Την Τετάρτη 1η Ιουνίου μπήκαμε κανονικά στο καλοκαίρι. Κάποτε το καλοκαίρι ήταν περίοδος διακοπών. Oι πολιτικοί έκαναν λόγο για τα «μπάνια του λαού», και το σύνηθες ρεπερτόριο είχε πυρκαγιές «αυθόρμητες» ή και «πονηρές». Μερικές φορές είχε και σημαντικά γεγονότα: τις κινητοποιήσεις για τα Μνημόνια το 2010, το δημοψήφισμα του 2015, την ανατροπή του αποτελέσματος, την ψήφιση του 3ου Μνημονίου στις 14 Αυγούστου 2015 κ.λπ. Πιο παλιά είχαμε τα Ιουλιανά (1965), και φυσικά είχαμε και το δύσκολο καλοκαίρι του 1974: πόλεμος, απώλεια της μισής Κύπρου λόγω εισβολής της Τουρκίας με τους 2 Αττίλες, επιστράτευση, πτώση της χούντας, ερχομός Καραμανλή και σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κ.ο.κ.
Το φετινό καλοκαίρι έρχεται μετά από δύο χρόνια πανδημίας και εγκλεισμού/κατάργησης του δημόσιου χώρου. Έρχεται τη χρονιά που έχει ξεσπάσει ένας μεγάλος πόλεμος, με πολλά μέτωπα και μετόπισθεν στην Ευρώπη και στην περιοχή μας. Κι όλα είναι διαφορετικά μετά το ξεκίνημα του πολέμου. Ήδη έχουν ανατιναχθεί τυπικά και ουσιαστικά όλες οι ισορροπίες που υπήρχαν, δεν υπάρχει τήρηση των εσκαμμένων από καμία πλευρά. Μεγάλη αστάθεια και ρευστότητα σημαδεύει όλα τα επίκεντρα των σύγχρονων πεδίων: εδαφικών, ναυτικών, μεταφορικών, ναυσιπλοΐας, ενεργειακών, τροφοδοσίας, επισιτισμού, εξοπλισμών, προσφυγικών, οικονομικών. Τίποτα δεν είναι όπως πριν τις 24 Φεβρουαρίου…
Το πνεύμα των «προθύμων, δεδομένων και υπάκουων» δεν διασφαλίζει την κυριαρχία της χώρας
Η είσοδος στον πόλεμο της Ουκρανίας και η σύγκρουση Δύσης/Ρωσίας άλλαξε όλα τα δεδομένα, και ανέτρεψε πολλές από τις πραγματικότητες της Ευρώπης. Κατ’ αρχάς έδειξε την αδυναμία και τη γύμνια της, την πολυδιάσπασή της, τα προβλήματα που δημιούργησε ο πλούσιος Βορράς – και ιδιαίτερα ο ηγεμονισμός της Γερμανίας και των συμμάχων της. Τώρα που η γεωπολιτική επιβάλλει τις αλήθειές της, φάνηκε καθαρά πως η Γερμανία είναι «μικρή δύναμη»: δεν μπορεί να υποστηρίξει καν την πολιτική της απέναντι στη Ρωσία, υποτάσσεται άρον-άρον στις ΗΠΑ, και προωθεί ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα (οι ιθύνοντες καταλαβαίνουν ότι όποιος δεν μετράει στο στρατιωτικό επίπεδο, δεν μπορεί να έχει λόγο στη νέα φάση).
Αλλάζει επομένως και ο προσανατολισμός των ελληνικών ελίτ. Η επιλογή της πλήρους πρόσδεσης στο αμερικανικό άρμα κι ο κομπασμός ότι «είμαστε χώρα πρώτης γραμμής», μας εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Επειδή πολλά από όσα κάνουμε ακυρώνουν κάθε ίχνος βαθμών κυριαρχίας και μετατρέπουν την Ελλάδα σε ορμητήριο των ΗΠΑ. Η χώρα παθαίνει ζημιές από τις κυρώσεις που παίρνονται σε βάρος της Ρωσίας, ενώ τώρα αντιμετωπίζουμε προβλήματα και με το Ιράν – διότι εξυπηρετούμε τις πειρατείες των ΗΠΑ σε ιρανικό φορτίο στην Κάρυστο! Έχουμε ήδη μπλέξει, και νομίζουμε ότι έχουμε… αναβαθμιστεί.
