Το Δημόσιο διεκδικεί χρήματα εργαζομένων της πτωχευμένης ΔΙΕΚΑΤ.
Η ΔΙΕΚΑΤ είναι μια από τις πολλές κατασκευαστικές εταιρίες που, εκμεταλλευόμενες τον πτωχευτικό νόμο και τις «ευκαιρίες» που προσφέρει, άφησαν απλήρωτους εκατοντάδες εργαζόμενους. Από τον Δεκέμβριο του 2008 που, ουσιαστικά έκλεισε η εταιρία, οι εργαζόμενοι μπήκαν σε έναν Γολγοθά δικαστικών παρεμβάσεων διεκδικώντας τα χρήματά τους. Οι 52 από αυτούς πέτυχαν μέσω πλειστηριασμού ενός ακινήτου της εταιρίας να λάβουν ένα ποσό που αντιστοιχεί σε ένα μεγάλο ποσοστό των οφειλόμενων σε αυτούς μισθών και αποζημιώσεων. Σύμφωνα με το νόμο η συμβολαιογράφος που συνέταξε τον πίνακα κατάταξης δανειστών τοποθέτησε στις θέσεις 1 έως 52 τους εργαζόμενους, οι οποίοι και έχουν «προνομιακές» απαιτήσεις.
Δεν υπολόγισαν όμως το… κράτος. Και συγκεκριμένα τον νομικό εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, ο οποίος προβάλλοντας διάφορους τυπικούς νομικούς ισχυρισμούς έκανε ανακοπή της απόφασης πλειστηριασμού, ζητώντας να καταταγεί το Ελληνικό Δημόσιο στη θέση των εργαζομένων, «με αντίστοιχη αποβολή αυτών»! Το αποτέλεσμα είναι ότι 52 άνεργοι και απλήρωτοι εργαζόμενοι, ενώ θα μπορούσαν να έχουν εισπράξει χρήματα που δικαιούνται από πέρυσι τον Σεπτέμβριο, τα στερούνται με μια ακατανόητη και ενάντια σε κάθε έννοια δικαίου νομική κίνηση του κράτους. Μεταξύ των εργαζόμενων αρκετοί αλλοδαποί κι ανάμεσά τους ο άτυχος εργάτης Κουμάρ από την Ινδία. Ο οποίος αν είχε εισπράξει τα 1.772,36 ευρώ που του είχε βεβαιώσει η συμβολαιογράφος από πέρυσι το φθινόπωρο, ίσως να μην ήταν αναγκασμένος να εργάζεται δεκάδες ώρες με το μηχανάκι του μεταφέροντας φαγητό. Ίσως να είχε καλύψει τα χρέη που του κληροδότησε η οδυνηρή εμπειρία της εργασίας του στη ΔΙΕΚΑΤ και να μη βρισκόταν στο δρόμο δουλεύοντας με το μηχανάκι του τη Δευτέρα του Πάσχα. Ίσως να μην άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο. Ίσως να μην επέστρεφε στην πατρίδα του μέσα σε κουτί, με τα χρήματα που μαζεύτηκαν από τους συναδέλφους και τους συμπατριώτες του.Τα χρήματα του Κουμάρ και όλων των συναδέλφων του που έχτισαν δημόσια και ιδιωτικά έργα, που έστησαν καταστήματα και ξενοδοχεία, επιχειρήσεις και τράπεζες, υπηρεσίες και βιομηχανικούς κολοσσούς, αυτά έβαλε στο μάτι το Δημόσιο, τώρα που η εταιρία είναι πλέον ένα κουφάρι. Γιατί όσο λειτουργούσε και κερδοφορούσε, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν έκαναν τίποτα για να εισπράξουν τα οφειλόμενα. Ούτε έκαναν τίποτα για να προστατεύσουν τους εργαζόμενους που έμειναν στο δρόμο απλήρωτοι και άνεργοι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει με τους νόμους που ψηφίζουν οι κυβερνήσεις-προστάτες των αφεντικών. Με ένα πτωχευτικό κώδικα που λειτουργεί, τελικά, ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, με ένα νομικό σύστημα που καταπατά κάθε εργατικό δικαίωμα, με μια φιλο-εργοδοτική νομοθεσία που αφήνει ανεξέλεγκτους οικονομικούς κολοσσούς να κλείνουν επιχειρήσεις όποτε θέλουν και να μεταφέρουν κεφάλαια με την ίδια ευκολία που ο Κουμάρ μετέφερε φαγητό στα σπίτια.
Οι 52 εργαζόμενοι περιμένουν από το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης στις 22 Σεπτεμβρίου να αποκαταστήσει όσο γίνεται αυτή την αδικία, αποδίδοντας τα χρήματα σε αυτούς που τα έχουν δουλέψει. Μένοντας στο πνεύμα του νόμου που κατατάσσει τις εργατικές διεκδικήσεις πριν από όλες τις άλλες.
Εκτός εάν η Δικαιοσύνη αποφασίσει ότι τα χρήματα του άτυχου Κουμάρ πρέπει να γεμίσουν τα άδεια ταμεία του κ. Παπακωνσταντίνου. Πριν πάρει την απόφαση ο δικαστικός λειτουργός που θα κληρωθεί εκείνη την ημέρα να ανέβει στην έδρα, ας ρίξει μια ματιά στον αριθμό 45 της λίστας των ανθρώπων, εναντίον των οποίων στρέφεται το Δημόσιο. Ο Ινδός εργάτης, δυστυχώς, δεν θα βρίσκεται εκεί για να υπερασπιστεί τις διεκδικήσεις του!
