Απουσιάζει σε ανησυχητικό βαθμό η ενεργοποίηση του κόσμου σε κρίσιμα ζητήματα που θέτει η πολύ δύσκολη συγκυρία, ιδιαίτερα μετά τη νέα φάση που ξεκίνησε με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει μια παρουσία, δεν έχει μια ιδιαίτερη φωνή. Βρίσκεται σε λήθαργο από τα απανωτά χαστούκια και δόσεις «ηρεμιστικών» (μνημόνια, τιμολόγια στον ουρανό, πανδημία και λοκντάουν, οικονομικός στραγγαλισμός με ακρίβεια σε καύσιμα και είδη πρώτης ανάγκης, και μισθοί-συντάξεις πείνας), και τώρα από τις συνεχόμενες απειλές της επεκτατικής Τουρκίας. Δηλαδή από τον «κύριο Πόλεμο», που κτυπά παντοιοτρόπως την πόρτα της χώρας.
Βέβαια με πλήρη ευθύνη της κυβέρνησης και όλου του συστημικού πολιτικού κόσμου, έχουμε εμπλακεί –και άσχημα– στον πόλεμο της Ουκρανίας. Το «μέγα καθήκον» της αποστολής όπλων (στην πράξη, εφαρμογή της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών που ζητά η Τουρκία) υλοποιείται χωρίς παρεκκλίσεις. Είναι, βλέπετε, οι «συμμαχικές υποχρεώσεις μας». Στην άσκηση που διεξάγει το τουρκικό ναυτικό σε Αιγαίο και Ν.Α. Μεσόγειο συμμετέχουν δυνάμεις από 37 χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία, Αλβανία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Βόρεια Μακεδονία. Για να ξέρουμε τι να περιμένουμε από τους «συμμάχους». Αυτοί το λένε «ίσες αποστάσεις», αλλά στην πράξη είναι πριμοδότηση της Τουρκίας.
Εντυπωσιακό γεγονός όμως είναι και τούτο: ενώ όλα τα δεδομένα υποσημειώνουν μια κλιμάκωση διεκδικήσεων και κινήσεων από την Τουρκία σε βάρος της κυριαρχίας της χώρας, και ενώ όλα δείχνουν ότι κάτι ετοιμάζεται, και η εποχή θυμίζει άρωμα 1974, κανένας στην Ελλάδα δεν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με τον κίνδυνο αυτό. Εντελώς πεισματικά όλες οι κινήσεις του Ερντογάν αποδίδονται σε «εσωτερικά προβλήματα» και «δυσκολίες που αντιμετωπίζει». Λέγεται ότι απλώς γρυλίζει και δεν θα κάνει κάτι παραπάνω. Πρόκειται για κλασικό στρουθοκαμηλισμό επειδή ήδη, με πράξεις και κινήσεις, η Τουρκία θέτει υποθήκες. Απειλεί με πόλεμο και οργανώνεται για πόλεμο, ή –για όποιον δεν θέλει να δει την πραγματικότητα– διεξάγει πολέμους με πολλούς γείτονες…
Κανένας στην Ελλάδα δεν θέλει να κινηθεί στην κατεύθυνση της ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα, της ουσιαστικής ενημέρωσης του λαού, της ανάταξης του φρονήματος και της κινητοποίησής του. Λες και είναι αρκετά όσα κάνει το Μαξίμου (με ομιλίες και δηλώσεις), το Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Άμυνας. Πέρα από το ότι δεν κάνουν όσα και ό,τι θα έπρεπε (εκτός από το να αποδεικνύουν τη ΝΑΤΟφροσύνη τους και να επικαλούνται την καλή θέληση των «συμμάχων»), είναι εντελώς απαραίτητο να ενεργοποιηθεί και να κινητοποιηθεί ο κόσμος σχετικά με τα ζητήματα αυτά.
Ο Δρόμος με την αρθρογραφία του και τις πρωτοβουλίες του έχει πάρει σαφή θέση, επισημαίνοντας τους κινδύνους και τις απειλές του τουρκικού επεκτατισμού. Και δεν θα σταματήσει να ενημερώνει και να τοποθετείται ουσιαστικά σε αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα και τον ελληνισμό.
Αναφορικά με τις πρωτοβουλίες, ο Δρόμος διοργανώνει την Τρίτη 14 Ιουνίου πολιτική εκδήλωση για αυτά τα θέματα, θέλοντας να δείξει και με αυτόν τον τρόπο την ανάγκη κινητοποίησης και ενεργοποίησης. Είναι αξιοπερίεργο πως καμία πρωτοβουλία, καμία συγκέντρωση, καμία διαμαρτυρία, δεν έχει γίνει, ούτε έχει προγραμματιστεί. Κανένας πολιτικός χώρος δεν ένοιωσε αυτήν την ανάγκη μέχρι τώρα. Και είναι περίεργο, επειδή η κινητικότητα που υπήρξε για το «Μακεδονικό» ή και η κινητοποίηση των κατοίκων του Έβρου το 2020, δεν φαίνεται να έχουν μια συνέχεια τώρα – τη στιγμή που το ζήτημα είναι πολύ πιο μεγάλης σημασία για την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Ο Δρόμος λοιπόν σε μια δύσκολη στιγμή έχει και θέση και παρουσία. Και σας καλεί να δημιουργήσουμε όρους που να συμβάλλουν στην καλύτερη και πρωταρχική άμυνα, που ξεκινά από τον λαό και προϋποθέτει την ενεργοποίησή του ενάντια στους «αναδασμούς» που σχεδιάζονται και στα «χατζάρια» που κραδαίνονται.
