Ο Τραμπ έλεγε «πρώτα η Αμερική», απευθύνονταν στα φτωχά, περιθωριοποιημένα λαϊκά στρώματα και αντιστρατεύθηκε τους συμμάχους που θεωρούσε ότι υπονόμευαν την κυριαρχία των ΗΠΑ στη Δύση. Εννοώντας, όχι αδικαιολόγητα, τη Γερμανία, καθώς ο Ομπάμα, αποχωρώντας, «έχρισε» τη Μέρκελ «ηγέτη της Δύσης», προσωρινά. Μόνος πραγματικός και ασυμβίβαστα αντίπαλος η Κίνα, όχι η Ρωσία. Η Τουρκία φίλος, των ΗΠΑ και της γερμανικής Ευρώπης.
Ο Μπάιντεν, αντίστροφα, έχει προαναγγείλει από την περασμένη άνοιξη σκληρές αντιπαραθέσεις με Κίνα αλλά και με Ρωσία, σύμφωνα με άρθρο του στο έγκυρο περιοδικό Foreign Affairs, (Απρίλιος-Μάιος 2020). Στις εξαγγελίες Μπάιντεν υπάρχει το ελάχιστο και το μέγιστο.
Το ελάχιστο είναι ότι η αντιπαράθεση με τη Ρωσία (και την Κίνα) τοποθετείται σε ρεαλιστική, γεωπολιτική, και όχι ιδεολογική βάση. Ο κομμουνισμός ήταν, έτσι κι αλλιώς, πρόσχημα για να συγκαλυφθεί ο ανταγωνισμός για παγκόσμια κυριαρχία, με επίκεντρο την Ευρώπη. Επειδή χωρίς την Ευρώπη, είτε διαιρεμένη είτε, κατά προτίμηση, ενωμένη και υποταγμένη, οι αμερικανικές ελίτ απομένουν ορφανές, χωρίς πολιτικούς, οικονομικούς και πνευματικούς συγγενείς στις αναμετρήσεις με Κίνα, Ρωσία και τον χαώδη κόσμο της Ασίας που γνωρίζουν και έως πρόσφατα ήλεγχαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες.
Το μέγιστο είναι ότι ο Μπάιντεν προσθέτει, ως κερασάκι στην τούρτα του ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων, την ταξική διάσταση. «Η μεσαία τάξη του Δυτικού Κόσμου είναι θύμα των αναδυόμενων χωρών», γράφει ο Μπάιντεν. Δηλαδή, λέει, δεν φταίνε οι δικοί μας πάμπλουτοι και ενίοτε προκλητικοί δισεκατομμυριούχοι. Αλλά φταίνε οι άλλοι, οι νεόπλουτοι από τις χώρες που τις ρημάξαμε πριν μας διώξουν. Και προσπαθεί να αποκαταστήσει τη χαμένη επαφή της μεσαίας τάξης με τις ελίτ των ΗΠΑ και των άλλων δυτικών χωρών. Ο εχθρός, λέει ο Μπάιντεν, είναι εκτός ΗΠΑ και εκτός Δύσης, προετοιμάζοντας όξυνση στις διεθνείς σχέσεις.
Η μεγάλη εικόνα
Αλλά και αυτό είναι μια «στενή» ερμηνεία. Η «μεγάλη εικόνα» είναι ότι οι ελίτ που στηρίζουν την «Ομάδα Κλίντον-Ομπάμα-Μπάιντεν» έχουν στόχο, εδώ και δεκαετίες, τη μεσαία τάξη των δυτικών χωρών. Οι μεσαίοι είναι ο απειλητικός εχθρός εντός των τειχών. Και πότε με Μνημόνια, πότε με ισλαμοφοβία και τρομοκρατία, με επιδημίες, πανδημίες και όλες τις συμφορές της Αποκάλυψης, οι ελίτ οδηγούν τους μεσαίους σε κατάρρευση, υπό το καθεστώς τρόμου. Για τον πλήρη και χωρίς αντιδράσεις έλεγχό τους.
Το σκεπτικό είναι ότι για να αντιμετωπιστούν οι εξωτερικοί κίνδυνοι (Κίνα, Ρωσία, Ασία) χωρίς, ταυτόχρονα, να αμφισβητηθεί η κυριαρχία (και η περιουσία!) των ελίτ όρος είναι όχι απλώς η υποταγή των μαζών αλλά η καταστροφή τους ώστε να βλέπουν ως μοναδικό τους σωσίβιο τις ελίτ που τις χαντάκωσαν.