Τα χειροκροτήματα στο αμερικανικό Κογκρέσο δεν σημαίνουν καμία ουσιαστική στήριξη της Ελλάδας. Όλες οι τάχα καθησυχαστικές δηλώσεις για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας από συμμάχους, δεν ακυρώνουν διόλου την πολιτική των ίσων αποστάσεων που τηρούν απέναντι σε Ελλάδα και Τουρκία. Πράγμα που σημαίνει ανοχή προς τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Το νέο δεδομένο, που δεν έχει προσμετρηθεί από τις ελληνικές ελίτ, είναι πως σε αυτό το πλαίσιο η Άγκυρα –και ειδικά ο Ερντογάν– θα κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα για να «γιορτάσει» τα 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους καθιστώντας την Τουρκία πολύ μεγαλύτερη και πολύ ισχυρότερη. Το βλέμμα της Τουρκίας είναι νεο-οθωμανικό και προσβλέπει να ανακτήσει εδάφη και χώρες στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στα Βαλκάνια. Και φυσικά να καταστεί η πλέον ισχυρή χώρα της Ν.Α. Μεσογείου, και κυρίαρχη στη θάλασσα. Το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας» υποδηλώνει τη στρατηγική σημασία που δίνει στη θάλασσα το τουρκικό καθεστώς.
Η επιλογή της πλήρους πρόσδεσης στο αμερικανικό άρμα κι ο κομπασμός ότι «είμαστε χώρα πρώτης γραμμής», μας εκθέτουν ανεπανόρθωτα, ακυρώνουν κάθε ίχνος βαθμών κυριαρχίας και μετατρέπουν την Ελλάδα σε ορμητήριο των ΗΠΑ
Οι στόχοι της (πανταχόθεν ανενόχλητης) Τουρκίας
Επομένως, πέρα από την «ευθυγράμμιση και ζυγοστάθμιση» που μας επιβάλλουν οι ΗΠΑ και με περισσή προθυμία αποδεχόμαστε, υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα απειλής της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της χώρας μας από την Τουρκία – η οποία κλιμακώνει όλους τους σχεδιασμούς της, και υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι θα προχωρήσει και σε άλλα βήματα για την επίτευξη της στρατηγικής της. Όσο μας αφορά, σαν χώρα και σαν Ελληνισμό, οι στόχοι της Τουρκίας είναι η πλήρης κατάληψη της Κύπρου ή η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το γκριζάρισμα του μισού Αιγαίου και η κατάκτηση των περισσότερων μεγάλων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Το ζήτημα της «αποστρατιωτικοποίησης» αποβλέπει στο γκριζάρισμα αρχικά και, στη συνέχεια, στην κατάληψη μερικών ελληνικών νησιών μέσω πολέμου ή γενικής κρίσης στις σχέσεις των δύο χωρών. Το Αιγαίο δεν θα είναι πλέον ελληνικό: ήδη το ονομάζουν «Τουρκο-αιγαίο».
Για την επίτευξη των στόχων αυτών το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί όλα τα μέσα (όπως το προσφυγικό), τη συνεχή πίεση και τις παραβιάσεις, δημιουργεί τετελεσμένα (τουρκολιβυκό σύμφωνο), εισβάλλει σε χώρες στρατιωτικά, κηρύττει τον πόλεμο σε οτιδήποτε κουρδικό. Εκβιάζει τους πάντες, προετοιμάζει όλες τις κινήσεις του και φυσικά εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία (π.χ. βέτο στο ΝΑΤΟ, παζάρι για στρατιωτικές παραγγελίες από ΗΠΑ, καλός πελάτης ευρωπαϊκών εξοπλιστικών βιομηχανιών, πωλητής όπλων στην Ουκρανία, εταίρος της Ρωσίας στην κατασκευή 3 πυρηνικών εργοστασίων, συμμετοχή στο G20 – πιθανά θα γίνει και μέλος των BRICS). Είναι χώρα που διεξάγει πολέμους, και χώρα που απειλεί με στρατιωτική ισχύ.
Μέχρι τώρα η Τουρκία κινήθηκε ουσιαστικά ανενόχλητη, αδιαφόρησε προκλητικά όχι μία αλλά πολλές φορές για το διεθνές δίκαιο, έχει γράψει πολλάκις στα παλαιά της υποδήματα την Ε.Ε., και τώρα εμφανίζεται ως ένα εκκρεμές ανάμεσα στη Δυτική συμμαχία και τη Ρωσία. Πολλές από τις κινήσεις της αμφισβητούν έμπρακτα την κυριαρχία της Κύπρου και της Ελλάδας, και δεν μας προστάτεψε σε τίποτα το «διεθνές δίκαιο» ή οι «σύμμαχοί μας».
