Τα grandes-ecoles (μεγάλα σχολεία-κατά λέξη) της Γαλλίας, πέραν της φήμης τους για το υψηλό επίπεδο σπουδών, φημίζονται και για τα υψηλά ποσοστά φοιτητών που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Τελειώνοντας το λύκειο στη Γαλλία ένας νέος διαλέγει σε ποιο πανεπιστήμιο θέλει να φοιτήσει αφού οι εξετάσεις έχουν μετατεθεί μέσα σ’ αυτό. Υπάρχουν επίσης όμως τα grandes-ecoles. Έχουν δίδακτρα και για να μπεις πρέπει να περάσεις από το διετές ή τριετές προπαρασκευαστικό στάδιο. Αυτοί οι νέοι είναι κυρίως παιδιά πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων υψηλά ιστάμενων της γαλλικής ελίτ. Κατά τη διάρκεια του προπαρασκευαστικού σταδίου, υποψήφιοι έχουν αυτοκτονήσει αλλά οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές λόγω της εντατικοποίησης και του περιορισμού ενώ ένας σοβαρός αριθμός υποψηφίων εγκαταλείπουν την προσπάθεια αφού δεν αντέχουν το ανταγωνιστικό και καταπιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Σε περιπτώσεις όπου οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν βαριάς μορφής κατάθλιψη ή άλλες σοβαρές διαταραχές, οι ψυχολόγοι βρίσκονται δυο βήματα από την αίθουσα. Κυρίως οι θετικές σχολές είναι αυτές που είναι πιο κοντά στα γραφεία των συμβούλων υποστήριξης. Στο Πολυτεχνείο, η υπηρεσία δημιουργήθηκε το 1946, πάνω στα πρότυπα του αμερικανικού στρατού που απασχολούσε ήδη ψυχολόγους.
Οι διαταραχές αυτές, αφορούν το 10% των σπουδαστών, που έχουν διαφορετικά προβλήματα από αυτά της γενιάς τους. «Αυτοί οι μαθητές έχουν παρακολουθήσει μαθήματα αριστείας, συχνά από πολύ μικρή ηλικία», λέει η Anne Delaigne, ψυχολόγος στο Πολυτεχνείο. «Επίσης, είναι δύσκολο γι’ αυτούς να αποδεχτούν ότι δεν είναι τέλειοι σε όλα. Συχνά, ο περίγυρος αυτών των παιδιών είναι πεπεισμένος και συνηθισμένος ότι για αυτά είναι όλα εύκολα. Η οικογενειακή πίεση είναι συχνά πολύ μεγάλη”, συμπληρώνει η ψυχολόγος.
Μετά από δυο ή τρία χρόνια υπερπροσπάθειας, αρκετοί νιώθουν μια αίσθηση κενού και έλλειψης νοήματος σ΄ αυτή τη διαδικασία. Τα προπαρασκευαστικά έτη τους έχουν εξοντώσει. Ο ανταγωνισμός ενθαρρύνεται από τα προπαρασκευαστικά ακόμη στάδια και τους κάνουν να πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα «κατακτήσουν» το πτυχίο τους.
Ο τμηματάρχης του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Ville-Ervard, έχει εγκαταστήσει δυο χρόνια το γραφείο του δίπλα στην αίθουσα διαλέξεων. «Αυτή η εγγύτητα είναι σημαντική», λέει.»Ειδικά από τότε, διατηρούμε πολύ στενές επαφές με τους δασκάλους, κάτι που επιτρέπει να καθοδηγούμε τους μαθητές προς μια αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών, εάν είναι απαραίτητο. Ο ψυχίατρος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του σχολείου, σε τέτοιο βαθμό που ορισμένοι πρώην φοιτητές έρχονται ακόμη να μας συμβουλευτούν.», λέει ο ψυχίατρος.
Ανά αίθουσα και ψυχολόγος δηλαδή. Οι συνέπειες μιας ανταγωνιστικής, σχεδόν στρατιωτικού τύπου εκπαίδευσης, χωρίς καμία πρωτοβουλία στον ίδιο τον φοιτητή. Μπορεί να «περηφανεύονται» για τους επιστήμονες που βγάζουν, όμως ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί στον θάνατο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ένα κομμάτι της νεολαίας και κατά συνέπεια της κοινωνίας.
Σε περιπτώσεις όπου οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν βαριάς μορφής κατάθλιψη ή άλλες σοβαρές διαταραχές, οι ψυχολόγοι βρίσκονται δυο βήματα από την αίθουσα. Κυρίως οι θετικές σχολές είναι αυτές που είναι πιο κοντά στα γραφεία των συμβούλων υποστήριξης. Στο Πολυτεχνείο, η υπηρεσία δημιουργήθηκε το 1946, πάνω στα πρότυπα του αμερικανικού στρατού που απασχολούσε ήδη ψυχολόγους.
Οι διαταραχές αυτές, αφορούν το 10% των σπουδαστών, που έχουν διαφορετικά προβλήματα από αυτά της γενιάς τους. «Αυτοί οι μαθητές έχουν παρακολουθήσει μαθήματα αριστείας, συχνά από πολύ μικρή ηλικία», λέει η Anne Delaigne, ψυχολόγος στο Πολυτεχνείο. «Επίσης, είναι δύσκολο γι’ αυτούς να αποδεχτούν ότι δεν είναι τέλειοι σε όλα. Συχνά, ο περίγυρος αυτών των παιδιών είναι πεπεισμένος και συνηθισμένος ότι για αυτά είναι όλα εύκολα. Η οικογενειακή πίεση είναι συχνά πολύ μεγάλη”, συμπληρώνει η ψυχολόγος.
Μετά από δυο ή τρία χρόνια υπερπροσπάθειας, αρκετοί νιώθουν μια αίσθηση κενού και έλλειψης νοήματος σ΄ αυτή τη διαδικασία. Τα προπαρασκευαστικά έτη τους έχουν εξοντώσει. Ο ανταγωνισμός ενθαρρύνεται από τα προπαρασκευαστικά ακόμη στάδια και τους κάνουν να πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα «κατακτήσουν» το πτυχίο τους.
Ο τμηματάρχης του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Ville-Ervard, έχει εγκαταστήσει δυο χρόνια το γραφείο του δίπλα στην αίθουσα διαλέξεων. «Αυτή η εγγύτητα είναι σημαντική», λέει.»Ειδικά από τότε, διατηρούμε πολύ στενές επαφές με τους δασκάλους, κάτι που επιτρέπει να καθοδηγούμε τους μαθητές προς μια αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών, εάν είναι απαραίτητο. Ο ψυχίατρος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του σχολείου, σε τέτοιο βαθμό που ορισμένοι πρώην φοιτητές έρχονται ακόμη να μας συμβουλευτούν.», λέει ο ψυχίατρος.
Ανά αίθουσα και ψυχολόγος δηλαδή. Οι συνέπειες μιας ανταγωνιστικής, σχεδόν στρατιωτικού τύπου εκπαίδευσης, χωρίς καμία πρωτοβουλία στον ίδιο τον φοιτητή. Μπορεί να «περηφανεύονται» για τους επιστήμονες που βγάζουν, όμως ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί στον θάνατο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ένα κομμάτι της νεολαίας και κατά συνέπεια της κοινωνίας.
Ξ.Π.
ΠΗΓΗ-Le Figaro.
www.endoxwra.blogspot.com
Σχόλια
