► Ευρωπαϊκή Ένωση (αυτή που ξέρουμε, όχι αυτή που φαντασιώνονται κάποιοι «ευρωδιεθνιστές») ουσιαστικά δεν υφίσταται. Δεν υφίσταται ως σχέδιο ολοκλήρωσης που μπορεί στοιχειωδώς να δουλέψει συντονισμένα και με κοινούς στόχους, έστω και προς όφελος των λίγων. Δεν υφίσταται πια ούτε καν ως όραμα ικανό να παρασύρει πλατιές μάζες. Ψυχορραγεί κάτω από το βάρος της δομικής, πολύπλευρης κρίσης που τη διαπερνά, των αντιφάσεων και των αδιεξόδων της. Έτσι τροφοδοτείται η διαρκής πολιτική αστάθεια και αποκαλύπτεται σε όλη τη γύμνια της η αυτοκτονική γεωπολιτική εξάρτηση από υπερατλαντικά κέντρα.
► Την ίδια στιγμή, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση ζει και βασιλεύει ως επικίνδυνο όπλο στα χέρια μιας κλίκας αυτοδιορισμένων και ανεξέλεγκτων εκπροσώπων των ελίτ. Αλλά αυτοί, σαστισμένοι κι οι ίδιοι από την εκκωφαντική αποτυχία όλων των σχεδιασμών τους, δεν συμφωνούν μεταξύ τους σχεδόν σε τίποτα. Λειτουργούν πλέον με βάση το δόγμα «όλοι εναντίον όλων και ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Έτσι ο άταφος νεκρός εξακολουθεί να κινείται άτσαλα και άναρχα: είναι πια ένα ζόμπι που παραπατά, τρεφόμενο με τα όποια υπολείμματα δημοκρατίας επιβιώνουν ακόμη στην Ευρώπη και με την ικμάδα των λαών της.
► Οι ευρωεκλογές, στις οποίες οι διάφορες πολιτικές οικογένειες κατέρχονται με… εκθέσεις ιδεών επιπέδου Δημοτικού (ή, στην καλύτερη περίπτωση, με προγράμματα που ανταποκρίνονται σε πραγματικότητες του προηγούμενου αιώνα), είναι μια καλή ευκαιρία για τους πολίτες να γίνουν απαιτητικοί. Και να υποβάλουν σε αυστηρή εξέταση όλους όσοι ζητούν λευκή επιταγή για να στρογγυλοκάτσουν σε παχυλά αμειβόμενες θέσεις παριστάνοντας τους βουλευτές, ενώ η υποτιθέμενη εξουσία τους είναι μικρότερη κι από αυτή των μελών της «Συμβουλευτικής Συνέλευσης» που είχε φτιάξει η χούντα του Παπαδόπουλου.
► Ειδικά για τον ελληνικό λαό, τον βασανιζόμενο από εχθρούς και «φίλους», είναι ζωτική ανάγκη να απαιτήσει τη συμβολή όλων αυτών που μιλούν στο όνομά του ώστε να εκπονηθεί ένα σχέδιο αντιμετώπισης των ήδη ορατών απειλών για την υπόστασή του, και ένα πρόγραμμα διεξόδου από τη σημερινή καταστροφική κατάσταση. Τέτοιο σχέδιο ή πρόγραμμα ακόμη δεν υπάρχει – εξ ου και η γενικευμένη δυσπιστία των πολλών απέναντι σε υποσχέσεις και συνθήματα. Αυτό σημαίνει ότι η οικοδόμησή του πρέπει να γίνει προτεραιότητα. Διότι η εποχή της «ειρηνικής συνύπαρξης» με το ζόμπι της ευρωκρατίας έχει τελειώσει.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τη «δική μας» εκδοχή της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης. Ενός οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει όχι μόνο την εθνική κυριαρχία και τις δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις. Σήμερα όλο και περισσότεροι βλέπουν την πραγματικότητα: μια γερμανική Ευρώπη που είναι αβίωτη και καταστρέφει η ίδια το μέλλον της, αφού ακόμη και το ηγεμονικό κέντρο της υποφέρει από πρωτοφανή αστάθεια και έλλειψη προσανατολισμού. Μια Ευρώπη που εκούσα-άκουσα συμπαρατάσσεται με την Ουάσιγκτον (ορθότερα, με διάφορες πτέρυγές της, που κι αυτές επιδίδονται σε έναν ιδιότυπο βορειοαμερικανικό εμφύλιο) και έτσι συμμετέχει στο αντιρωσικό μέτωπο και στην ανατίναξη ολόκληρων περιοχών του πλανήτη. Με αυτήν την πολιτική, όμως, δυναμιτίζει τα συμφέροντα των λαών της και προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα – όπως τα μεταναστευτικά κύματα που τελικά σκάνε επάνω της και δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Η Ε.Ε. καταλήγει να είναι ένα γεωπολιτικό μέγεθος μικρομεσαίο, ασταθές, αντιδραστικό. Μια Ευρώπη που βάζει κι αυτή το χεράκι της στην επέκταση του παγκόσμιου χάους και στην υποδαύλιση των διεθνών απειλών.
