μερομήνια ουδέτερο, μόνο στον πληθυντικό
– (δημοτική, οικείο, λαογραφία) οι δώδεκα πρώτες μέρες του Αυγούστου, κατά τις οποίες, σύμφωνα με την παράδοση, κάποιοι μπορούν να προβλέψουν τον καιρό που θα κάνει τους επόμενους δώδεκα μήνες
Ο Αύγουστος κυλά στα μοτίβα του περσινού Αυγούστου: φωτιές σε πολλές περιοχές, τις δύο τρεις τελευταίες μέρες λειτουργίας της Βουλής περνάνε σαν τροπολογίες κρίσιμα νομοσχέδια και «εκτελούνται συμβόλαια» της κυβερνητικής πλευράς προς πολλές κατευθύνσεις. Δεν προξενούν καμία εντύπωση τα νέα κτυπήματα της ηγεσίας της Δικαιοσύνης (άλλωστε διορισμένη είναι) να απαλλάξει όλους όσους θα μπορούσαν να καθίσουν στο σκαμνί για την υπόθεση των υποκλοπών, ενώ πιο χαμηλά στελέχη της απαλλάσσουν λόγω αμφιβολιών τους δύο φερόμενους ως εκτελεστές του δημοσιογράφου Γ. Καραϊβάζ.
Η «πράσινη» μετάβαση στην Ελλάδα καλά κρατεί, μόνοι που οτιδήποτε πράσινο πρέπει να καεί, «μπουρλότο ας γίνει», φτάνει να φυτευτούν ανεμογεννήτριες και να σπαρθούν φωτοβολταϊκά. Άλλωστε και η ΛΑΡΚΟ πωλήθηκε κοψοχρονιά αφού πολλά από τα ορυκτά που ανασύρονται από τα μεταλλεία της προορίζονται κι αυτά για τις πολύτιμες μπαταρίες. Κι ο υπερτουρισμός συμπαρασύρει πολλούς και διάφορους αεριτζήδες, ειδικούς στις αρπαχτές, μεγάλες επιχειρήσεις, touroperators, ιδιοκτήτες ακτοπλοϊκών γραμμών, ενώ η «βαριά βιομηχανία» της χώρας οδηγεί σε φαινόμενα λειψυδρίας, συνωστισμού και υπερσυσσώρευσης σε θέρετρα και χώρους, όπου τοπικές μαφίες και ολιγάρχες συναγωνίζονται για έλεγχο, για διακίνηση, για επίδειξη του λούσου και χλιδής.
Τα φετινά μερομήνια όμως έχουν μια ιδιομορφία. Συμπληρώνονται 50 χρόνια Μεταπολίτευσης και 50 χρόνια Κυπριακού. Αλλά αυτά συμπληρώθηκαν στις 20-24 Ιουλίου και τα αφήσαμε πίσω μας. Αλλά είναι όντως έτσι; Το σιωνιστικό Ισραήλ, έχει πάρει το πράσινο φως και από τις δύο πτέρυγες του αμερικάνικου κατεστημένου και προχωρά σε ανοικτές τρομοκρατικές πράξεις – επιχειρήσεις επιλεγμένων δολοφονιών. Οι πραγματικοί τρομοκράτες «αγωνίζονται» ενάντια στην «τρομοκρατία». Η ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να καταδικάσει τα ανοικτά τρομοκρατικά κτυπήματα του Ισραήλ ενάντια σε προέδρους, υπουργούς εξωτερικών, ηγέτες και διαπραγματευτές της Χαμάς μέσα στην ίδια την Τεχεράνη. Στήνονται προβοκάτσιες για να έχουν προσχήματα να επιτεθούν στον Λίβανο και εκβιάζουν για το άπλωμα του λεκέ του πολέμου που θέλουν, ώστε να συμπαρασύρουν και ολόκληρη την περιοχή με τις πλάτες της Δύσης σε μια αλλαγή καθεστώτος. Η γενοκτονία συνεχίζεται, πύραυλοι, βομβαρδισμοί, αεροπορικές επιθέσεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι σε πλήρη εξέλιξη. Οι εμπρηστές του πολέμου σε πλήρη δράση.
Η επίσημη Ελλάδα σταθερά στο πλευρό «της σωστής πλευράς της ιστορίας». Για την ακρίβεια, οι οικονομικές ελίτ και το πολιτικό σύστημα παραδίδει την χώρα στην ΝΑΤΟφροσύνη και κάνει τεράστιες διευκολύνσεις, ώστε το Ισραήλ να συνεχίσει τον τρομοκρατικό σφαγείο που έχει στήσει. Ολόκληρο το στρατιωτικό σύμπλεγμα της χώρας είναι υποταγμένο στις ανάγκες του ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στην Ουκρανία (αποστρατιωτικοποίηση νησιών , αποστολή οπλισμού, δεσμεύσεις παροχής αρωγής κάθε τύπου), ενώ στην Κύπρο οι αγγλικές βάσεις έχουν υπερδραστηριοποιηθεί για τους σχεδιασμούς Άγγλων και Αμερικανών για την ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή. Η Κύπρος έχει μετατραπεί σε άντρο και των Ισραηλινών. Γίνονται κοινά γυμνάσια , ασκήσεις και ανεφοδιασμοί και από Ελλάδα και από Κύπρο προς το Ισραήλ.
