Του Μάριου Διονέλλη
Μπορώ να το πάρω και προσωπικά. Μπορώ να βάλω τις δικές μου φωνές στη θέση των ουρλιαχτών. Αν ήμουν από εκείνους που περίμεναν πως δεν θα μειωθεί η σύνταξή τους με την Αριστερά, αν συγκαταλέγομαι σε κείνους που πίστεψαν πως δεν θα βρεθεί κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, αν είμαι από αυτούς που περίμεναν ότι θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, αν περίμενα σοβαρές αυξήσεις στον προϋπολογισμό για την Παιδεία και την Υγεία, μάλλον είμαι από αυτά τα σκυλιά που εννοεί ο πρωθυπουργός μας.
Ο αριστερός πρωθυπουργός μας, που και με αυτά, τα δικά μας ουρλιαχτά έφτασε μέχρι εκεί για να γυρίσει σήμερα πίσω και να μας χλευάσει.
Ξέρω, δεν ήταν για μας η παροιμία –θα πει το non paper του Μαξίμου– ήταν για το παλιό κατεστημένο και τα Μέσα της διαπλοκής. Ήταν γι’ αυτούς που φωνάζουν για οικουμενική κυβέρνηση.
Κι αν όμως εσύ την επιδιώκεις; Κι αν εσύ ήσουν αυτός που κάλεσες τους συνεταίρους του Μνημονίου για συναίνεση; Κι αν εσύ παρακαλάς αύριο κάτι τύπους σαν τον Λεβέντη να ανέβουν στο μνημονιακό καραβάνι για να μην πάει κατά διαόλου;
Τότε ποιος μένει να ουρλιάζει; Εγώ που περίμενα να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις και να πάει ο μισθός στα 751 ευρώ. Ποιος είναι άραγε ο σκύλος που γαβγίζει; Εγώ που πίστεψα στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και στην απαίτηση για διαγραφή του χρέους. Στο αφορολόγητο 12.000, στην κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και τόσα άλλα.
Ευτυχώς τα θυμάμαι όλα ακόμα και συνεχίζω να γαυγίζω.
Με φαντάζεσαι να κουνούσα χαρούμενα την ουρά και να μου τρέχανε τα σάλια, σαν των συμβούλων και των παρατρεχάμενων που μαζεύονται γύρω σου όλο και περισσότερο; Καλύτερα να με πατούσαν οι καμήλες από το καραβάνι σου.
* Αλέξης Τσίπρας 1/12/2015
