Όταν οι πολιτικοί παίζουν με τα εκατομμύρια. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Έβρεξε εκατομμύρια για άλλη μια φορά, την περασμένη εβδομάδα, πάνω από τα κεφάλια του λαού που στενάζει από τη διαρκή οικονομική του αφαίμαξη, η οποία έχει φέρει εκατομμύρια ανθρώπους στα όρια της απελπισίας.
– Περί τα 60 εκατομμύρια ήταν οι μίζες που «έσταξε» στις τσέπες αρμοδίων η Ferrostal για να εξασφαλίσουν πρόσβαση στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας τα γερμανικά υποβρύχια. Ό,τι κάνουν, δηλαδή, όλοι σχεδόν οι πολυεθνικοί προμηθευτές του ελληνικού κράτους. Εδώ εξακολουθεί «πεισματικά» να εμπλέκεται το όνομα του Άκη Τσοχατζόπουλου.
– Κάμποσα εκατομμύρια ευρώ… φυγάδευσαν 11 Έλληνες βουλευτές, άγνωστο ακόμη ποιοι και πού. Δεν τα δήλωσαν ως όφειλαν, και πολλοί συνάδελφοί τους αγανάκτησαν: «Να αναφερθεί ποιοι είναι οι 11, για να μη σπιλωνόμαστε οι υπόλοιποι έντιμοι φορολογούμενοι βουλευτές»…
– Πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ περιλάμβαναν τα στοιχεία «πόθεν έσχες» βουλευτών, υπουργών, ευρωβουλευτών και άλλων τινών πολιτικών προσώπων, στοιχεία που μαρτυρούν την περιουσία που έχουν συσσωρεύσει οι πλείστοι αυτών.
– Με ένα εκατομμύριο επίσης κατηγορήθηκε ότι… επιβάρυνε τον τραπεζικό του λογαριασμό και ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Β. Παπαγεωργόπουλος, χωρίς να φαίνεται από πού προήλθε αυτό το ποσόν. Ο ίδιος βέβαια, αφού ανακοίνωσε τα γνωστά και τετριμμένα περί διώξεως κ.λπ., είπε περίπου ότι αυτό το 1 εκατ. και άλλο 1 εκατ. ακόμη, είναι μισθοί και συντάξεις των τελευταίων 12 ετών, «εμού και της οδοντιάτρου συζύγου μου».
Αυτά, για να θυμηθούμε λίγα… μόνο από τα εκατομμύρια που παρέλασαν από μπροστά μας τις τελευταίες 5-6 μέρες, δείχνοντας ότι, πράγματι, «λεφτά υπάρχουν». Και υπάρχουν πολλά. Μόνο που για να έχεις ένα μερίδιο σε αυτά πρέπει να έχεις μερικές ιδιότητες, δύο μόνο εκ των οποίων είναι να είσαι ή πολιτικός ή διεφθαρμένος. Ή και τα δύο μαζί, που είναι ο ιδανικός συνδυασμός για εγγυημένο αποτέλεσμα.
Όχι, σίγουρα δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, ούτε όλοι οι διεφθαρμένοι γίνονται πολιτικοί (αν και η διαφθορά ξεκινάει από ψηλά, πολύ ψηλά, από την πολιτική και μεγαλοεπιχειρηματική ελίτ, πριν απλωθεί σαν δηλητήριο στην κοινωνία). Όμως αποτελεί μια τεράστια πρόκληση για ολόκληρο τον ελληνικό λαό να βλέπει τους πολιτικούς του ταγούς να παίζουν με… εκατομμύρια. Πόσο θράσος πρέπει να έχει δηλαδή ο κ. Παπαγεωργόπουλος για να λέει (έστω και αν δεν υπάρχει βρομιά στη μέση) ότι με τις αιματηρές του οικονομίες των τελευταίων 12 ετών έβαλε δυο εκατομμυριάκια στην άκρη για να ‘χει να πορεύεται; Και με τι θράσος τα λέει αυτά όταν ξέρει ότι τον ακούει ο άνεργος πενηντάρης, ο απλήρωτος για μήνες εργαζόμενος, ο συνταξιούχος που δεν έχει ούτε για τα φάρμακά του;
Ακόμη κι αν η μίζα και η ρεμούλα ήταν άγνωστη λέξη και ανύπαρκτο φαινόμενο στη χώρα, ακόμη κι αν αντισταθούμε στον πειρασμό να ενοχοποιήσουμε τον πλουτισμό των επαγγελματιών πολιτικών, είναι εμφανές ότι υπάρχει θέμα. Με ποιον ακριβώς τρόπο αυτό το πολιτικό προσωπικό, που μετράει την περιουσιακή του κατάσταση σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσε να κατανοήσει τα ζόρια που περνάει ο κοσμάκης; Και γιατί αυτό το πολιτικό προσωπικό να μην υπερψηφίζει τα μνημόνια και τα μέτρα της τρόικας, αφού αυτός είναι ο τρόπος για να συνεχίσει να είναι για λίγο ακόμα «μέσα στα κόλπα»;
Είναι προφανές ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό έχει απογειωθεί, είναι ξένο σώμα στην κοινωνία. Εχθρικό. Ότι ανήκει στον κόσμο του πλούτου ως αναπόσπαστο κομμάτι του και αυτόν υπηρετεί. Όμως αυτό δεν είναι καινούργιο, ο λαός το φωνάζει όλο και πιο βροντερά, μήνες τώρα. Σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται… Και θα συνεχίσει να το κάνει. Ιδιαίτερα ακούγοντας υπουργούς όπως ο επί της Υγείας, που με κυνισμό δηλώνει στον Σκάι ότι «το 2012 θα είναι ο τελευταίος χρόνος που η Ελλάδα περικόπτει και μετά από αυτό το χρόνο φτάνουμε στο κόκαλο». Τίνος;
Ο Ανδρέας ξέρει…
– Περί τα 60 εκατομμύρια ήταν οι μίζες που «έσταξε» στις τσέπες αρμοδίων η Ferrostal για να εξασφαλίσουν πρόσβαση στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας τα γερμανικά υποβρύχια. Ό,τι κάνουν, δηλαδή, όλοι σχεδόν οι πολυεθνικοί προμηθευτές του ελληνικού κράτους. Εδώ εξακολουθεί «πεισματικά» να εμπλέκεται το όνομα του Άκη Τσοχατζόπουλου.
