Είμαστε αναγκασμένοι (ακόμα) να γράφουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ (και τη Νέα Αριστερά) διότι όταν ο Τσίπρας ήταν στην παντοδυναμία του, η έννοια Αριστερά στα μάτια ενός μεγάλου μέρους του λαού ταυτίσθηκε με τον ίδιον και το κόμμα του.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κακοποίησε την Αριστερά όσον ουδείς άλλος, αλλά στα μάτια μεγάλου μέρους του κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η Αριστερά.
Επί Τσίπρα λοιπόν ο διεθνισμός της Αριστεράς εξέπεσε σε έναν λιγούρικο κοσμοπολιτισμό της παγκοσμιοποίησης, ενώ η ταξική της ιδεολογία εξαερώθηκε μπροστά στις Μνημονιακές υπαγορεύσεις, οικονομικές και κοινωνικές.
Όμως εκείνο που κυρίως ο Τσίπρας σκύλευσε αγρίως ήταν η πατριωτική πλευρά της Αριστεράς, την οποίαν υποκατέστησε με τον εθνομηδενισμό αλλά και την ταυτοτική αποδόμηση του λαού εις όσα αφορούσαν τον πολιτισμό του και την αυτογνωσία.
Τώρα, στην εποχή Κασσελάκη, ανασύρθηκε αίφνης η «πατριωτική Αριστερά» ως πρόσημο μιας δεξιόστροφης και αλλοπρόσαλλης πολιτικής, ώστε να διασυρθεί για μια ακόμα φορά, την έσχατη και οριστικώς αυτή η έννοια, η μόνη έννοια που μπορεί στην εποχή μας να επανανοηματοδοτήσει (και) την ταξική πάλη.
Το μόνον παρήγορο σε όλα αυτά είναι το ότι πρόκειται για πεθαμένα πράγματα. Τίποτα που να σχετίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και τους συν αυτοίς μπορεί να αναγεννηθεί, ούτε καν να βρικολακιάσει. Και πολύ περισσότερο να συμμετέχει σε ζυμώσεις ή διεργασίες περί το μέλλον, εγγύς και απώτερο.
Το μόνον στο οποίο μπορεί να συμμετέχει είναι στην ανακύκλωση αυτής της παθογένειας που καθαίρεσε την Αριστερά στο επίπεδο που θέτουν προτάσεις όπως εκείνη των
Ζαχαριάδη-Θεοχαρόπουλου-Ραγκούση ή των συζητήσεων που μπορεί να κάνει ο Τσίπρας με τον… Γιωργάκη για την (ανα)σύσταση ενός… νέου κόμματος με τις λαμπρές προοπτικές μιας Σοσιαλδημοκρατίας που απεβίωσε και μιας Αριστεράς που εκφυλίσθηκε.
Μια κάστα χωρίς καμία συναίσθηση των πεπραγμένων της, που νομίζει ότι μπορεί να αναπαραγάγει τον εαυτό της στο διηνεκές. Από τον Παππά και τον Πολάκη έως την κυρία Αχτσιόγλου και τον Φίλη. Από τον Γιωργάκη έως τον Βενιζέλο.
Όμως όλο αυτό το φαινόμενο αφορά σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Ανακύκλωση προσωπικού από κόμμα σε κόμμα, και κυρίως ανακύκλωση πολιτικής και πεπραγμένων. Το καρτέλ στο γάλα; Σαράντα χρόνια υπόθεση! Οι διαφορές τιμών από το χωράφι στο ράφι; Σαράντα χρόνια υπόθεση! Η άδικη φορολόγηση; Η αποχύμωση της εκπαίδευσης; Η ασυδοσία των Δυνατών; Η αμφιλεγόμενη λειτουργία της Δικαιοσύνης; Η διαρκής αφαίρεση κεκτημένων δικαιωμάτων; Σαράντα χρόνια στα ίδια και επί τα αυτά.
Με τον λαό όλο και πιο πολύ αποδυναμωμένον, αποξενωμένον κι εξαπατημένον να βλέπει και να μη θέλει να βλέπει αυτό που βλέπει.
Πλην όμως το πρόβλημα για εμάς είναι ότι πλέον ούτε αυτήν την Αριστερά θέλει να βλέπει, για πρώτη φορά οργισμένος με τα ψέματά της, την υποκρισία της και την ανικανότητά της.
Διότι παλαιότερα ακόμα και οι δεξιοί (πλην των αντικομμουνιστών) προσδοκούσαν από την Αριστερά το χρήσιμο και το ωφέλιμο, εκτιμούσαν τους αγώνες της και ήλπιζαν με τις προτάσεις της.
Τώρα;
Για αυτό το «τώρα;» γίνονται ζυμώσεις και δημοσιεύονται σκέψεις παντού στην Οικουμένη ακόμα και από πηγές ή χώρους που δεν θα περίμενε κανείς – πλην όμως χωρίς τη συμμετοχή λαϊκών δυνάμεων, μάλλον απόμακρα απ’ αυτές, κι αυτό ακριβώς είναι μια ακόμα επανάληψη του προβλήματος…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
11•I•2024
