Για να φυσήξει ούριος άνεμος, ο Αγαμέμνονας έπρεπε να θυσιάσει την κόρη του, την Ιφιγένεια. Τότε άνοιξε ο δρόμος για τον Τρωικό Πόλεμο και όσα ακολούθησαν.
Σήμερα ζητούνται από τη χώρα μας δύο αλληλοσυμπληρούμενες «θυσίες»: α) Να παραδοθεί στη λεγόμενη «πράσινη» ανάπτυξη-απολιγνιτοποίηση κ.λπ. και το real estate-βαριά βιομηχανία του τουρισμού. β) Να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τα αμερικάνικα και ισραηλίτικα σχέδια στην περιοχή.
Στην ουσία οι κυρίαρχες αυτές κατευθύνσεις των Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ και όλων των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της χώρας οδηγούν σε πραγματικές θυσίες: το «άνοιγμα» μετά από ένα παράλογο και σκληρό λοκντάουν γίνεται με εσπευσμένο τρόπο, ώστε να πιαστούν ημερομηνίες που θέτει το διεθνές τουριστικό επιχειρηματικό κύκλωμα. Ακόμα και οι εμβολιασμοί έχουν τεθεί στην υπηρεσία του τουρισμού. Η TUI αποφασίζει και φέτος, όχι η ελληνική κυβέρνηση. Θα «κάνουμε ταμείο» στο τέλος.
Από την άλλη, η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα οχυρό ενάντια στη Ρωσία, και υπονομεύει τις καλές σχέσεις με Κίνα και ένα μέρος του αραβικού κόσμου. Μπαίνοντας τόσο άγαρμπα στο πλευρό του Ισραήλ, γκρεμίζει σχέσεις και απομονώνεται από τον μουσουλμανικό κόσμο, παριστάνοντας ότι κάτι τέτοιο ωφελεί τη χώρα.
Ο αναδασμός της περιοχής ξεπερνά τα όρια του επιχειρηματικού κόσμου ή των στενά οικονομικών συμφερόντων. Για παράδειγμα, όσα και να αποφέρει ο τουρισμός ή κάποιες επενδύσεις, δεν φθάνουν για να εξασφαλίσουν κάτι σημαντικό. Το ίδιο, κι ακόμα χειρότερα, η άκριτη και δεδομένη στάση της Ελλάδας απέναντι στους «συμμάχους» την καθιστά όχι ασφαλή, αλλά ευάλωτη σε τυχόν αναδασμούς και γενικότερα, πιο σημαντικά παζάρια. Κάποιος θα εισπράξει καρπαζιές στην περιοχή, και δεν φαίνεται να είναι άλλος από την Ελλάδα και την Κύπρο (δεν εξαιρούμε τις βαλκανικές χώρες-προτεκτοράτα, αλλά αυτές έχουν –πλην Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Σερβίας– μικρό μέγεθος, ενώ σε μερικές από αυτές παίζει ρόλο και ο ρωσικός παράγοντας).
Οι φλόγες του πολέμου στη Μέση Ανατολή έχουν ανάψει για τα καλά, και οι δύο «ταραξίες» της περιοχής, Τουρκία και Ισραήλ, εφαρμόζουν τις στρατηγικές τους επιλογές δοκιμάζοντας τους νέους όρους που φέρνει η εποχή Μπάιντεν. Δεν μπορεί να γίνει κάποια πρόβλεψη για την έκταση και το βάθος των αναστατώσεων, αλλά οι παράγοντες του πολέμου έχουν ενισχυθεί ως επιλογή. Άρα Ουκρανία, Βαλκάνια, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος, Μέση Ανατολή, Λιβύη, Β. Αφρική συγκροτούν μια ζώνη όπου η «σταθερότητα» και η «κανονικότητα» έχουν άλλη διάσταση από ό,τι στην Μπενελούξ ή τη Σκανδιναβία.
Απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις, η ενιαία απάντηση της συστημικής Ελλάδας είναι πλήρης συμμόρφωση και ευθυγράμμιση με ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ισραήλ. Κοντόθωρη οπτική, και επικίνδυνη.
Όσον αφορά τον άλλο πυλώνα της ελληνικής πραγματικότητας, την Ε.Ε. και τα ταμεία ανάκαμψης κ.λπ., η κατάσταση δεν εξελίσσεται με τρόπους ώστε να ευνοηθεί η Ελλάδα χωρίς να καταβάλει αντίτιμο. Πρώτα από όλα, θα χρειαστεί δρόμος για την επίλυση των τρανταγμάτων που έχει η Ευρώπη και του μεγάλου πολιτικού προβλήματος-κρίσης που τη διαπερνά. Η τωρινή θέση και στάση της Γερμανίας είναι ένα κλειδί για τις εξελίξεις, και η επανέκδοση του ευρωατλαντισμού θα αλλάξει όλες τις ισορροπίες. Αλλά ούτε αυτό προμηνύει ούριο άνεμο για Ελλάδα.
Λέγεται ότι ο Τρωικός Πόλεμος κράτησε 10 χρόνια. Ο νέος γύρος αναδασμού στην περιοχή δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει. Οι «συμμαχίες» και οι ευθυγραμμίσεις (όταν δεν έχεις εθνικό προσανατολισμό και δεν νοιάζεσαι για το τι θα γίνει αύριο-μεθαύριο, όταν δεν έχεις μια οπτική ουσιαστική και στρατηγική) το πιθανότερο είναι να σε μετατρέψουν σε έρμαιο αλλότριων συμφερόντων, γεωπολιτικών τόξων, επεκτατικών επιδιώξεων…