Υπάρχει βέβαια και η πτέρυγα που στελεχώνει την ευρωκρατία και παριστάνει ότι έχει σχέδιο – μεταξύ άλλων, να επιλύσει το πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα στην Ευρώπη ρευστοποιώντας τις κοινωνίες της και επιβάλλοντας τη διάσπασή τους σε αγέλες ατόμων. Όμως αυτό το σχέδιο σκοντάφτει στη στοιχειακή αντίδραση των από κάτω, που φυσικά επιχειρείται να χειραγωγηθεί από άλλες πτέρυγες των αρχουσών τάξεων. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο το πολιτικό προσωπικό της Ε.Ε. (όχι πια μόνο αυτό των χωρών του Νότου), δεν μπορεί να πείσει. Απονομιμοποιείται. Και καταλήγει να ιδρώνει για να διασωθεί, καταφεύγοντας σε άγρια καταστολή και κάνοντας θρύψαλλα τη βιτρίνα των κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η επιχείρηση αυτή συνοδεύεται από μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα κατά του επάρατου εθνολαϊκισμού – που έχει αντικαταστήσει τον παλιότερο μπαμπούλα, τον κομμουνισμό. Όμως η συστράτευση ακόμη και της «προοδευτικής» διανόησης σε αυτήν την επιχείρηση αδυνατεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα.
Η προπαγάνδα της ευρωκρατίας αδυνατεί να καλύψει την πραγματικότητα: ένα ευρωκοινοβούλιο δίχως ισχύ, ένα βρετανικό δημοψήφισμα που ακυρώνεται, μια Γαλλία που φέρνει τη Λεγεώνα των Ξένων για να αντιμετωπίσει τους σύγχρονους Αβράκωτους, μια Ισπανία που σέρνει τους «στασιαστές» υπηκόους της στα ειδικά δικαστήρια του Φράνκο
Δημοκρατική επανάσταση κόντρα στον ζουρλομανδύα
Βιώνουμε μια αντίφαση. Από τη μια, μας έχουν φορέσει έναν ευρωπαϊκό ζουρλομανδύα που μας πνίγει και από τον οποίο πρέπει να απεγκλωβιστούμε. Από την άλλη, έστω και διαισθητικά καταλαβαίνουμε ότι στον σημερινό κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη διέξοδος χωρίς να συνυπολογιστεί η ευρωπαϊκή διάσταση. Όταν όμως ακόμη και οι πιο αγαθοί κατανοούν ότι το ζόμπι της Ε.Ε. δεν μπορεί να προσφέρει μια τέτοια διάσταση, η «εύκολη» διαφυγή είναι τα ευχολόγια ή η προσδοκία της… ανάστασης νεκρών. Το δύσκολο, που αποφεύγεται, είναι η συνειδητοποίηση ότι, σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η ευρωπαϊκή διάσταση απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ μια δημοκρατική επανάσταση. Μέχρι στιγμής, καμία οργανωμένη δύναμη, από αυτές που μιλούν στο όνομα των πολλών, δεν φαίνεται να ιεραρχεί αυτήν την ανάγκη – πόσο μάλλον να την υπηρετεί.
