– Καλά κάνουμε και θυμόμαστε τους 18άρηδες που θέλουν να τους στερήσουν το δικαίωμα να ψηφίσουν. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι 18άρηδες είναι πολύ πιο σημαντικοί για χιλιάδες άλλους λόγους, πέρα από την ιδιότητά τους ως ψηφοφόροι. Αυτές τις άλλες ιδιότητες δεν τις έχουμε συναντήσει, δεν τις έχουμε ψάξει και είναι ένα σημαντικό μας έλλειμμα.
– Σημαντικό το «όχι» στη ΔΗΜΑΡ. Το γιατί δόθηκε και με ποιο τρόπο, αν είναι τελειωτικό και πόσο βάθος έχει είναι και αυτά σημαντικά θέματα. Δευτερεύον ζήτημα, ίσως, αλλά προσωπικά δε μου αρέσει η αλαζονεία απέναντι στον οποιονδήποτε. Ή ίσως να την προτιμούσα σε πιο δύσκολα θέματα και αντιπάλους. Ή ακόμα καλύτερα να αντιστοιχεί σε μια πράξη.
– Κάτι σημαντικό από τη μικρή περιπέτεια με τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι με αυτή την αφορμή ξεδιπλώθηκε ένα μικρό κίνημα μελών αλλά και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη διάχυτη δυσαρέσκεια, τις συζητήσεις που έγιναν, τις ανακοινώσεις των Οργανώσεων Μελών, μέχρι τη… σελίδα στο Facebook («Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ και όχι ΔΗΜΑΡ»), όλα αυτά κάποιο απόηχο είχαν και φαίνεται να μέτρησαν.
– Αντιγράφω την ανάρτηση στη σελίδα που αναφέρθηκε πιο πάνω: «Λαμβάνουμε πολλά μηνύματα ανακούφισης από μέλη και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Παραμένουμε στις επάλξεις για να δούμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία, αλλά κυρίως γιατί οι πιέσεις για συμβιβασμό, συμμόρφωση και προσαρμογή στο σύστημα θα είναι τόσες στο μέλλον που η ιστορία με τον κυρ-Φώτη θα μοιάζει με ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ΔΗΜΑΡ, αλλά το πώς θα συμπεριφερθεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ… Αυτό όμως ξεπερνά τους στόχους αυτής εδώ τις σελίδας… Venceremos και καλή χρονιά αδέρφια!»
– Ένας φίλος, με αφορμή όσα έγιναν με τη ΔΗΜΑΡ, μου έθεσε το εξής ερώτημα: «Δεν χρειαζόμαστε ένα “κέντρο”; Δεν πρέπει κάτι να υπάρχει ανάμεσα σ’ εμάς και τους ακραιφνείς μνημονιακούς και κυβερνητικούς;». Καταρχάς, καλό το ερώτημα γιατί έχει μέσα του την έννοια της πολιτικής με ουσιαστικό τρόπο. Κατά δεύτερο, πράγματι η απάντηση στο «ΣΥΡΙΖΑ=Χάος» δεν μπορεί να είναι «ΣΥΡΙΖΑ ή χάος», υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή. Κατά τρίτο, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα που είναι τι θα ήταν σήμερα, σε συνθήκες διάλυσης του πολιτικού συστήματος ένα πραγματικό «Κέντρο» και πώς θα το ορίζαμε. Μάλλον, θα ήταν κάτι διαφορετικό από τη ΔΗΜΑΡ που τη βλέπω περισσότερο σαν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό παρά σαν πολιτική δύναμη που κάτι εκπροσωπεί στην κοινωνία. Κατά τέταρτο, ένα «Κέντρο» θα το χρησιμοποιούσε κανείς εκλογικίστικα, θα το ενσωμάτωνε στο εσωτερικό του ή θα είχε μια άλλη σχέση μαζί του; Κατά πέμπτο, το μεγάλο πρόβλημα είναι πόσο εμείς σπρωχνόμαστε να παίξουμε ένα ρόλο Κέντρου ή Κεντροαριστεράς παρά Αριστεράς. Κατά έκτο, αυτή η στήλη δεν ενδείκνυται για πιο βαθιές και αναλυτικές απαντήσεις, οπότε σταματάω εδώ!
– Το καλό όταν μιλάει αιχμηρά και ριζοσπαστικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στο δημόσιο λόγο του είναι ότι με κάποιο τρόπο δεσμεύεται απέναντι στον ελληνικό λαό. Ίσως να δημιουργεί κι ένα θετικό ρευματάκι. Αυτό είναι που χρειάζεται και όχι απλά ένα προεκλογικό ανέβασμα των τόνων.
– Αν δεν είμαστε αυτοδύναμοι τι θα κάνουμε; Προφανώς αυτό θα εξαρτηθεί από τον εκλογικό χάρτη και τα νούμερα αλλά δεν υπάρχουν και άπειρα σενάρια. Το βασικό όμως είναι άλλο. Σε ποιο πλαίσιο ή ποια πολιτική εντάσσονται αυτά και ποιες σκέψεις και κατευθύνσεις τα παράγουν. Καθαρή θέση με κάθε ρίσκο: Προς το παρόν προτιμώ τους ΑΝΕΛ από το Ποτάμι… Γιατί μπορεί να χρειαστούν σε 20 μέρες και τέτοιες (πρακτικότατες) επιλογές.
Αηδόνης
