Του Μάριου Διονέλλη. Τελικά η συνταγή είναι παντού ίδια και παντού αποτυχημένη.
Βλέπω το λαό της Κύπρου που ετοιμάζεται να μπει στο δικό του μνημόνιο και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή υπέρ των «σκληρών αλλά αναγκαίων» μέτρων. Σε μια μικρή χώρα, από τα δάκρυα του Χριστόφια μέχρι τις συγκρούσεις της αστυνομίας με τους πολύτεκνους που διαμαρτύρονται για τις περικοπές των επιδομάτων τους, η απόσταση είναι πολύ μικρή αλλά ταυτόχρονα και τεράστια.
Γιατί πάντα και με κάθε ηγεσία, ένας λαός θα είναι από κάτω που θα πληρώνει τη νύφη. Ακόμα ένας λαός που θα πάρει το ρόλο του «ασθενή» για να δοκιμαστεί πάνω του το φάρμακο του ΔΝΤ. Αναρωτιέμαι πού είναι η ευημερία που θα έφερναν τα πετρέλαια και τα κοιτάσματα με την υποστήριξη του Ισραήλ και των Αμερικανών. Πού είναι τα ανταλλάγματα για τις καλές υπηρεσίες που παρείχε η Κύπρος μπλοκάροντας τα πλοία του «στολίσκου της ελευθερίας»;
Ποιος είναι τώρα εκεί για την Κύπρο; Η αντίστοιχη τρόικα ή μήπως η στοργική Ευρωπαϊκή Ένωση;
Οι τίτλοι των εφημερίδων μοιάζουν τόσο πολύ με τους δικούς μας: «Η κρισιμότερη εβδομάδα της ιστορίας μας» και άλλα τέτοια, που τα φάγαμε με το κουτάλι και ‘μεις πριν από κάθε δόση. Ως προς τα μνημόνια η Κύπρος έχει τη δυνατότητα να βλέπει σε μας το λαμπερό της μέλλον: «Ύφεση, ανεργία, αύξηση αντί για μείωση του χρέους».
Ως προς τα κοιτάσματα, εμείς έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε το λαμπερό μας μέλλον στην Κύπρο: Αμφίβολα έσοδα και πολύ αργότερα (μετά το 2020), και αυτά υποθηκευμένα ήδη από σήμερα στους φιλεύσπλαχνους δανειστές.
Στον ίδιο κουβά χωρίς πάτο και τα ευρώ και οι δραχμές και τα ριάλια…
