του Ηλία Φιλιππίδη
Το 1992 ο Κων. Μητσοτάκης είχε πει το περίφημο: «Σε 10 χρόνια δεν θα θυμάται κανείς το θέμα της Μακεδονίας».
Δεν επρόκειτο για μία ριψοκίνδυνη «ζαριά» με την προσδοκία της επιβεβαιώσεως εκ μέρους ενός πεπειραμένου πολιτικού ούτε για μία μεμονωμένη εκτίμηση. Ο Κων. Μητσοτάκης εννοούσε, ότι το «Σκοπιανό» δεν θα ήταν πλέον πρόβλημα με οποιοδήποτε όνομα και αν αναγνωρίζετο τότε το κρατίδιο των Σκοπίων.
Ήταν μία πεποίθηση, η οποία στηριζόταν στο κλίμα της πρώτης μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Ήταν η εποχή του «Τέλους της Ιστορίας» και της μετατοπίσεως του κέντρου της ζωής και του ενδιαφέροντος των ανθρώπων από την ιστορία και την πολιτική στους δείκτες της οικονομίας, στα επιτόκια των Τραπεζών και στο Χρηματιστήριο.
Οι εκσυγχρονιστές τελικά διαψεύσθηκαν όχι μόνο για τον ερχομό ενός ειρηνικού κόσμου αλλά και για την τύχη του Χρηματιστηρίου…
Αυτοί όμως, οι οποίοι ουδέποτε εγκατέλειψαν το «χρηματιστήριο» της γεωπολιτικής ήταν οι «έμποροι των εθνών», οι γνωστές και μη εξαιρετέες Μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες εγκαινίασαν την μεταψυχροπολεμική εποχή με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Ο σκοπός ήταν ο εδαφικός περιορισμός της Σερβίας και η δημιουργία δυτικών προτεκτοράτων από τα κατακερματισμένα πρώην κράτη της Βαλκανικής, όπως το Κόσσοβο και η FYROM.
Το όνομα αφορά την επιφάνεια του προβλήματος, ενώ η ρίζα του όλου προβλήματος είναι η ιστορική πλαστογραφία περί υπάρξεως «μακεδονικού έθνους», διότι αυτή είναι που τροφοδοτεί και επαναφορτίζει τον αλυτρωτισμό των Σλαβομακεδόνων καθώς και την απαίτηση τους, να αναγνωρισθεί «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα και να ενωθούν τα τρία κομμάτια του κατακερματισμένου «μακεδονικού έθνους»
Το 1990 το σχέδιο προέβλεπε επίσης την αναγνώριση ενός «Μακεδονικού» κράτους στην καρδιά των Βαλκανίων και αργότερα την διεύρυνση του προς το Αιγαίο με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη. Θα ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ παγκοσμίως, ενώ παράλληλα θα άνοιγε την συζήτηση για το μέλλον της Θράκης. Τότε εμφανίζονταν άρθρα στον διεθνή τύπο, ότι στις αρχές του 21ου αιώνα η Θεσσαλονίκη θα έχει πληθυσμό 8 εκατομμυρίων!
Από πού αυτή η δημογραφική έκρηξη;
Από την προσέλευση των «Μακεδόνων» όλου του κόσμου στην «πατρίδα τους» και την διεθνοποίηση του νεοπαγούς κρατιδίου…
Τότε το σχέδιο αυτό δεν πέτυχε λόγω των ελληνικών αντιδράσεων, παρ’ όλο που η ξενοκίνητη προπαγάνδα και οι εξ ημών αφελείς χαρακτήριζαν τα συλλαλητήρια ως εθνικιστική υστερία.
Σήμερα ο διεθνής παράγων επανέρχεται πιεστικά για την λύση του προβλήματος. Ο λόγος βρίσκεται στον προσεταιρισμό της Σερβίας από την Ρωσία.
Εννοείται, ότι η όποια λύση θα είναι προσωρινή μέχρι της τελικής διαλύσεως της FYROM, αφού το αλβανικό τμήμα θα ενωθεί με την Αλβανία. Το 1990 οι Αλβανοί ήταν το 25% του πληθυσμού. Σήμερα λόγω της γεννητικότητας τους έχουν ανέβει στο 33%. Το σλαβικό τμήμα της FYROM δεν θα είναι βιώσιμο ως κράτος. Λογικά προκύπτει η πρόβλεψη, ότι σε 10 το πολύ χρόνια η Ελλάδα θα κληθεί πάλι να δώσει «χείρα βοηθείας».
Πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας από τώρα: α) Να διαπραγματευτούμε με την αίσθηση, ότι η αιχμή του προβλήματος βρίσκεται στο μέλλον, όταν θα τεθεί θέμα «Μακεδονίας του Αιγαίου». β) επειδή το πρόβλημα έχει μέλλον, να προταθούν από ελληνικής πλευράς ως τα πλέον κατάλληλα και ιστορικώς αντικειμενικά ονόματα το «Βαρντάρσκα» και το «Δαρδανία» . Όχι μόνο στην αρχαιότατα αλλά και μέχρι τον 18ο αιώνα κατοικούσε στην περιοχή η φυλή των Δαρδανών, η οποία βαθμιαίως απορροφήθηκε από τους Σλάβους. Στους Έλληνες έμεινε η ανάμνηση αυτής της φυλής με το χαρακτηρισμό της εύσωμης γυναίκας ως «νταρντάνας». Να καταχωρηθούν στα πρακτικά των διαπραγματεύσεων αυτές οι προτάσεις ακόμη και αν δεν γίνουν δεκτές. γ) Να κατανοήσουμε όλοι οι Έλληνες, ότι το Σκοπιανό είναι πολλαπλό πρόβλημα: Πρόβλημα ονόματος και υπάρξεως «μακεδονικού έθνους», υπάρξεως «μακεδονικής γλώσσας» και υπάρξεως « μακεδονικής εκκλησίας».
Οπότε το διαπραγματευτικό πρόβλημα για την Ελλάδα είναι διπλό: Πρόβλημα συμφωνίας για το όνομα και πρόβλημα προτεραιοτήτων μεταξύ των παραγόντων του συνολικού προβλήματος.
Με αυτή την έννοια το όνομα αφορά την επιφάνεια του προβλήματος, ενώ η ρίζα του όλου προβλήματος είναι η ιστορική πλαστογραφία περί υπάρξεως «μακεδονικού έθνους», διότι αυτή είναι που τροφοδοτεί και επαναφορτίζει τον αλυτρωτισμό των Σλαβομακεδόνων καθώς και την απαίτηση τους, να αναγνωρισθεί «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα και να ενωθούν τα τρία κομμάτια του κατακερματισμένου «μακεδονικού έθνους».
Συμπέρασμα: οποιοσδήποτε συμβιβασμός στο όνομα (φαίνεται ότι προτιμάται ο σλαβόφωνος όρος «Νοβαματσεντόνιγια») να γίνει υπό τον όρο του σεβασμού των μεταξύ μας συνόρων και την παραίτηση από τον ισχυρισμό υπάρξεως ιδιαίτερης μακεδονικής εθνικότητας, γλώσσας και εκκλησίας. Η λεγόμενη σλαβομακεδονική γλώσσα είναι ένα βουλγαρικό ιδίωμα.
Επίσης δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος με την FYROM που κάναμε το 2009, όταν η Αλβανία έγινε δεκτή στον ΝΑΤΟ. Τώρα θα πρέπει να απαιτήσουμε την υπογραφή Συμφώνου Φιλίας μεταξύ Ελλάδας και FYROM υπό την εγγύηση του ΝΑΤΟ, ότι το έδαφος της FYROM δεν θα χρησιμοποιηθεί για εγκατάσταση ή χρήση από άλλη στρατιωτική δύναμη πλην των μονάδων του ΝΑΤΟ και για εχθρικές ενέργειες κατά της Ελλάδας.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι καθηγητής-πανεπιστημιακός, [email protected]
