Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
Θυμήθηκα έναν προπάππο που πολέμησε στο αντάρτικο με περίσσια κότσια κατά του εχθρού. Το κόμμα τού ανέθεσε τη μεταφορά επιστολής στο σύνδεσμό τους στο βουνό, γνωρίζοντας ότι ήταν πιστός στο «καθήκον» αλλά και αναλφάβητος. Οπότε, δεν γνώριζε πως η επιστολή που μετέφερε έγραφε «Ο φέρων το γράμμα να εκτελεστεί».
Θυμήθηκα και μια γιαγιά που μια νύχτα του ’73 ο μεγαλύτερος αδελφός της ήταν αστυνομικός έξω από το Πολυτεχνείο και ο μικρότερος, ένας μακρυμάλλης, κομμουνιστής φοιτητής, μέσα. Το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε ενώ η νεαρή τότε γυναίκα προσπαθούσε να νανουρίσει ένα μωρό στην αγκαλιά της. Η οδηγία του ένστολου αδερφού ήταν σαφής: «Μάζεψε τον μικρό από την κατάληψη γιατί σήμερα δεν θα λογαριάσουμε τίποτα. Αυτές είναι οι εντολές».
Αθήνα 2016. Φίλη, με αντάρτη παππού και αριστερό οικογενειακό περιβάλλον ανακαλύπτει στο μαγικό Μέσο που λέγεται Facebook τον αδερφό της από άλλη μητέρα. Χωρίς να έχουν ανταλλάξει ποτέ λέξη, η κοπέλα διαπιστώνει οργισμένη πως ο «αδερφός» της είναι ένα κοντοκουρεμένο δίποδο που αρέσκεται στο να προπονείται στις πολεμικές τέχνες, με μία τεράστια σβάστικα στο μαύρο μπλουζάκι του. Με λίγο περισσότερο ψάξιμο, το ενεργητικό πολιτικό του ιστορικό την έκανε να αναγουλιάσει, δεδομένων των δικών της αναρχομηδενιστικών τάσεων. Κάτι πήγαινε στραβά…
Μήπως αυτό που συνάγεται χωρίς άλλα κινηματογραφικά, «vintage» πλάνα και λυρικότητες, είναι πως το ταξικό μίσος είναι τελικά «ταξικός» μύθος;
Μήπως οτιδήποτε δηλώνει «ταξική αλληλεγγύη» είναι επίσης μία καλοστημένη -για τα τέλη του 19ου αιώνα- θεωρία, που όμως απλά δεν βγάζει νόημα;
Μήπως δεν θα έπρεπε να νιώθω συμπάθεια για την επίσης «προλετάρια» φωνακλού γειτόνισσά μου;
Μήπως δεν υπάρχει λόγος να προσφέρω αλληλεγγύη στον τυχαίο μετανάστη που προσπερνώ στον δρόμο, όταν εκείνος με κοιτάζει σαν κομμάτι κρέας επειδή, παρά τις προσταγές του Αλλάχ, φαίνεται ο αστράγαλός μου;
Τι σημαίνει τελικά «αδέρφια ταξικά»;
Ίσως να οφείλεται σε κάποια νοητική μου ανεπάρκεια, όμως, παρά τις προσπάθειές μου, δεν έχω καταλάβει τι κοινό θα μπορούσε να έχει ένας 30χρονος αστυνομικός με μισθό 800 ευρώ με έναν συνομήλικό του αγωνιστή με τον ίδιο μισθό. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τα άτομα είναι σημαντικότερα από τις μάζες – είτε αυτές είναι προλεταριακές, είτε αστικές. Ποιοι και γιατί αξίζουν να λέγονται «σύντροφοι»;
Σύντροφός σου γίνεται κάποιος όταν συγκρίνονται οι φορολογικές σας δηλώσεις και αυτοπραγματωθείτε σιγουρεύοντας πως είστε «καλοί αριστεροί»; Ή μήπως όταν είστε συμπολεμιστές;
«Σύντροφος» είναι όμορφη λέξη που δεν περιορίζεται σε κοινωνικο-οικονομικούς συσχετισμούς, οπότε έχω σταματήσει να τη χρησιμοποιώ από την εφηβεία μου σαν αντίδραση στο… mainstream της τυφλής και αόριστης αλληλεγγύης.