Οι ελίτ οδηγούν σε ένα σχήμα-απομίμηση των φεουδαρχικών κοινωνιών πριν από τη Γαλλική, αστική, Επανάσταση ή του αυτοκρατορικού μοντέλου της Κίνας
Μ’ αυτή τη στρατηγική οι ελίτ οδηγούν σε ένα σχήμα-απομίμηση των φεουδαρχικών κοινωνιών πριν από τη Γαλλική, αστική, Επανάσταση ή του αυτοκρατορικού μοντέλου της Κίνας: Ο μονάρχης αντικαθίσταται από μια ολιγομελή ελίτ ήδη «αόρατη» στις κοινωνίες, ορατή μόνο στα ΜΜΕ, με μια αυλή από κάτω, επιλεγμένων αλλά αλληλοσπαρασσόμενων «προνομιούχων ευγενών» και στο υπόγειο μια άμορφη και άβουλη μάζα, κρέας για τα κομπιούτερ ή τα κανόνια, ανάλογα με τις ανάγκες. Κοινωνίες άμορφες, άβουλες, ισοπεδωμένες.
Η μεγάλη νίκη του καπιταλισμού δεν είναι ότι έριξε την ΕΣΣΔ ως κράτος αλλά ότι ταυτόχρονα έσβησε την Αριστερά ως ζητούμενο και ως προοπτική και πάει να εξανδραποδίσει και την αστική τάξη. Ο αδηφάγος ιμπεριαλισμός.
Ο κίτρινος δράκος
Η Κίνα καλπάζει ασυγκράτητα και δεν μπορεί να καταπολεμηθεί ιδεολογικά: Αν είναι αστική, είναι ασύγκριτα καλύτερη. Αν είναι κομμουνιστική είναι πάλι ασύγκριτα καλύτερη. Αν, τέλος, είναι αυταρχική, έ, να μην κοροϊδευόμαστε! Με τόσα ψέματα για τα ανύπαρκτα όπλα του Σαντάμ, απαγόρευση να φωτογραφίζονται τα ΜΑΤ εν δράσει, ανικανότητα χειρισμού της πανδημίας (σε αντίθεση με την Κίνα) και τον Σόρος και τον Μπιλ Γκέιτς, να ζητούν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, είναι δύσκολο να πείσεις για τις δημοκρατικές αρετές σου.
Στην καλύτερη περίπτωση είναι αμφίβολο ότι οι αόρατοι μεγαλόσχημοι της Δύσης θα τα βγάλουν πέρα με τους αντιπάλους, ειδικά με την Κίνα που τρέχει με ρυθμούς απλησίαστους για τις κατ’ όνομα «δημοκρατίες» της Δύσης. Οι ελίτ σε ΗΠΑ και ΕΕ, αλαζονικές καθώς είναι, κυνηγάνε χίμαιρες νομίζοντας ότι μπορούν «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι». Δηλαδή δεν είναι πρόθυμες, ούτε ικανές, να παραχωρήσουν στους μεσαίους τον απαραίτητο ζωτικό χώρο (πλούτο και ισχύ) για μια δυνατή κοινωνική συμμαχία απέναντι στους αντιπάλους τους. Όπως έκαναν π.χ. οι Αθηναίοι απελευθερώνοντας τους δούλους απέναντι στους Πέρσες.
Ο πατριωτισμός
Με τη διαγραφή της ιστορικής (και πατριωτικής) Αριστεράς από τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη (τα ψευδεπίγραφα αλά ΣΥΡΙΖΑ παραλείπονται) απομένουν ανένταχτες, διάσπαρτες δυνάμεις, από αριστερά έως την πατριωτική δεξιά, για να αντισταθούν στη λαίλαπα. Ο πατριωτισμός μετασχηματίζει (δυνητικά) τις άμορφες μάζες σε συνεκτικό σύνολο, τις μετατρέπει (υπό προϋποθέσεις) σε αντιστασιακή δύναμη.
Ο ιμπεριαλισμός είναι επιθετικός όταν είναι σε φάση ανόδου και επιζητά κατακτήσεις. Εξακολουθεί να είναι επιθετικός και όταν είναι σε άμυνα, όπως θεωρείται ότι είναι η περίοδος που διανύουν οι ΗΠΑ. Ίσως, πάλι, η φιλοσοφία της Ιστορίας θεωρήσει κάποτε ότι ο φόβος και η ανάγκη επιβίωσης σε ένα κόσμο ανταγωνιστικό ήταν βασικές κινητήριες δυνάμεις. Να γίνεις πιο ισχυρός από φόβο μήπως ο άλλος γίνει ισχυρότερος και είσαι θύμα του. Ο Μαρξ είχε όραμα αλλά όχι (ολοκληρωμένη) λύση. Από τον Μεγαλέξανδρο, κατακτητή του κόσμου, επέζησε η Γοργόνα να αναρωτιέται. Χιλιόχρονες αυτοκρατορίες μας κληρονόμησαν τα λείψανά τους. Ο καθένας τα συμπεράσματά του.
