Δύο πολιτικοί τυχοδιώκτες στην ίδια κυβέρνηση
του Σπύρου Παναγιώτου
Οι καλοκαιρινοί καύσωνες πυροδοτούν και την πολιτική ζωή του τόπου. Αίφνης, όλα περιστρέφονται γύρω από το οζώδες θέμα της διαπλοκής. Εξεταστική για τον Καμμένο, διορισμός Θάνου, δικαστική διερεύνηση Γιάννου Παπαντωνίου, δηλώσεις Μαρινάκη, αποκαλύψεις κατάδικων, είναι όσα κυριαρχούν στα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται απλά για απόπειρα παραπλάνησης των πολιτών.
Πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Η πολιτική ζωή του τόπου και η πολιτική αντιπαράθεση των καθεστωτικών κομμάτων όλο και πιο πολύ βυθίζεται στην επιρροή του εσμού των επιχειρηματιών που παίζουν πλέον ρόλο στη νέα κατάσταση. Και όλο και πιο πολύ δανείζονται από τις μεθόδους τους…
Εκείνο που έχει ενδιαφέρον, ως γενικό ερώτημα, είναι γιατί ο Αλ. Τσίπρας επιλέγει να υποστηρίξει χωρίς επιφυλάξεις τον υπουργό του και διακινδυνεύει να υποστεί και ο ίδιος φθορά βάζοντας στο επίκεντρο του κάδρου το πρόσωπο του. Κάτι μάλιστα που δεν συνήθιζε για πολύ πιο ανώδυνα πράγματα.
Τι τους ενώνει;
Η ετερόκλητη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι παλιά ιστορία. Όταν μάλιστα κατέρρευσε και ο μύθος της «αντιμνημονιακής συνεργασίας», και τα όσα έχουν δρομολογηθεί τα δύο τελευταία χρόνια είναι «μονόδρομοι» οικουμενικής αποδοχής, κατέρρευσαν και τα έσχατα επιχειρήματα της αναγκαιότητας της συνεργασίας τους. Παρόλα αυτά αυτή την περίοδο οι σχέσεις των δύο ενισχύθηκαν όσο ποτέ. Τι ακριβώς του ενώνει;
Η κυβερνητική εξουσία. Ο Αλ. Τσίπρας γνωρίζει ότι χωρίς τους ΑΝΕΛ δεν υπήρχε κανένα περιθώριο άσκησης κυβερνητικής εξουσίας. Παρά τον κατακερματισμό του κεντροαριστερού χώρου δεν θα υπήρχε κανένας πρόθυμος να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν να εξαγοραστεί σε αυτή τη φάση. Η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚισμού όλων των εκδοχών περνά μέσα από το σχέδιο Λαλιώτη του «σκληρού ροκ» έναντι του λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ και του συντηρητισμού του Μητσοτάκη. Τουλάχιστον μέχρι της ερχόμενες εκλογές… μετά βλέπουμε. Έτσι για να «μεγαλουργήσει» η Συριζική αριστερά όφειλε τον δικό της ιστορικό συμβιβασμό. Ίσως όχι τόσο επώδυνο όσο η πολιτική μετάλλαξη που υπέστη κατ’ επιλογή. Από την πλευρά του και ο Π. Καμμένος έβλεπε μόνο ευκαιρίες στη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα. Θα ήταν το μόνο δεξιό κόμμα που θα συμμετείχε στη κυβέρνηση. Έμοιαζε με ευκαιρία αναβάθμισης – ενδυνάμωσης μεγάλης κλίμακας. Όλοι θέλουν να ξεχάσουν το πάθημα Καρατζαφέρη… Η ιστορία όμως εκδικείται όσους δεν διδάσκονται από αυτήν.
Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ. Ο Π. Καμμένος είναι γνωστός για τις σχέσεις του με τον αμερικάνικο παράγοντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους όρκους και την υπεύθυνη στάση, δεν μπορούσε να οικοδομήσει όρους εμπιστοσύνης. Το δύσκολο έργο ανέλαβε ο Καμμένος. Και είχε, επικοινωνιακά τουλάχιστον, επιτυχία. Και με την διοίκηση Ομπάμα και με τον Τραμπ. Ο Καμμένος πρόσφερε «γη και ύδωρ» στις ΗΠΑ. Αναβάθμιση της Σούδας, συνεχείς διευκολύνσεις στο ΝΑΤΟ, εξοπλιστικά συμβόλαια κλπ. Πράγματα που, όσο και αν έδινε το πράσινο φως ο Τσίπρας, δεν ήθελε να παρουσιάσει ο ίδιος. Άλλωστε εκείνος ασχολήθηκε αποκλειστικά, με ορατή επιτυχία, με το θέμα του χρέους και αναζητούσε συμμαχίες άλλοτε με τη Λαγκάρντ, άλλοτε με τον Τόμσεν, άλλοτε με τον ΟΟΣΑ και την Παγκόσμια τράπεζα. Εσχάτως με το ίδρυμα Ρότσιλντ.
