της Λόλας Σκαλτσά
Ας πούμε πως η τελευταία φορά που άκουσα/διάβασα ειδήσεις ήταν αρχές του 2015 και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανακηρυχτεί νικητής στις εκλογές. Ψηφοφόρος του κι εγώ, μοιράστηκα μαζί με τους συντρόφους μου τη χαρά, αλλά και όσα ακόμα ευαγγελιζόταν το κόμμα που πιστέψαμε, υποστηρίξαμε και στηρίξαμε, ανιδιοτελώς και χωρίς υστεροβουλία – όχι όλοι, φυσικά…
Με σιγουριά και εμπιστοσύνη αμέριστη, άφησα τη ζωή μου στα χέρια του Αλέξη, του Ευκλείδη, της Όλγας, του Νίκου, του Πάνου, της Ρένας, του Θοδωρή και όλων όσοι βρισκόμαστε μαζί μέχρι τότε στους αγώνες, στις διαδηλώσεις, στα αμφιθέατρα και ταυτιζόμαστε, διεκδικώντας και παλεύοντας για δικαιοσύνη, για μια διαφορετική διακυβέρνηση, για ένα ανθρώπινο μοντέλο ζωής.
Στην τελική, δεν ζητούσα θαύματα ούτε καν να εφαρμόσουν κατά γράμμα το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αλλά, βρε παιδί μου, αυτή την αξιοπρέπεια που χάσαμε, τη ζωή μας που υποβαθμίστηκε, την αδικία -σε όλες τις βαθμίδες- που μας επέβαλαν τα μνημόνια, θα τα ξανακερδίζαμε. Τα αυτονόητα, τίποτα περισσότερο.
Σταμάτησα να ενημερώνομαι από τα συντεχνιακά ΜΜΕ, δεν το είχα ανάγκη. Άλλωστε, η καθημερινότητα είναι εκείνη που σου λέει την αλήθεια.
Και πέρασαν οι μήνες της έντιμης διαπραγμάτευσης (ή του έντιμου συμβιβασμού – θα σας γελάσω)… Ήρθαν τα capital controls αλλά και ένα δημοψήφισμα που, μεταξύ μας, δεν πολυκατάλαβα, αλλά η δυναμική τού «όχι» με συνεπήρε και πάνω που νόμιζα πως υποτροπίασε η ελπίδα, ήρθε το 62% και με επανέφερε στα ίσα μου. Για λίγο μόνο…
Η επόμενη μέρα, όμως, ήταν εκείνη που η ζωή νικάει τη φαντασία. Εκείνη που βγάζεις τα κόκκινα γυαλιά και αντικρίζεις την πραγματικότητα, απομυθοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις.
Δεν θα βρω δικαιολογίες, ούτε θα μπω στη λογική «ποιος άρχισε πρώτος» ή «αν το δικό τους μνημόνιο ήταν καλύτερο από το δικό μας». Το ένστικτο της επιβίωσης, γιατί περί αυτής πρόκειται πια, θα μου δείξει το δρόμο!