Αλλά 50 χρόνια μετά την προδοσία της Κύπρου, η Τουρκία προβάλλει σαν ο νέος επικυρίαρχος στην ευρύτερη περιοχή. Τα όσα έγιναν στην Κάσο είναι πολύ χειρότερα από όσα έγιναν στα Ίμια το 1996, και δια των όπλων κατοχυρώνεται το παράνομο τουρκολυβικό σύμφωνο και καταπατείται η κυριαρχία της χώρας. Η κυβέρνηση (αλλά και όλος ο πολιτικός κόσμος) επιδεικνύει μια τεράστια «ψυχραιμία» που δεν είναι άλλο από γερή δόση ενδοτισμού και πολλά μαρτυρούν ότι έχουν δρομολογηθεί απαράδεκτες για την Ελλάδα και την Κύπρο δεσμεύσεις προς ΗΠΑ, ΕΕ και Τουρκία.
Ενώ ελίτ, κυβέρνηση και πολιτικός κόσμος κάνουν ό,τι γουστάρουν νομίζοντας ότι όσοι κυβερνούν θα μπορούν αλαζονικά να κάνουν το «κομμάτι» ανενόχλητοι και οι ολιγάρχες να κάνουν πάρτι και φιγούρες δωρεών και φιλανθρωπιών, η αντιπολίτευση (ο όρος δεν αποδίδει αυτό που εμφανίζεται) είναι ένα τσίρκο και μισό και προσποιείται ότι αντιπολιτεύεται, ενώ οι φράξιες και οι ομάδες στο εσωτερικό ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν για το ποιος θα επικρατήσει στους μπαξέδες τους.
Λίγο πιο μακριά στο Παρίσι, μια Ολυμπιάδα που θα συζητείται γιατί δεν έχουμε απλά μια ακόμα γενναία εκδήλωση εμπορευματοποίησης και διαστρέβλωσης κάθε ιδέας ευ αγωνίζεσθαι, εκεχειρίας, ειρήνης, έχουμε μια αισθητή απουσία αυτής της Ρωσίας και βέβαια μια μετατροπή της Ολυμπιάδας σε προμαχώνα της «διαφορετικότητας» και της ακραίας «συμπερίληψης». Liberté egalité postmodernité. Βέβαια «ελευθερία», όπως την ορίζει ο νεοφιλελευθερισμός, «ισότητα» όπως την ορίζει η ακραία διαφοροποίηση και η άβυσσος του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτωχοποίησης και βεβαίως «μετανεοτερικότητα» σε πλήρη woke κουλτούρα. Η τελετή έναρξης ήταν μια αποθέωση αυτής της νέας πορείας. Η παγκοσμιοποίηση σε πλήρη εξέλιξη…
Τα μερομήνια του Αυγούστου 2024 δείχνουν με αρκετή ορατότητα το τι θα ακολουθήσει το προσεχές (άμεσο) μέλλον και πώς θα προχωρήσει η υπόλοιπη χρονιά. Ο κόσμος πιο χαοτικός, πιο συγκρουσιακός, πιο πολεμικός, με «ακραία φαινόμενα» που ανοίγουν λεωφόρους δυστοπίας. Η χώρα μας σε μεγαλύτερο υπαρξιακό αδιέξοδο, μπλοκαρισμένη από ελίτ και Δυνάστες, εμπλεκόμενη σε πολέμους, με απειλούμενη κυριαρχία, με μείωση και γήρανση του ενεργού πληθυσμού, με ροές προς το εξωτερικό των πιο ενεργητικών στρωμάτων νέων, με καταστροφή της φύσης και με προχωρημένο εκμαυλισμό συνειδήσεων σε μεσαία και λαϊκά στρώματα. Αυτή είναι η κατάσταση. Κι όμως υπάρχουν σπέρματα αντίστασης και αναζητήσεις μια νέας συνείδησης. Ακόμα και όταν δεν πολυφαίνονται, υπάρχουν μέσα στην κοινωνία, στην αγωνία για τον Τόπο, στον αγώνα για επιβίωση. Υπάρχουν, φτάνει να ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τον εντοπισμό τους. Άνθρωποι με αξίες, που περπατούν όρθιοι κι όχι σκυφτοί, που προσπαθούν, που κάτι κάνουν για μικρά και μεγάλα προβλήματα, έστω σκόρπιοι. Με δίψα για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, σεβασμό, αγάπη για την πατρίδα, απέχθεια για τον χορό κανιβάλων που έχουν στήσει οι συμμορίες των ελίτ. Όλοι αυτοί οι υπαρκτοί άνθρωποι, άστεγοι πολιτικά, σκόρπιοι σε όλη τη χώρα, αποτελούν δυνάμει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτοί μπορούν να δώσουν ζωή σε κινήματα και ιδιαίτερα σε ένα μεγάλο συλλογικό εγχείρημα που έχει ανάγκη ο καθένας, ο τόπος, η κοινωνία, η χώρα. Χωρίς ιδεοληψίες, στερεότυπα, σκέτη παραλυτική νοσταλγία. Με φρεσκάδα, εφευρετικότητα, δυνατότητα σύνθεσης και κατανόησης και με προτάσεις ρεαλιστικές, πειστικές που να μιλούν στην καρδιά και στο νου των απλών ανθρώπων. Να κερδίσουμε την χαμένη αξιοπιστία, να την κατακτήσουμε με άλλο παράδειγμα,να αποφύγουμε την μικροπολιτική και τον πολιτικαντισμό, να δημιουργήσουμε προσδοκίες και στέρεο βηματισμό σε δρόμους που πρέπει να διανοιχτούν!
* Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη
