Τον Γιώργο Μπέρτσο τον γνώρισα τη δεκαετία του ’80 ως διευθυντή μου στη Μεσημβρινή – από τις πιο ιστορικές εφημερίδες αυτού του τόπου. Δεν γνώριζα πολλά γι’ αυτόν τον άνθρωπο τότε, το νεαρό της ηλικίας γαρ… Εκείνο, όμως, που μου έκανε εντύπωση εξαρχής ήταν το γεγονός πως όταν πρωτοήρθε στην εφημερίδα ζήτησε να μας δει όλους· δημοσιογράφους και τεχνικό προσωπικό. Μεταξύ άλλων είπε: «Οι εφημερίδες στηρίζονται σε όλους, σε όποιο επίπεδο κι αν εργάζονται και να μην έχετε τη λανθασμένη εντύπωση πως η σωστή δουλειά βγαίνει μόνον από τους προϊστάμενους των τμημάτων. Αντιθέτως, το τεχνικό προσωπικό είναι πολύτιμο για την έκδοση».
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και δεν ξανάκουσα ποτέ και από κανέναν κάτι ανάλογο. Κανείς διευθυντής εφημερίδας ή περιοδικού που εργάστηκα τα επόμενα χρόνια δεν μίλησε στους εργαζόμενους με το ίδιο ύφος. Όταν αργότερα έμαθα την ιστορία του Γ. Μπέρτσου και τι σήμαινε για τη δημοσιογραφία αλλά και την πολιτική ζωή της χώρας, όλη εκείνη η συμπεριφορά μου φάνηκε αυτονόητη.
Η υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη ίσως και να είχε θαφτεί, δεδομένων των πολιτικών καταστάσεων, εάν ο Γιώργος Μπέρτσος, μαζί με τον Γιώργο Ρωμαίο και τον Γιάννη Βούλτεψη δεν είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με ενδελεχή έρευνα και γενναιότητα ανακάλυψαν τους πραγματικούς δολοφόνους του Λαμπράκη και δημοσιοποίησαν τα ονόματά τους: Εμμ. Καπελώνης και Σπ. Γκοτζαμάνης. Το παρακράτος, σε όλο του το μεγαλείο, αποκαλύφθηκε χάρις σε τρεις δημοσιογράφους που δεν φοβήθηκαν να κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί αυτή είναι η πραγματική δημοσιογραφία, αυτή που έχουμε ξεχάσει βλέποντας ή διαβάζοντας απερίγραπτους τύπους, υπαλληλίσκους του καθεστώτος να λιβανίζουν, να ρουφιανεύουν, να χλευάζουν και διαμορφώνουν συνειδήσεις στο όνομα του εργοδότη τους.
Είμαι τυχερή που γνώρισα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που έφυγε πριν από λίγες μέρες από τη ζωή. Η σύγκριση είναι ανυπόστατη από κει και πέρα…
