του Απόστολου Αποστολόπουλου
Οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν το πιπέρι τους γι’ αυτό άλλωστε τις παλιές διαδέχονται καινούργιες, όπως τα παραμύθια που επιβιώνουν επί αιώνες σε πείσμα της τεχνολογίας και της εκλογίκευσης των πάντων. Εν προκειμένω τη θεωρία συγκροτούν μια βόμβα, μια ομιλία και μια πρόταση. Η βόμβα βρέθηκε στην Εθνική Οδό Αθηνών-Κορίνθου από όπου θα πέρναγε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η ομιλία έγινε από τον κ. Παυλόπουλο με αναφορά στις γερμανικές αποζημιώσεις ότι είναι νομικά, πολιτικά και ηθικά απαιτητές. Και τέλος ο κ. Ραγκούσης πρότεινε, απροσδόκητα, να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο ΓΑΠ ή εναλλακτικά ο Σημίτης. Η σύνδεση με την τρέχουσα πραγματικότητα μάλλον είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά αλλά οι θεωρίες συνωμοσίας δεν πτοούνται από κάτι τέτοια.
Φαίνεται πιο λογικό ότι ο κ. Ραγκούσης ψαρεύει στα προεκλογικά νερά της λεγόμενης κεντροαριστεράς (στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις) παρά ότι ο εν λόγω πολιτικός ξέρει πως «κάτι τρέχει» (με τους Αμερικάνους ή και τους Γερμανούς;) και κυοφορούνται εξελίξεις στην Αθήνα οπότε έριξε την πετριά για τον Γιώργο, εφεδρικά και για τον Σημίτη, ο οποίος, άλλο παράδοξο, με πρόσφατη αρθογραφία του έκρινε χρήσιμο να υπενθυμίσει ότι παραμένει ενεργός. Δια παν ενδεχόμενο; Όλα αυτά θα είχαν το ενδιαφέρον τους, στο πλαίσιο ενός σήριαλ φαντασίας όπως το Game of Thrones… αν δεν είχε προηγηθεί, προ εικοσαετίας και πλέον, ο Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ηγκλμπέργκερ ο οποίος αφίχθη στην Αθήνα εν μέσω καύσωνος, Ιούλιο ή Αύγουστο αν θυμάμαι καλά, και ανήγγειλε ότι θα γίνουν εκλογές τον Οκτώβριο αφήνοντας σύξυλους τους πάντες και πρωτίστως τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που δεν είχε ιδέα. Φυσικά η κυβέρνηση έπεσε τον Οκτώβριο, όπως είχε προβλέψει ο Αμερικανός «προφήτης».
***
Πως, λοιπόν, να μην πάει ο νους στο πονηρό, όταν από τη μια ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση και από την άλλη ο φίλος μας ο Μοσκοβισί, ο κάποτε ανάλγητος, γνωστός και ως τσιράκι του Σόϊμπλε, κ. Ντάϊσεμπλουμ, όλοι μα όλοι λένε ότι πάμε καλά, καλύτερα δεν γίνεται. Πλην, αιφνιδίως (;), εκ του μη όντος, ξεφυτρώνουν δημοσιεύματα ότι το καταραμένο GREXIT απειλεί και πάλι να αναδυθεί στην επιφάνεια και ότι η Γερμανία θα σκληρύνει τη στάση της απέναντί μας. Εκβιασμό της κακιάς ώρας θυμίζουν αυτά. Το ποιος θα παίξει τον ρόλο του «κακού», αντικαθιστώντας τον Σόϊμπλε, ελάχιστα ενδιαφέρει. Τι μας νοιάζει ποιο χέρι θα βάλει φωτιά στα μπατζάκια μας, σάμπως έχουμε νερό να τη σβήσουμε; Το νεράκι (θεωρούμενο ως προϊόν και όχι εκ Θεού αγαθόν) θα έχει πωληθεί ή διατεθεί για «καλύτερη διαχείριση» σ’ αυτούς που κυριολεκτικά ούτε νερό του αγγέλου τους δεν δίνουν. Λαϊκίζω, θα πουν, αλλά γιατί ο Μακρόν κουβάλησε στην Αθήνα τη Suez; Για την καλύτερη διαχείριση του νερού, είπαν. Ο Μακρόν, όμως, πούλησε (ή ξεπούλησε λένε μερικοί) την Άλστομ, τη μεγαλύτερη εταιρία της Γαλλίας, στους Γερμανούς. Τι είναι ο Μακρόν; Ένας κάποιος bon pour l’ Orient (καλός για την υποδεέστερη Ανατολή) αλλά ανίκανος να διαχειριστεί έναν κολοσσό της πατρίδας του; Γιατί το ευρωπαϊκό μέλλον απαιτεί οι μεγάλες επιχειρήσεις της Γαλλίας να γίνουν γερμανικές; Έτσι πάει η Ευρώπη; Η Γερμανία θα πάρει τα πολύ μεγάλα φιλέτα από τους μεγάλους Ευρωπαίους, η Γαλλία τα μικρότερα από τους μικρότερους, η Ιταλία τα παρακατιανά, η Ισπανία τα σκουπίδια (οι Καταλανοί κάτι έχουν μυριστεί) και «οι Ελλάδες» (δηλαδή κάτι Λιθουανίες, Εσθονίες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις ή και φασιστικές να’ ναι ποιος νοιάζεται) θα παραχωρούν ότι έχουν και δεν έχουν στην «Ευρώπη». Αλλά τότε γιατί θα μας διώξουν; Ποιοι ηλίθιοι θέλουν να μας διώξουν; Έχει η Ευρώπη τόσο ηλίθιους; Αντιθέτως, η απειλή του GREXIT (εφ’ όσον θεωρείται απειλή) παρέχει άλλοθι στους κυβερνώντες για όσα καινούργια δυσμενή θα μας παρουσιάσουν (πέραν των όσων έχουν ήδη υπογράψει). Θα μας πουν ότι κι αυτό θα το κάνουν με πόνο καρδιάς. Είναι, θα εξομολογηθούν σκουπίζοντας διακριτικά το τελευταίο δάκρυ, οι τελευταίες θυσίες πριν να δούμε τις ανθισμένες μυγδαλιές.
***
Όποιον λέει όχι στο οτιδήποτε, π.χ. Ουγγαρία, Πολωνία κλπ, ο κάθε χρήσιμος, αλλά όχι ηλίθιος, τύπος αλά Παπαδημούλης θα τον λέει φασίστα. Εναλλακτική, φουλ δημοκρατική πρόταση, η Καταλονία. Αν η Λεπέν ή το γερμανικό Afd έκαναν ότι ο Ραχόϊ, μόνο ως γνήσια και νόμιμα τέκνα του θα μπορούσαν να θεωρηθούν. Η βία, ωστόσο, είναι απλώς η συνέπεια. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, όποιος (νομίζει ότι) μπορεί, τρέχει να σωθεί. Κάποιοι εδώ που έχουν ενθουσιαστεί με το σύνθημα του Μακρόν ότι η Ευρώπη «πρέπει να αλλάξει για να μη βουλιάξει» θα όφειλαν να μας πουν αν η πώληση της βαριάς βιομηχανίας, του εθνικού πλούτου κάθε χώρας, είναι οδικός χάρτης για τη νέα Ευρώπη. Υπό την Γερμανία.
Το τρίτο δεν είναι ερώτημα. Ο Μακρόν θέλει οι αλλαγές να είναι τόσες και τέτοιες ώστε η Γαλλία να είναι η δεύτερη στην Ε.Ε. και οι άλλοι να πάνε να βουρλίζονται. Η Γερμανία θα αλλάξει πολιτική; Όχι. Όσο κυριαρχεί στην Ε.Ε. θα παίρνει Όσκαρ δεύτερου ρόλου στο πλαίσιο της Δύσης. Αλλιώς ή θα ξαναγίνει διεθνής εγκληματίας, όπως στο παρελθόν ή θα μείνει ένας παραγωγικός νάνος στην πλανητική εποχή των γιγάντων.
