«Είμαι ό,τι νομίζω, κάνω ό,τι θέλω και λέω τα πάντα και τα αντίθετα με την ίδια ευκολία»
Έτσι περιέγραψε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (σε πρόσφατη συνέντευξή του στα «Παραπολιτικά») τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως σήμερα. Τον ΣΥΡΙΖΑ από τον Τσίπρα έως τον Κασσελάκη.
Η διατύπωση είναι ακριβής. Δεν περιγράφει όμως μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλο το κεντρικό πολιτικό φάσμα, Ν.Δ. ̶ ΠΑΣΟΚ ̶ Ενσωματωμένη Αριστερά.
Αλήθεια, όλες οι (νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως και κοπής) ιδέες που χαρακτήρισαν και χαρακτηρίζουν το εποικοδόμημα (ως ιδεολογική χειραγώγηση) της εποχής μας, όπως ο αυτοπροσδιορισμός, η αλήθεια του καθενός, ο πολυπολιτισμός, ο μεταμοντερνισμός, η πάλη των φύλων, από ποια δύναμη υιοθετήθηκαν πρώτα και καλύτερα; Από την Αριστερά που ενσωματώθηκε στο Σύστημα, που αποκόπηκε από την πάλη των τάξεων, που αποσυνδέθηκε από την εθνική της ταυτότητα και τη διεθνική της αποστολή.
«Είμαι ό,τι νομίζω, κάνω ό,τι θέλω και λέω τα πάντα και τα αντίθετα με την ίδια ευκολία.»
Πρόκειται για την πεμπτουσία του ατομικισμού, την αποθέωση του ιδιώτη και την αποτύπωση του Περονισμού στις νέες συνθήκες.
Διότι αυτά που λέμε (ενίοτε για να συνεννοηθούμε) περί μετα-δημοκρατίας ή περί μετα-ανθρώπου, τα οποία άλλωστε στερούνται σαφών προσδιορισμών, είναι απλώς το νέο δημιούργημα της ολιγαρχίας, της τυραννίας όταν χρειάζεται, για την καθιέρωση των νεοφεουδαρχικών σχέσεων στην κοινωνία και του ολοκληρωτισμού στη διακυβέρνησή της.
Είναι θλιβερότατο το ότι η αποβλάκωση των μαζών πέρασε μέσα από τη δράση του μεγαλύτερου μέρους της Αριστεράς επί τρεις-τέσσερις δεκαετίες, με τα κουρέλια της να εξακολουθούν να κρώζουν ακόμα υπέρ κάθε πράγματος που θεωρείται «προοδευτικό» ενώ είναι βαθιά αντιδραστικό.
Θα πω περιφραστικά κάτι που έλεγε ο Θουκυδίδης (και διάβασα κι εδώ στον «Δρόμο»): όταν ανοηταίνουν οι λέξεις, όταν χάνουν το νόημά τους, πλήττεται η Δημοκρατία.
Λογικόν, διότι πολίτες εν κενώ, πολιτική δεν ποιούν.
……………….
Ανοησίες λοιπόν, μπαρούφες, πιασάρικα κλισέ, καινοφανείς κενολογίες, κύμβαλα και κροτάλες εκσφενδονίζονται από την «Αριστερά» χάριν της Δεξιάς, εναντίον του λαού κατακέφαλα και ενδόψυχα.
***
Κι έτσι σήμερα οι πιτσιρικάδες στα σχολεία και οι νέοι στην κοινωνία ασχολούνται με την επιλογή τους ανάμεσα στα 25 (!!!) αναγνωρισμένα φύλα των ανθρώπων που-τους-έχουν-φορέσει-καπέλο-ό,τι-να-είναι, κι όχι με την ταξική τους θέση, ή την κατάσταση της χώρας τους στον πλανήτη.
Και το κάνουν αυτό με την επιμονή της άγνοιας και της αγωνίας, διότι αυτοί που τους εκπαίδευσαν να γίνουν οι «άνθρωποι του ενός βιβλίου» και μάλιστα τους εκπαίδευσαν με θράσος χιλίων πιθήκων, είναι τα τομάρια από τη δική μας γενιά και τις επόμενες που γονάτισαν, τα πιάσανε και πρόδωσαν. Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα θα ήταν οι σίριαλ-κίλερς.
Κι όπως λέει η αδελφή μου ψυχή: «Ένας γκέι Ινδός που πλένει πιάτα στο υπόγειο του “Σέρατον” κι ένας γκέι Ινδός μαχαραγιάς που μένει στη βασιλική σουίτα του “Σέρατον”, δεν είναι και οι δύο γκέι, ο ένας είναι φτωχοδιάβολος και ο άλλος είναι αυτός που τον ξεσκίζει.»
***
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν πρέπει να απευθυνόμαστε κι εμείς σε μια «νέα γλώσσα» για να γινόμαστε κατανοητοί, ή αν πρέπει να υπενθυμίζουμε τη γλώσσα που έπαψαν να μιλάνε όσοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν (πια ούτε) μεταξύ τους.
……………….
Θυμάμαι όταν ήμουν νεαρός ότι δεν ήξερα γρι από τη γλώσσα που έμαθα να μιλώ για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Το θέμα έγκειτο στο ποιοι με δίδαξαν τη γλώσσα που έμαθα καθώς και τι μπόρεσα να σκέφτομαι σε αυτή τη γλώσσα.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα: η γλώσσα για να σκέφτεσαι ομιλείται. Από λίγους! Από λίγους όμως ομιλείτο και τότε. Αν στη γλώσσα αυτή εκφραστούν πολλοί, πάμε μπροστά, έχουμε, φερ’ ειπείν, 8ωρο. Αν εκφράζονται λίγοι, πάμε πίσω κι έχουμε μετα-δημοκρατία, μετα-άνθρωπο και το Αμείλικτο Ερώτημα «να ζει κανείς (ως σκύλος) ή να μη ζει (ως σκύλος);»
Διότι έγινε κι αυτό. Στη Γερμανία. Όπου μαζεύτηκαν δυο-τρεις χιλιάδες άνθρωποι και διαδήλωσαν ότι «νιώθουν σκύλοι» απαιτώντας να αναγνωριστεί το «δικαίωμά τους να νιώθουν σκύλοι».
Δεν διευκρίνισαν ποίου εκ των αναγνωρισμένων «25 φύλων των ανθρώπων» είναι ο καθένας, ούτε ποίας ράτσας (θα ήταν ρατσιστικό), ούτε αν είναι εργαζόμενοι ή μανατζαρέοι, αρκεί να είναι σκύλοι…
ΥΓ:
Αν γάβγιζαν;
Γάβγιζαν.
Αν δάγκωναν;
Δικαίωμά τους.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
6•Χ•2023