Τι μένει; Τα «απρόσμενα» πληβειακά ξεσπάσματα, όπως αυτό των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία: αδύναμοι αλλά πεισματάρηδες οιωνοί των υπαρκτών δυνατοτήτων. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τις ελίτ και τους υπαλλήλους τους, που παριστάνουν –όχι πειστικά πια– ότι κυβερνούν ως εκπρόσωποι των πολιτών, δείχνει ότι οι ολιγάρχες καταλαβαίνουν καλύτερα από εμάς τον εν δυνάμει κίνδυνο που εγκυμονούν τέτοια ξεσπάσματα για την απονομιμοποιημένη εξουσία τους. Όποιος θέλει να πολεμήσει το ζόμπι και να δουλέψει για το μέλλον, θα πρέπει να βρει τρόπο να συναρθρώσει όλες αυτές τις κινήσεις που παλεύουν για τη ζωή, για τις ανάγκες και την αξιοπρέπεια των λαών της Ευρώπης.
«Διλήμματα» ενόψει ευρωεκλογών
Η ευρωκρατία επιδίδεται εδώ και εβδομάδες σε μια εκτεταμένη διαφημιστική καμπάνια, επιχειρώντας να φέρει τις ευρωεκλογές στο επίκεντρο και να τις παρουσιάσει ως μια μάχη που θα κρίνει την καθημερινότητα των πολιτών. Κινητήρια δύναμή της είναι ο φόβος της περαιτέρω απονομιμοποίησής της, τόσο μέσω μιας υψηλής αποχής (το 2014 η αποχή έκανε ιστορικό ρεκόρ: 57,5%!) όσο και μέσω μιας καταβαράθρωσης των πυλώνων του «δημοκρατικού τόξου» (πρώτοι υποψήφιοι για γκρεμοτσάκισμα, οι λεγόμενοι κεντροαριστεροί). Νομίζουν οι Βρυξέλλες ότι το πέπλο της προπαγάνδας τους θα καλύψει την πραγματικότητα: ένα ευρωκοινοβούλιο δίχως ισχύ, ένα βρετανικό δημοψήφισμα που ακυρώνεται με συμπαιγνία Μέι-Κόρμπιν, μια Γαλλία που βγάζει στους δρόμους τη Λεγεώνα των Ξένων για να αντιμετωπίσει τους σύγχρονους Αβράκωτους, μια Ισπανία που σέρνει τους «στασιαστές» υπηκόους της στα ειδικά πολιτικά δικαστήρια τα οποία κληρονόμησε από τον δικτάτορα Φράνκο.
Αυτό δεν είναι δημοκρατικό ή συνταγματικό ευρωπαϊκό τόξο, είναι η πύρινη αιχμή του ολοκληρωτισμού. Είναι ο κλέφτης της λαϊκής κυριαρχίας, ο κοινός εκβιαστής όσων τολμούν να πουν ότι οι ίδιοι θα ορίζουν την τύχη τους, ο δολοφόνος του ενοχλητικού έθνους-κράτους, ο χασάπης της δημοκρατίας, ο σουλτάνος που εγκρίνει ή απορρίπτει τις κυβερνήσεις των ραγιάδων στα βιλαέτια του. Είναι ο μακιαβελικός εμπνευστής της «Ευρώπης των περιφερειών» και άλλων παρεμφερών σχεδιασμών, που αποσκοπούν στον καλύτερο έλεγχο των φέουδων-φιλέτων από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποιητικής ευρωκρατίας. Στο δίλημμα «διαλέξτε εμάς ή την ακροδεξιά» ταιριάζει λοιπόν μια μόνο απάντηση: να πασχίσουμε όλοι μαζί για να χτίσουμε ένα απελευθερωτικό σχέδιο, ένα πρόγραμμα δημοκρατικής αναγγέννησης, μια προοπτική ξανακερδίσματος όσων μας έκλεψαν.