Επομένως το ερώτημα πρέπει να τεθεί καθαρά και να απαντηθεί ουσιαστικά: Υπάρχει ή όχι απειλή από μεριάς της Τουρκίας σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας; Υπάρχει ή δεν υπάρχει έμπρακτη αμφισβήτηση της κυριαρχίας της χώρας και ανοικτές απειλές ενάντια στην Ελλάδα; Υπάρχει ή όχι κίνδυνος εμπλοκής, σύγκρουσης και πολέμου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία εξαιτίας της επεκτατικής πολιτικής της τελευταίας; Όταν λέμε στο τίτλο για «άρωμα 1974», εννοούμε μια καταφατική απάντηση στα ερωτήματα αυτά, και την εκτίμηση ότι ένα «θερμό επεισόδιο» είναι πολύ πιθανό – με όλες τις τραγικές συνέπειες που θα έχει, γιατί θα οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη. (Σε επόμενο σημείωμα θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά για το καλοκαίρι του 1974).
Πολιτικές ελίτ: ατζέντηδες χωρίς στρατηγική
Είναι λυπηρό που ο ενεργός πολιτικός κόσμος (Ν.Δ./Μητσοτάκης, ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρας, ΠΑΣΟΚ/Ανδρουλάκης) δεν μπορεί να σταθεί στοιχειωδώς ικανοποιητικά και να διαφοροποιείται από όσα προστάζει η Πρεσβεία. Συμφωνία Πρεσπών οι μεν, πλήρης ΝΑΤΟφροσύνη οι δε: αλληλοσυμπληρώνονται επί το χειρότερο, και δεν διανοούνται να αμφισβητήσουν το γενικό πλαίσιο του ευρωατλαντισμού, προβάλλοντας τα δίκαια της χώρας μας, ή ακόμα ζυγίζοντας τι είναι συμφέρον για τη χώρα μας μέσα στο νέο πλαίσιο που δημιουργείται. Για παράδειγμα ο Μητσοτάκης αναγορεύεται στη χειρότερη εκδοχή της Δεξιάς (δεν ακούει καν διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό της Δεξιάς για τα όπλα στην Ουκρανία, τις καλές διαθέσεις για τη συνεκμετάλλευση μαζί με την Τουρκία κ.λπ.).
Αυτός –και ο Δένδιας– αποποιήθηκαν του δικαιώματος της χώρας να εκμεταλλευθεί τους υδρογονάνθρακες που τυχόν υπάρχουν, επειδή ήθελαν την «πράσινη μετάβαση», χάνοντας πολύτιμο χρόνο και αφήνοντας τη χώρα γυμνή ενεργειακά. Προώθησαν την πρόωρη απολιγνιτοποίηση για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της «πράσινης οικονομίας», και τώρα επανέρχονται στο ζήτημα των υδρογονανθράκων (δειλά, χωρίς να κάνουν κάτι σπουδαίο). Θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα σε ενεργειακό κόμβο αμερικανικού υγροποιημένου αερίου, κλείνοντας δουλειές και για το εφοπλιστικό σώμα (το οποίο σε πολέμους και κρίσεις και αποκλεισμούς έκανε πάντα χρυσές δουλειές). Πολυδιαφημίζουν ορισμένα «πράσινα» νησιά (υιοθετημένα από τις ενεργειακές πολυεθνικές), και βεβαίως φροντίζουν να πέφτουν καμπάνες με δικαστικές αποφάσεις σε βάρος όσων κινητοποιούνται π.χ. ενάντια στις ανεμογεννήτριες (βλέπε Τήνο). Οι πολιτικές ελίτ λειτουργούν ανοικτά σαν ατζέντηδες, χωρίς καμία εθνική στρατηγική. Το μόνο που νοιάζονται είναι να μην πέσει σε αυτούς η καυτή πατάτα…
Υπάρχει ή όχι απειλή σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας; Υπάρχει ή δεν υπάρχει έμπρακτη αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας; Υπάρχει ή όχι κίνδυνος εμπλοκής και πολέμου εξαιτίας της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας;
Να μην αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά, να ενισχυθεί η αποτρεπτική ικανότητα, να προετοιμαστεί ο λαός για όσα έρχονται και να έχει ενεργό ρόλο στις εξελίξεις
Στη συζήτηση για την κύρωση της ελληνογαλλικής συμφωνίας πληροφορηθήκαμε ότι τα ελληνικά υποβρύχια δεν είχαν τορπίλες. Από τον Τύπο πληροφορηθήκαμε ότι στέλνουμε συστοιχία Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία για τις ανάγκες της στον πόλεμο με την Υεμένη. Και μόλις η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και ξεκίνησε ο πόλεμος, στείλαμε αμέσως πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, και μετέχουμε σε όλες τις κυρώσεις χωρίς να πούμε άχνα. Μάθαμε από τον κ. Σολτς ότι αποσύρουμε τεθωρακισμένα από τα νησιά (αποστρατιωτικοποίηση…) για να τα στείλουμε στην Ουκρανία.