– Κάμποσα εκατομμύρια ευρώ… φυγάδευσαν 11 Έλληνες βουλευτές, άγνωστο ακόμη ποιοι και πού. Δεν τα δήλωσαν ως όφειλαν, και πολλοί συνάδελφοί τους αγανάκτησαν: «Να αναφερθεί ποιοι είναι οι 11, για να μη σπιλωνόμαστε οι υπόλοιποι έντιμοι φορολογούμενοι βουλευτές»…
– Πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ περιλάμβαναν τα στοιχεία «πόθεν έσχες» βουλευτών, υπουργών, ευρωβουλευτών και άλλων τινών πολιτικών προσώπων, στοιχεία που μαρτυρούν την περιουσία που έχουν συσσωρεύσει οι πλείστοι αυτών.
– Με ένα εκατομμύριο επίσης κατηγορήθηκε ότι… επιβάρυνε τον τραπεζικό του λογαριασμό και ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Β. Παπαγεωργόπουλος, χωρίς να φαίνεται από πού προήλθε αυτό το ποσόν. Ο ίδιος βέβαια, αφού ανακοίνωσε τα γνωστά και τετριμμένα περί διώξεως κ.λπ., είπε περίπου ότι αυτό το 1 εκατ. και άλλο 1 εκατ. ακόμη, είναι μισθοί και συντάξεις των τελευταίων 12 ετών, «εμού και της οδοντιάτρου συζύγου μου».
Αυτά, για να θυμηθούμε λίγα… μόνο από τα εκατομμύρια που παρέλασαν από μπροστά μας τις τελευταίες 5-6 μέρες, δείχνοντας ότι, πράγματι, «λεφτά υπάρχουν». Και υπάρχουν πολλά. Μόνο που για να έχεις ένα μερίδιο σε αυτά πρέπει να έχεις μερικές ιδιότητες, δύο μόνο εκ των οποίων είναι να είσαι ή πολιτικός ή διεφθαρμένος. Ή και τα δύο μαζί, που είναι ο ιδανικός συνδυασμός για εγγυημένο αποτέλεσμα.
Όχι, σίγουρα δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, ούτε όλοι οι διεφθαρμένοι γίνονται πολιτικοί (αν και η διαφθορά ξεκινάει από ψηλά, πολύ ψηλά, από την πολιτική και μεγαλοεπιχειρηματική ελίτ, πριν απλωθεί σαν δηλητήριο στην κοινωνία). Όμως αποτελεί μια τεράστια πρόκληση για ολόκληρο τον ελληνικό λαό να βλέπει τους πολιτικούς του ταγούς να παίζουν με… εκατομμύρια. Πόσο θράσος πρέπει να έχει δηλαδή ο κ. Παπαγεωργόπουλος για να λέει (έστω και αν δεν υπάρχει βρομιά στη μέση) ότι με τις αιματηρές του οικονομίες των τελευταίων 12 ετών έβαλε δυο εκατομμυριάκια στην άκρη για να ‘χει να πορεύεται; Και με τι θράσος τα λέει αυτά όταν ξέρει ότι τον ακούει ο άνεργος πενηντάρης, ο απλήρωτος για μήνες εργαζόμενος, ο συνταξιούχος που δεν έχει ούτε για τα φάρμακά του;
Ακόμη κι αν η μίζα και η ρεμούλα ήταν άγνωστη λέξη και ανύπαρκτο φαινόμενο στη χώρα, ακόμη κι αν αντισταθούμε στον πειρασμό να ενοχοποιήσουμε τον πλουτισμό των επαγγελματιών πολιτικών, είναι εμφανές ότι υπάρχει θέμα. Με ποιον ακριβώς τρόπο αυτό το πολιτικό προσωπικό, που μετράει την περιουσιακή του κατάσταση σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσε να κατανοήσει τα ζόρια που περνάει ο κοσμάκης; Και γιατί αυτό το πολιτικό προσωπικό να μην υπερψηφίζει τα μνημόνια και τα μέτρα της τρόικας, αφού αυτός είναι ο τρόπος για να συνεχίσει να είναι για λίγο ακόμα «μέσα στα κόλπα»;
Είναι προφανές ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό έχει απογειωθεί, είναι ξένο σώμα στην κοινωνία. Εχθρικό. Ότι ανήκει στον κόσμο του πλούτου ως αναπόσπαστο κομμάτι του και αυτόν υπηρετεί. Όμως αυτό δεν είναι καινούργιο, ο λαός το φωνάζει όλο και πιο βροντερά, μήνες τώρα. Σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται… Και θα συνεχίσει να το κάνει. Ιδιαίτερα ακούγοντας υπουργούς όπως ο επί της Υγείας, που με κυνισμό δηλώνει στον Σκάι ότι «το 2012 θα είναι ο τελευταίος χρόνος που η Ελλάδα περικόπτει και μετά από αυτό το χρόνο φτάνουμε στο κόκαλο». Τίνος;
Ο Ανδρέας ξέρει…
Σχόλια
