Από την άλλη, αποκαθιστά την αύξηση των εξεταστέων μαθημάτων στο Γυμνάσιο όπως και το μάθημα των Λατινικών για να διαφοροποιηθεί αβανταδόρικα από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ο στόχος τους όμως είναι κοινός: Η υποβάθμιση του σχολείου.
«Τι πρέπει να γίνει»;
Δεν υπάρχει ούτε λύση, ούτε συνταγή, ούτε δρόμος. Ο δρόμος για την καλυτέρευση της ζωής μας ανοίγεται περπατώντας. Όλες οι έτοιμες λύσεις, οι τέλειες συνταγές είναι αναποτελεσματικές. Χρειαζόμαστε νέους οργανισμούς που θα τους φτιάξουμε ενάντια στην κοινωνική παρακμή.
Ζούμε σε ένα νέο περιβάλλον και ιδιαίτερα μετά την πανδημία που έδειξε το πόσο ευάλωτη είναι η οικονομία, το πόσο ευάλωτοι είναι οι πληθυσμοί και τα λαϊκά στρώματα. Τα τελευταία 10 χρόνια από τον έλεγχο που ασκούν στη χώρα οι δυτικοί δανειστές και από τις απειλές της γειτονικής χώρας γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνες οι προϋποθέσεις για τη ζωή μας και την επιβίωσή μας.
Με στόχο μια ανεξάρτητη δημοκρατική και παραγωγική κοινωνία αναφέρουμε κάποιες σκέψεις, με τη βεβαιότητα πως, δεν είναι ούτε οι μοναδικές ούτε κι οι τελευταίες:
Α) Περιεχόμενο ανθρωπιστικό στη γενική εκπαίδευση. Μόρφωση του παιδιού με σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, με την ιστορία της χώρας και του τόπου, γνωριμία με τις βασικές επιστήμες. Γνωριμία με την παράδοση σε όλα τα πεδία. Ενάντια στην διορισμένη Επιτροπή για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης που γελοιοποιεί τους ήρωες του 1821 (Καραϊσκάκης, Καποδίστριας), υποτιμά τους αγώνες για την απελευθέρωση και ναρκοθετεί στη συλλογική συνείδηση τον αγώνα για την απελευθέρωση.
Β) Εισαγωγή μαθημάτων παραγωγικού προσανατολισμού στη γενική εκπαίδευση με περιθώρια για πρακτικές εφαρμογές αναλόγως με την ηλικία: αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία, μελισσοτροφία, μικρή βιοτεχνική παραγωγή, μοδιστρική, κ.λπ. Επιστροφή των οικοκυρικών ως βασικού του μαθήματος στη γενική εκπαίδευση.
Γ) Μονιμοποίηση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η ποιότητα του σχολείου. Στήριξη της ειδικής αγωγής μέσα στο δημόσιο σχολείο. Ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση που μεταβάλει το σχολείο σε επιχείρηση.
Δ) Το κτήριο του σχολείου να λειτουργεί ως δημοκρατικός τόπος που ενώνει τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τη γειτονιά. Δυνατότητα για τη δημιουργία λόγου και πράξης πάνω στα βασικά ζητήματα της παιδείας, της κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτισμού.
Εκπαιδευτική Κοινότητα Αίγινας