Το βάρος ενός ανέξοδου πατριωτισμού. Ο Π. Καμμένος δεν ήταν χρήσιμος μόνο για τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Εφαρμόζοντας τη γραμμή της πλήρους στοίχισης έναντι ελπίδων αποθάρρυνσης του τούρκικου επεκτατισμού ο Π. Καμμένος ανέλαβε το ρόλο του «λέοντα» σε ένα ανέξοδο και ρηχό πατριωτισμό. Αναγκαίος συμβιβασμός, αν κανείς σκεφτεί τι επικρατεί στο εσωτερικό του κόμματος για τα «εθνικά» που αν γίνονταν γνωστά προς τα έξω είναι ερώτημα αν το πολιτικό κλίμα θα ήταν το ίδιο. Αναγκαίο και για «λαϊκή κατανάλωση» αν σκεφτεί κανείς σε πιο σημείο έχουν φθάσει οι απαιτήσεις της Άγκυρας σε Αιγαίο και Κύπρο. Χρειαζόταν λοιπόν ένας «λέοντας» πολλαπλών χρήσεων και παράλληλα εξιλαστήριο θύμα αν κάτι στράβωνε στη διαδρομή. Και η διαδρομή είναι ακόμα εξαιρετική μεγάλη…
Το χτίσιμο δεσμών με νέα τζάκια. Όταν ο κίνδυνος της «αριστερής παρένθεσης» απομακρύνθηκε, έστω προσωρινά, το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ κατανόησε ότι η παραμονή στην εξουσία απαιτούσε τη δημιουργία – συγκρότηση ενός νέου δικτύου οικονομικών συμφερόντων στο πλευρό της κυβέρνησης. Παλαιοί παίκτες παρέμειναν με την αντιπολίτευση, άλλοι μετέφεραν ενδιαφέροντα και δραστηριότητες σε άλλες περιοχές. Οι σχέσεις με Αγγελοπούλου και Βαρδινογιάννη γνώρισαν σκιές. Τσακαλώτος και Παπαδημητρίου χτυπάνε «ψηλά σαλόνια» που ζητούν τα πάντα και δεν δίνουν τίποτα. Το δίδυμο Φλαμπουράρης – Παππάς πάσχισε και πασχίζει να μοιράσει το «χαρτί», αλλά οι αποτυχίες τους (ΜΜΕ), είναι φανερές. Αλλά και οι νέοι παίκτες είναι «ιδιόμορφοι», για δείτε Μελισανίδης, Σαββίδης, Μαρινάκης, Μπέος κλπ. Η Συριζική εμπειρία ήταν για το νηπιαγωγείο. Ο Π. Καμμένος ήταν μια κάποια λύση. Η εμπλοκή στην υπόθεση Νoor1 δείχνει τους κινδύνους της νέας «εργολαβίας». Η δημόσια στοχοποίηση του Μαρινάκη από τον Π. Καμμένο και η παράλληλη υιοθεσία του από τη ΝΔ, δίνει άλλες διαστάσεις στον επιχειρηματικό πόλεμο, και τον αντίστοιχο πολιτικό, που είναι σε πλήρη εξέλιξη. Για αυτά θα μάθουμε, αν μάθουμε κάτι, στο μέλλον.
Υπάρχουν λοιπόν λόγοι που η σχέση Πάνου – Αλέξη ανθεί. Θα αντέξει στο χρόνο; Θα παράξει νέους καρπούς ή θα τσακιστεί στα αδιέξοδα που έφερε; Κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά. Αν γίνεται λόγος για όλα αυτά είναι γιατί η τροπή που παίρνουν οι πολιτικές συμπεριφορές, οι στάσεις και οι φιλίες αποτελούν κομμάτι της γάγγραινας από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε.
