Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Γνωστή η εκδικητικότητα των αρχαίων θεών. Μύγα στο σπαθί τους δεν ανέχονταν.
Όταν κάποιος αλαζόνας θνητός τους εξαπατούσε, τον καταδίκαζαν σε αιώνια τιμωρία. Διάσημες δύο από τις πιο μαρτυρικές αιώνιες καταδίκες. Του Σίσσυφου, που μόλις ανέβαζε την πέτρα στην κορυφή του βουνού αυτή κατρακυλούσε από την άλλη πλευρά, και του Τάνταλου, που μόλις έσκυβε να πιει νερό, αυτό εξαφανιζόταν.
Η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη σε ένα ανάλογο μαρτύριο από την τρόικα. Ούτε νερό μπορεί να πιει, ούτε την πέτρα της λιτότητας να σταθεροποιήσει. Εδώ και δυο μήνες προσπαθεί να συντηρήσει κλίμα αισιοδοξίας. Οι χρησμοί Σαμαρά στα εβδομαδιαία ραντεβού με βουλευτές της Ν.Δ. στην ταβέρνα του «Βασίλη» που με τόση προθυμία αναπαράγουν τα μνημονιακά ΜΜΕ, «αν αντέξουμε μέχρι τον Ιούνιο…» ή «βρισκόμαστε στο κάτω μέρος της καμπύλης, ακολουθεί η άνοδος…», προσπαθούν να συντηρήσουν αυτή την αισιοδοξία. Αλλά πιο πολύ θυμίζουν τον νερόλακκο του Τάνταλου ή το βουνό του Σίσσυφου.
Το αισιόδοξο σενάριο περιελάμβανε την εκτίμηση ότι, αφού η γερμανική ηγεσία αποφάσισε οριστικά τη διάσωση της Ελλάδας και επιφυλάσσει κι άλλη «γενναιοδωρία» (νέο κούρεμα χρέους), οι έλεγχοι της τρόικας θα είναι στο εξής χαλαρή ρουτίνα. Μάλιστα, ενθαρρυμένη ελαφρώς από τη φιλολογία για τα «λάθη» του ΔΝΤ, η κυβέρνηση διακινούσε σενάρια ότι είναι διατεθειμένη να αυξήσει την απαιτητικότητά της έναντι της τρόικας, με κόκκινες γραμμές, αποκλεισμό νέων μέτρων και αιτήματα για χαλάρωση ορισμένων από τα ισχύοντα.
Τα δεδομένα τη διαψεύδουν οικτρά. Η τρόικα δεν έρχεται για τουρισμό. Το μαρτύριο του Ταντάλου ή του Σισσύφου θα επαναληφθεί. Το θέμα νέας μείωσης του κατώτατου μισθού είναι ανοικτό. Ζήτημα απολύσεων στο Δημόσιο θα ξανατεθεί, θέμα περαιτέρω χαλάρωσης της νομοθεσίας για τις απολύσεις συζητείται εν ονόματι της ανεργίας. Και, πολύ περισσότερο, είναι ορθάνοικτο το ενδεχόμενο νέων μέτρων, όσο τα δημόσια έσοδα καταρρέουν. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί, από τη στιγμή που τα εισοδήματα έχουν συντριβεί και η κατανάλωση έχει υποστεί καθίζηση.
Έτσι, ακόμη κι αν η τρόικα δεν εξαντλήσει τις πιέσεις στο γύρο ελέγχου που ξεκινά από αύριο, είναι βέβαιο ότι θα τις κλιμακώσει μέχρι τον Μάιο, στο πλαίσιο του εξαμηνιαίου ελέγχου από τον οποίο εξαρτάται η επόμενη μεγάλη δόση δανεισμού. Άλλωστε, παρ’ ότι και τα στελέχη της τρόικας έχουν σχεδόν ομολογήσει δημόσια ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ταυτόχρονα δεν έχουν παραιτηθεί από το βασικό του στόχο: Η «εσωτερική υποτίμηση», η μείωση μισθών και εισοδημάτων που σήμερα μετριέται στο 25%, έχει πολλά περιθώρια για να φτάσει στο 50%, ώστε να είναι συγκρίσιμη με τους Βαλκάνιους «ανταγωνιστές» του ελληνικού «πειραματόζωου».
Η κυβέρνηση υποκρίνεται ότι αγνοεί αυτή τη στρατηγική και ανέχεται τα μαρτύρια του Ταντάλου ή του Σισσύφου, που άλλωστε τα υφίσταται η κοινωνία, κι όχι οι «πρίγκιπες» που τη συνθέτουν. Ελπίζει σε κάποιον από μηχανής θεό – την επίδραση του εκλογικού κόλαφου στην Ιταλία ή μια επίσπευση του επόμενου «δώρου» που επιφυλάσσει η γερμανική ηγεσία. Δεν υπολογίζει, όμως, ότι «ατυχήματα» τύπου Ιταλίας μπορεί να αναζωπυρώσουν το δίλημμα που μάλλον δεν έχει απαντήσει οριστικά η γερμανική ελίτ: Αξίζει τον κόπο να βάλει το χέρι στην τσέπη και να σώσει τον ανεπίδεκτο Νότο ή μήπως ήγγικεν η ώρα οριστικής του εγκατάλειψης στην τιμωρία του Σίσσυφου ή του Ταντάλου;
