Μια ξένη εργαζόμενη σκοτώθηκε γιατί δεν είχε χαρτιά. Ήταν 50 χρονών από την Αρμενία, και το όνομά της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν. Όπως όλα δείχνουν, δούλευε «παράνομα» ως αποκλειστική νοσοκόμα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας και πήδηξε από το παράθυρο φοβούμενη κάποιο έλεγχο που ήταν σε εξέλιξη.
Τις μέρες μετά το τραγικό γεγονός, εκείνο που μονοπώλησε τη συζήτηση ήταν το γνωστό σχόλιο της Athens Voice. Μαζί με αυτό, όμως, στη δημοσιότητα ήρθε ένα ακόμα γεγονός. Με την κάλυψη του υπουργείου Υγείας, η διοίκηση του νοσοκομείου, λίγες μέρες πριν τον θάνατο της νοσοκόμας είχε στείλει επίσημο έγγραφο στις υπηρεσίες επιστασίας, με το οποίο ενημέρωνε ότι μια επιτροπή των «νόμιμων Αποκλειστικών» μπορεί να προχωρά σε «εντοπισμό παράνομων Αποκλειστικών σε συνεργασία με το Προσωπικό Ασφαλείας».
Τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι πολλά και δείχνουν την κορυφή του παγόβουνου. Από τη μια καταργήθηκε το «πεντάευρο», από την άλλη όποιος νοσηλευτεί πρέπει να διαθέσει εκατοντάδες ευρώ για κάθε βδομάδα νοσηλείας. Μια γυναίκα που ήταν 25 χρόνια στην Ελλάδα, δεν είχε καμιά δυνατότητα να ζήσει δουλεύοντας «νόμιμα». Και φυσικά, η γενική διάλυση αντιμετωπίζεται για μια φορά ακόμα με τον γνωστό, από την εποχή του ΠΑΣΟΚ, «κοινωνικό αυτοματισμό».
Για δυο μέρες το διαδίκτυο κατακλείστηκε από επιθέσεις στην Athens Voice, σχεδόν τίποτα όμως δεν ειπώθηκε για τις συνθήκες που οδήγησαν μια εργαζόμενη γυναίκα να φύγει με αυτόν τον τρόπο από τη ζωή. Όλα αυτά, μια χαρά ενταγμένα στο πλαίσιο της προεκλογικής αντιπαράθεσης του προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ με την ανάλγητη Δεξιά που έρχεται
Αν είχαμε οποιοδήποτε άλλο κόμμα στην εξουσία, οι περισσότεροι θα θεωρούσαν υπεύθυνη την κυβέρνηση, πολλοί θα μιλούσαν για «πολιτική δολοφονία» και θα στοχοποιούσαν τους αρμόδιους υπουργούς, όλοι θα ζητούσαν ευθύνες.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η συζήτηση γίνεται αποκλειστικά για την κακή δεξιά και τους ρατσιστές της αντιπολίτευσης. Για δυο μέρες το διαδίκτυο κατακλείστηκε από επιθέσεις στην Athens Voice, σχεδόν τίποτα όμως δεν ειπώθηκε για τις συνθήκες που οδήγησαν μια εργαζόμενη γυναίκα να φύγει με αυτόν τον τρόπο από τη ζωή. Όλα αυτά, μια χαρά ενταγμένα στο πλαίσιο της προεκλογικής αντιπαράθεσης του προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ με την ανάλγητη Δεξιά που έρχεται.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη μάλλον ικανότητα του κόμματος που βρίσκεται μέχρι σήμερα στην κυβέρνηση. Να αρνείται εδώ και 5 χρόνια κάθε ευθύνη για οποιοδήποτε γεγονός που συμβαίνει στις μέρες της. Από τη Μόρια μέχρι το Μάτι και μέχρι το τρίτο Μνημόνιο, δεν φταίει ποτέ για τίποτα. Ο Βούτσης το είπε πιο καθαρά από όλους μιλώντας για τους διορισμούς του στη Βουλή: «Δεν αισθάνομαι ίχνος ενοχής και ευθύνης». Ακριβώς αυτό! Από κοντά, ένας διαδικτυακός «στρατός» αποτελούμενους από βολεμένους μέχρι «αφελείς» που (δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ αλλά…) συντάσσονται μαζί της σε κάθε θέμα.
Η Αμυγδαλέζα ήταν «κολαστήριο», αλλά η Μόρια μάλλον είναι «παράδεισος» για τους πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους. Κι αν δεν είναι παράδεισος, τέλος πάντων φταίει οτιδήποτε άλλο εκτός από την κυβέρνηση, στην οποία σχεδόν κανείς δεν αποδίδει ευθύνες.
Όταν κάηκε η Πελοπόννησος, όλοι επιτέθηκαν στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ο Πολύδωρας λοιδορήθηκε για τα περί «στρατηγού Ανέμου». Για το Μάτι, όμως, έφταιγε πράγματι ο στρατηγός Άνεμος, το ανεξέλεγκτο της πυρκαγιάς λόγω καιρικών συνθηκών, και οι ίδιοι οι κάτοικοι που μόνοι του ευθύνονται για την άναρχη δόμηση.
Όχι μόνο οι κυβερνώντες δεν έχουν καμιά ευθύνη, αλλά συνήθως παίρνουν credits για την «κοινωνική ευαισθησία» τους και κατακεραυνώνουν όλους τους υπόλοιπους. Όποιος ασκήσει κριτική είναι από ακροδεξιός μέχρι υπέρμαχος της «δεξιάς παλινόρθωσης». Στεναχωριούνται πολύ, πάρα πολύ, για όσα συμβαίνουν γύρω τους, αλλά «δεν έχουν την εξουσία αλλά μόνο την κυβέρνηση».
Το ιδεολόγημα αυτό ξεκίνησε σαν προβληματισμός πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την κυβέρνηση, για να γίνει στη συνέχεια συγχωροχάρτι, αναπαραγόμενο από τους πάντες. Από τον βουλευτή-φιλόσοφο Κ. Δουζίνα, μέχρι τη σύζυγο του πρωθυπουργού. Αφού λοιπόν «δεν ελέγχουμε το κράτος», η κυβέρνηση λίγα μπορεί να κάνει και για τίποτα δεν ευθύνεται. Τότε, σε τι ακριβώς χρησιμεύει, τι άλλο είναι πέρα από «χώρος εργασίας» υπουργών, συμβούλων και χιλιάδων παρατρεχάμενων;
Συγνώμη αλλά δεν έχουμε «ίχνος ενοχής» (κατά Βούτση) που δεν θα στεναχωρηθούμε καθόλου για το επαγγελματικό τους μέλλον την Κυριακή το βράδυ. Για την Γκαϊανέ Κασαρτζιάν στεναχωρηθήκαμε πολύ, καλή δύναμη και κουράγιο από την εφημερίδα μας στους συγγενείς της και τους δικούς της ανθρώπους.
