Το τελευταίο που είχε προτείνει προεκλογικώς ο Τσίπρας αφορούσε σε μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» (!)…
Μετά το 20% οι φιλοδοξίες του εν είδει Αριστεράς κωμικοτραγικού θιάσου περιορίστηκαν στο επίπεδο μιας «αντιπολίτευσης ειδικού σκοπού».
Και ποιος είναι αυτός ο «ειδικός σκοπός»; Να παραμείνει ο Τσίπρας στα πράγματα – ποια πράγματα; τα κατεστραμμένα. Γιατί; τι άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή
παρά μόνον αυτό που έκανε πάντα: να μεταμορφίζεται.
………
Γιατί επιμένω σε όλα αυτά; Διότι η απίσχναση έως απόσυρση από το πολιτικό σκηνικό της Αριστεράς Που Γονάτισε, που ενέδωσε κι εν τέλει πρόδωσε (δεν φοβάμαι τη λέξη) είναι προϋπόθεση για την ανασύνθεση ή την εξ αρχής εμφάνιση δυνάμεων και πολιτικών προς μια φιλολαϊκή κατεύθυνση.
***
Ο λαός και όχι ο Τσίπρας ή άλλος ουδείς τις εξ ημών πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 3% και τον πήγε στο 30%. Ο κοσμάκης και η Ανάγκη. Τα υπόλοιπα είναι ένας χρήσιμος μύθος για τους πονηρούς, κι ένα κατά συνθήκην ψεύδος για την αυτοεπιβεβαίωσή τους.
Και είναι απορίας άξιον, ή τέλος πάντων εμένα μου προκαλεί εντύπωση, η θλίψη που φαίνεται να ένιωσαν για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αριστεροί εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Αν πρόκειται για απλώς αντιδεξιό σύνδρομο, μεγάλο το κακό για τους ίδιους και όλους μας, διότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πιο δεξιά από της Δεξιάς με καταστροφικά αποτελέσματα για την πατρίδα και την Αριστερά.
…………
Και ποια είναι η «Αριστερά» που κυκλοφορεί σήμερα υπό μορφήν ΣΥΡΙΖΑ; Τι κατέληξε και κατάντησε να γίνει η «Αριστερά» του Πάιατ; Ένας
θίασος με ηγερία την κυρία Έλενα Ακρίτα, δηλαδή τον Αυριανισμό από το Κολωνάκι, με μια ορδή Πασοκογενών και αεί Πασόκων τύπου Ραγκούση, με δελφίνο του Τσίπρα έναν σύμβουλο του Στουρνάρα (τον Χουλιαράκη),
με τον Μαραντζίδη και τη νεκρανάσταση των Ταγματασφαλιτών (…να καταθέτουν μάλιστα διά του Τσίπρα στεφάνι στον Ιερό τόπο της Θυσίας, στο Μπλόκο της Κοκκινιάς). Όταν δηλαδή ο αμοραλισμός και η ιεροσυλία κάνουν βόλτα μπροστά στα μάτια μας.
Ένας θίασος, ή μάλλον μπουλούκι, απ’ τον Πολάκη έως τις πρόχειρα διαθέσιμες τηλεπαρουσιάστρες, ένα μπουλούκι που μιλά μια γλώσσα ξύλινη σαν από κούτσουρο ως μια γλώσσα αλλοπρόσαλλη που μπορούν να ομιλούν μαζί κι από κοινού ο Αντώναρος και ο Βούτσης – αυτό
το πράμα! Που απευθύνεται στους Έλληνες για ποιο πράγμα; για την αναπαραγωγή του; για ποιο λόγο; για να μη γίνουν, φερ’ ειπείν, οι πλειστηριασμοί που θέσπισε; Το μόνον λοιπόν που προτείνει είναι μια «αντιπολίτευση ειδικού σκοπού», κάτι που θα μπορούσε να προτείνει και το Range Rover του Τσίπρα, ιδιαιτέρως στους αριστερούς που αισθάνονται θλίψη για την κατάρρευση της εξαπάτησης που κράτησε πάρα πολύ.
***
Τίποτα απ’ όσα άρχισαν το 2010, δεν έχει τελειώσει. Κι όλα αυτά τα χρόνια η Δεξιά ήταν στην εξουσία και η Δεξιά διαχειρίστηκε τα έργα της (και τις συνέπειές τους). Τα κουρέλια που τραγουδάνε (και θρηνούνε) ακόμα αφορούν στα προσωπεία της Δεξιάς, δηλαδή τα τρία μνημονιακά κόμματα και τα συναφή συμπαρομαρτούντα.
…………….
Όμως, αν οι «Podemos», λόγου χάριν, εξαφανίστηκαν, η «Ανυπότακτη Γαλλία» θάλλει. Και θάλλει ακριβώς διότι δεν είναι μια ακόμα μορφή χειραγώγησης και διάβρωσης,
όπως ο καταδικασμένος για παράβαση καθήκοντος (άκουσον-άκουσον) δηλώνει ότι υπήρξε και είναι αυτός ο θίασος των τυχάρπαστων
που οι (προδομένες) προσδοκίες του λαού κράτησαν ζωντανό περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει, καθώς η αποσύνθεσή του τώρα μαρτυρά…
f
