Του Μάριου Διονέλλη. Ούτε καρφίτσα δεν πέφτει τώρα τελευταία στις αίθουσες που διοργανώνονται πολιτικές συζητήσεις, οικονομικές αναλύσεις για το χρέος και παρουσιάσεις βιβλίων για το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Ο κόσμος διψά για «άλλες λύσεις». Ποιος θα φανταζόταν πριν μερικά χρόνια όρθιους, καρφωμένους επί δύο ώρες σε παρουσίαση βιβλίου ενός καθηγητή ευρωπαϊκών θεσμών; Αν όμως ο τίτλος του βιβλίου είναι «Πειραματόζωο η Ελλάς», τότε το πράγμα αλλάζει.
Μπορεί όλοι αυτοί που ψάχνονται, που χειροκροτούν με θέρμη όποτε ανεβαίνουν οι τόνοι από τον ομιλητή, τελικά να φεύγουν από την αίθουσα και να ξαναψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αλλά η παρουσία τους και μόνο είναι ενδεικτική για όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Γενικώς κάτι κινείται, υπάρχει μια μυρωδιά αλλαγής στις αίθουσες αυτές. Με ονόματα στα πάνελ που μέχρι πρότινος δεν συγκινούσαν τις μάζες.
Μαριάς, Καζάκης, Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης, Κασιμάτης, Κουβελάκης, Λαπατσιώρας, και μπόλικοι άλλοι, παγκοίνως άγνωστοι (και ας με συγχωρήσουν) για το ευρύ κοινό μέχρι σήμερα.
Σήμερα κρέμονται σαν τα τσαμπιά για να ακούσουν τις προτάσεις τους, για να δουν μήπως υπάρχει μια άλλη διέξοδος. Ίσως να είναι και λίγο ψυχοθεραπεία όλο αυτό. Ξέρουμε πως το χρέος είναι παράνομο αλλά ζητάμε και την τεκμηρίωση από τους ειδικούς. Ζητάμε να ακούσουμε με σαφή τρόπο και με επιχειρήματα αυτά που λίγο πολύ όλοι έχουμε στο κεφάλι μας. Μάλλον είμαστε ακουστικοί τύποι ως λαός, δεν εξηγείται αλλιώς . Αν μας το έδειχναν και με έναν πίνακα όπως στο σχολείο, ακόμα καλύτερα.
Αυτές τις μέρες διαμορφώνεται με ταχύρυθμα υπερεντατικά η συλλογική μας συνείδηση με ολίγη από πολιτική οικονομία. Και είναι για καλό νομίζω.
Κάποιες από τις εκδηλώσεις αυτές τελειώνουν με τη φράση του ομιλητή «σύντομα θα ανακοινώσουμε ένα νέο κίνημα, ένα νέο σχήμα που θα συνενώνει τους τάδε και τους τάδε κατά του Μνημονίου».
Μήπως πρέπει να γίνουν λίγο πιο γρήγορα και λίγο πιο συλλογικά όλα αυτά, τώρα που το υπόλοιπο κάδρο καμαρώνει αυτάρεσκα στον τοίχο με τη φρέσκια κορνίζα Παπαδήμου;
Ή μήπως εγώ βιάζομαι πολύ;
Μπορεί όλοι αυτοί που ψάχνονται, που χειροκροτούν με θέρμη όποτε ανεβαίνουν οι τόνοι από τον ομιλητή, τελικά να φεύγουν από την αίθουσα και να ξαναψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αλλά η παρουσία τους και μόνο είναι ενδεικτική για όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Γενικώς κάτι κινείται, υπάρχει μια μυρωδιά αλλαγής στις αίθουσες αυτές. Με ονόματα στα πάνελ που μέχρι πρότινος δεν συγκινούσαν τις μάζες.
Μαριάς, Καζάκης, Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης, Κασιμάτης, Κουβελάκης, Λαπατσιώρας, και μπόλικοι άλλοι, παγκοίνως άγνωστοι (και ας με συγχωρήσουν) για το ευρύ κοινό μέχρι σήμερα.
Σήμερα κρέμονται σαν τα τσαμπιά για να ακούσουν τις προτάσεις τους, για να δουν μήπως υπάρχει μια άλλη διέξοδος. Ίσως να είναι και λίγο ψυχοθεραπεία όλο αυτό. Ξέρουμε πως το χρέος είναι παράνομο αλλά ζητάμε και την τεκμηρίωση από τους ειδικούς. Ζητάμε να ακούσουμε με σαφή τρόπο και με επιχειρήματα αυτά που λίγο πολύ όλοι έχουμε στο κεφάλι μας. Μάλλον είμαστε ακουστικοί τύποι ως λαός, δεν εξηγείται αλλιώς . Αν μας το έδειχναν και με έναν πίνακα όπως στο σχολείο, ακόμα καλύτερα.
Αυτές τις μέρες διαμορφώνεται με ταχύρυθμα υπερεντατικά η συλλογική μας συνείδηση με ολίγη από πολιτική οικονομία. Και είναι για καλό νομίζω.
Κάποιες από τις εκδηλώσεις αυτές τελειώνουν με τη φράση του ομιλητή «σύντομα θα ανακοινώσουμε ένα νέο κίνημα, ένα νέο σχήμα που θα συνενώνει τους τάδε και τους τάδε κατά του Μνημονίου».
Μήπως πρέπει να γίνουν λίγο πιο γρήγορα και λίγο πιο συλλογικά όλα αυτά, τώρα που το υπόλοιπο κάδρο καμαρώνει αυτάρεσκα στον τοίχο με τη φρέσκια κορνίζα Παπαδήμου;
Ή μήπως εγώ βιάζομαι πολύ;
Σχόλια
