του Πέτρου Πιζάνια*
Φέτος έχουμε μια ακόμη επέτειο, την 51η, της εισβολής του τουρκικού κράτους στην Κύπρο. Και έκτοτε η κατοχή. Αλλά κάθε χρόνο, ιδίως τα τελευταία περίπου είκοσι πέντε, δηλαδή από τότε που η Κύπρος εγκαταλείπεται βουβά από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ενίοτε και από ορισμένες κυπριακές, η επέτειος γίνεται όλο πιο ρητορική, βαρετή, ανούσια και γεμάτη ψέματα.
Αναφέρομαι ιδίως σε δηλώσεις πολιτικών τις οποίες καταφανώς δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι, αλλά τις επαναλαμβάνουν εξαγοράσιμοι δημοσιογράφοι αποβλακωμένοι από το πολύ ψέμα, και άντε να ακολουθεί το «Χρυσοπράσινο φύλο» ή «Η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε».
Πρόκειται για επαναλαμβανόμενο μοτίβο υποκρισίας δεκαετιών, με έκδηλη την αδιαφορία έναντι του έθνους και του ελληνισμού, όπως επίσης την πολιτική και συχνά την προσωπική εξαχρείωση του πολιτικού προσωπικού από τον κυνισμό που εκδηλώνεται με την απραξία και συγκαλύπτεται με δήθεν διάλογο με την Τουρκία (άλλο κενό μοτίβο). Κι ας γνωρίζουν οι πάντες ότι η τελευταία μιλάει μόνο με την ισχύ της απειλής των όπλων.
Και ύστερα έρχεται η επέτειος της αποκατάστασης της Ελληνικής Δημοκρατίας η οποία, ωστόσο, θεμελιώθηκε στην τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου. Όμως και πάλι δεν καθυστέρησαν πολύ να παραλάβουν την εγχώρια Δημοκρατία. Από το 2010 πετσοκόβουν σταθερά την ούτως ή άλλως ισχνή δημοκρατική συγκρότηση της χώρας, προσπαθώντας μάλιστα, σαν κακομαθημένα πλην ηλίθια παιδάκια, να μας πείσουν για το καλύτερο των μνημονίων. Προσφάτως, μάλιστα με πρωτοβουλία Α. Τσίπρα, θέλουν να μας πουν πόσο καλό ήταν το τσαλαπάτημα του δημοψηφίσματος το 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως ο Α. Τσίπρας, παρά το Ινστιτούτο του και τα λογύδρια, υπερκεράστηκε. Ο νυν πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης (προϊόν των πολλών βλαβερών πολιτικών συνεπειών της εν λόγω οικογένειας για το έθνος) προχώρησε πιο θαρραλέα, στήνοντας παρακράτος ακόμη και με όρους κατασκοπίας, οργανώνοντας –με τη σύμπραξη ανώτατων δικαστών και την κατάχρηση δημόσιου χρήματος– συμμορία για να εξαφανίσει τα στοιχεία από το δυστύχημα των Τεμπών, άλλη συμμορία για τις αρπαχτές στις ευρωπαϊκές αγροτικές επιδοτήσεις, και άλλα που κανείς έως σήμερα δεν έφτασε, ίσως ούτε το εμφυλιακό κράτος της δεξιάς και η αδελφή του Χούντα.
Και στη συνέχεια, όλοι μαζί, προσέρχονται στο Προεδρικό Μέγαρο να γιορτάσουν (ναι, αυτοί οι ίδιοι) την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Συγχαίρουν εαυτούς και αλλήλους μάλλον επειδή, παρά τις καταστροφές που έχουν προκαλέσει, παραμένουν στην εξουσία.
Όμως, έως ότου να ετοιμαστούν για την άλλη εθνική και θρησκευτική εορτή της Παναγίας, να που την παραμονή της εορτής αυτής της πάντοτε άφαντης πλην συμπαθητικής κατά τα φαινόμενα κυρίας, έχει τη δική του επέτειο ο δεύτερος Αττίλας – που έφτασε την κατάκτηση της Τουρκίας στην Κύπρο από το 3% σχεδόν στο 40% του νησιού. Οπότε θα σκεπάσουν την παγερή τους αδιαφορία αλλά και τις ανομίες τους κραυγάζοντας τις γνωστές δηλώσεις, συνδυασμένες με κατακόρυφα και οριζόντια σταυροκοπήματα έως και γονυκλισίες ώστε κατά το δυνατόν να ξεχαστεί η αδιαφορία τους για τον Ελληνισμό, ο κυνισμός τους, και πάντοτε με την έγνοια να παραμείνουν στις καρέκλες τους ταχτοποιημένοι, όσο εκείνοι οι Έλληνες –οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να κάνουν μια τεράστια διαδήλωση την εβδομάδα εναντίον τους– εξακολουθούν, αντίθετα, να βαδίζουν στα χνάρια του κυρ Μέντιου όπως τον στιχούργησε ο Κώστας Βάρναλης.
* Ο Πέτρος Θ. Πιζάνιας είναι ομότιμος καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