Η ΝΑΤΟφροσύνη βασιλεύει, αισθανόμαστε σπουδαίοι με λίγα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο, καθιστούμε τη Ρωσία εχθρική μας χώρα και μετέχουμε στην αντιρωσική υστερία, δεν ξέρουμε να βάλουμε πουθενά ένα βέτο για τόσα σοβαρά ζητήματα και τις απειλές που δεχόμαστε. Προσβλέπουμε σε μια κίνηση καλής θέλησης από ΗΠΑ κυρίως, σε στιγμές που οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κουμαντάρουν όπως κάποτε την Τουρκία. Κι όσο δεν θέλουν οι ΗΠΑ μια κρίση στη Ν.Α. πτέρυγα του ΝΑΤΟ και μια εμπλοκή δύο χωρών μελών, πρέπει να θυμόμαστε ότι η σχέση Τουρκίας-ΝΑΤΟ δοκιμάζεται εδώ και καιρό, κι ότι θα κάνουν τα πάντα για να κρατηθεί η Τουρκία στο ΝΑΤΟ, ακόμα και σε βάρος μας. Άλλωστε αυτό δεν έγινε και στο Κυπριακό, και στα Ίμια, και τώρα σε όλες τις «παράλογες» αξιώσεις της Τουρκίας;
Οι ελληνικές ελίτ κινήθηκαν στην πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας, του διαλόγου και της συνεκμετάλλευσης, παρόλο που δεν είναι εύκολο να αποδεχθούν όλες τις αξιώσεις της νεο-οθωμανικής Τουρκίας. Η πλήρης συμμόρφωση στα σχέδια των ΗΠΑ και το ξήλωμα των οπλικών συστημάτων από τα νησιά είναι μια πίστα επικίνδυνη για τον τόπο και την κυριαρχία της χώρας μας. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η καλλιέργεια φόβου απέναντι στην Τουρκία και η μη καλλιέργεια μιας αγωνιστικής πατριωτικής συνείδησης στον ελληνικό λαό, η εσκεμμένη και επιβαλλόμενη παθητικοποίησή του, η εξυπηρέτηση μόνο των αδηφάγων ελληνικών οικονομικών ελίτ (εφοπλιστών που αυξάνουν τα κέρδη τους από την αύξηση των ναύλων σε όλα τα πλοία), η εγκατάλειψη και μη στήριξη των ελληνικών νησιών. Δείτε τι μέτρα έχουν παρθεί για τη στήριξη των νησιών: ουσιαστικά το μόνο ήταν να δημιουργούν κέντρα-πολιτείες για τους πρόσφυγες, που κι αυτά συντελούν στο γκριζάρισμα των περιοχών αυτών.
Βοά η έλλειψη μιας τεράστιας καμπάνιας στήριξης του Καστελόριζου, παρότρυνσης και διευκολύνσεων για να πάνε το καλοκαίρι εκεί Έλληνες από όλη την Ελλάδα. Λείπει ένα μεγάλο πλάνο κινητοποίησης και ενθάρρυνσης των πληθυσμών των νησιών, προστασίας των ψαράδων από τις συχνές παρενοχλήσεις, και αντιμετώπισης πολλών μορφών υβριδικών απειλών. Η λαϊκή προετοιμασία και το φρόνημα του λαού είναι το πιο μεγάλο όπλο: χωρίς αυτό, τα υπόλοιπα όπλα μπορούν να αποδειχθούν ανεπαρκή.
Ο Τόπος απειλείται άμεσα – ο λαός πρέπει να ετοιμαστεί. Κάτω η ΝΑΤΟφροσύνη, όχι στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, πλήρης ενημέρωση του λαού. Ο λαός να βάλει τα βέτο του!
