Σημαντικά στοιχεία που βεβαίως έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτή τη… χαρούμενη ατμόσφαιρα ήταν και το μήνυμα που έστειλε η κυβέρνηση Σαμαρά, τοποθετώντας στο τιμόνι της οικονομικής πολιτικής έναν τραπεζίτη (Β. Ράπανος, ο διορισμένος από την κυβέρνηση Παπανδρέου, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας), στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας τον προερχόμενο από τα σπλάχνα του εφοπλιστικού λόμπι, Γ. Βερνίκο και υφυπουργό αρμόδιο για τα έσοδα τον επικεφαλής φορολογικών υποθέσεων της KPMG (μιας από τις μεγαλύτερες εταιρίες συμβούλων επιχειρήσεων), Γ. Μαυραγάνη. Οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, ήταν ανέκαθεν το μυστικό για ένα επιτυχημένο διαχειριστικό σχήμα…
Από τον προεκλογικό εκτροχιασμό…
Από τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας τρικομματικής κυβέρνησης, η κοινή διακήρυξη που δόθηκε στη δημοσιότητα. Λιτή και ολιγόλογη, επαναφέρει το διάλογο στα κανονικά του μέτρα, μετά τον προεκλογικό εκτροχιασμό όπου όλοι έπρεπε να φαίνονται αρκούντως αντιμνημονιακοί, προκειμένου να ταυτιστούν με το λαϊκό αίσθημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους στόχους της κυβέρνησης περιλαμβάνεται η αναθεώρηση όρων του Μνημονίου, μια έκφραση που διαφέρει από τη σκληρή επαναδιαπραγμάτευση, τη σταδιακή απαγκίστρωση, την υπέρβαση και διάφορα άλλα ηρωικά που ακούγονταν επί δύο μήνες.
Όχι τυχαία, οι διάφοροι αναλυτές σημείωναν ότι στις δηλώσεις που έκαναν την Πέμπτη με τη λήξη του Eurogroup ο πρόεδρός του αλλά και η επικεφαλής του ΔΝΤ, η λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» δεν υπάρχει. Αντιθέτως, αυτοί μιλούν για τη συνήθη επικαιροποίηση και συνδέοντάς τη με το γεγονός ότι το ελληνικό πρόγραμμα έχει εκτροχιαστεί, υπονοούν ότι οι θυσίες προβλέπονται ακόμη πιο… βασανιστικές.
…στη μνημονιακή επαναφορά
Απομένει, λοιπόν, στους κυβερνητικούς εταίρους να δείξουν πώς θα κάμψουν τη σκληρή στάση που εξακολουθούν να κρατούν οι δανειστές, μολονότι είναι νόμιμο το ερώτημα: αφού αυτοί οι τελευταίοι έβγαλαν μια κυβέρνηση όπως ακριβώς τη θέλουν, γιατί να αποδεχτούν τώρα επαναδιαπραγμάτευση; Σε αυτή την περίπτωση, ίσως να ηχούν προφητικά στα αυτιά της κυβερνητικής τριανδρίας Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη τα λόγια του Θ. Πάγκαλου, ο οποίος μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές χαρακτήριζε «μπαρούφες» τα περί επαναδιαπραγμάτευσης, εκτιμώντας ότι το μόνο που μπορεί να συζητηθεί είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μερικές πολιτικές που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη – στηριγμένη κι αυτή ούτως ή άλλως στα μεροκάματα της μιζέριας και της εξαθλίωσης, στις στρατιές των πεινασμένων και απεγνωσμένων, στο φαστ τρακ ξεπούλημα κάθε δημόσιου πλούτου και αγαθού, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στον τρόμο και την άγρια καταστολή.
Αυτό ακριβώς το μοντέλο δηλαδή που ξεκίνησε επί κυβέρνησης Παπανδρέου, συνεχίστηκε επί κυβέρνησης Παπαδήμου και όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι θα συνεχιστεί και επί κυβέρνησης Σαμαρά (όπως ακριβώς έχει και ο ίδιος δεσμευτεί με την υπογραφή του έναντι των δανειστών). Για την οποία κυβέρνηση, η κοινή διακήρυξη των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν ξεκαθαρίζει ότι θα είναι κυβέρνηση με «χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα», δηλαδή τετραετίας. Αν και ευσεβής πόθος η τετραετία, έχει την εξήγησή του το γιατί πέρασε η γραμμή Σαμαρά κι όχι η γραμμή Βενιζέλου-Κουβέλη που προτιμούσαν διετή τη διάρκεια ζωής αυτής της κυβέρνησης: με την εμπειρία δύο εκλογικών αναμετρήσεων που απείλησαν σοβαρά το πολιτικό σύστημα και αμφισβήτησαν με μεγάλη ένταση τη μνημονιακή πορεία της χώρας, κανείς δεν θέλει να διακινδυνεύσει ξανά, να σκεφτεί και μόνο την πιθανότητα για βραχεία διάρκεια ζωής αυτής της κυβέρνησης. Αυτό, όμως, είναι κάτι για το οποίο ο λαός έχει πλέον κατακτήσει το δικαίωμα να πει την τελευταία λέξη…
Πόσο και πώς θα αντέξει;
Εν τούτοις, είναι φανερό ότι μόνο αθεράπευτα αισιόδοξες προβλέψεις μπορούν να δώσουν μακρό χρόνο ζωής σε μια κυβέρνηση που στήριξε την εκλογή της στις τρομοκρατικές οβίδες που εκτόξευαν, καθημερινά, οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, μαζί με τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, ευρισκόμενη σε προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα και υπακούοντας τις έξωθεν εντολές, απέτρεπε τις εκλογές επί ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση Παπαδήμου τις πήγε όσο πιο πίσω μπορούσε, αντέχοντας έξι μήνες. Η κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας σχηματιστεί στη βάση της (τρικομματικής) ενότητας απέναντι στο λαό, στους πόσους θα φτάσει; Πιο απλά: αυτή η κατ’ ευφημισμόν κυβέρνηση εθνικής ευθύνης και στην πραγματικότητα κυβέρνηση εθνικής καταστροφής, για πόσο θα μπορεί να κυβερνά μνημονιακά, αγνοώντας το γεγονός ότι η πολιτική των μνημονίων και το καθεστώς της τρόικας αποδείχτηκαν (όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στην κάλπη) απονομιμοποιημένα στη συνείδηση του λαού;
Με δεδομένο, τέλος, το στραπάτσο που δέχτηκε το πολιτικό σύστημα της μίζας και της διαφθοράς στις τελευταίες εκλογές, αλλά και τη συνεχιζόμενη αστάθειά του, πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει έναν ακόμη ειδικό στόχο: την επανασταθεροποίηση και τη διάσωσή του, έστω και με μερικά φτιασιδώματα, για να μπορεί να συνεχίσει να διοικεί ερήμην του λαού και στην πλάτη του, και να παράγει πολιτικό χρήμα. Αυτή τη φορά μάλιστα και με «αριστερούτσικο» άλλοθι, μια ΔΗΜΑΡ που προεκλογικά μιλούσε για προοδευτική κυβέρνηση και που τελικώς αποδείχτηκε ότι αγωνιά όχι μόνο να βρίσκεται όπου περιφέρεται το ΠΑΣΟΚ και να ερωτοτροπεί με την ιδέα της κατά Σκανδαλίδη κυβερνώσας Αριστεράς, αλλά και να ενσωματωθεί στις διεργασίες της κεντροαριστεράς…
