Εκλέχτηκα 15ος στην Κεντρική Επιτροπή, μεταξύ 711 υποψηφίων. Και τώρα προβληματίζομαι εάν θα ξαναθέσω υποψηφιότητα.
Ο λόγος είναι ότι δεν έκανα τίποτα σαν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Για την ακρίβεια, δεν μου ζητήθηκε να κάνω τίποτα. Δεν με κάλεσε κανείς από τη γραμματεία, τη μικρή και τη μεγάλη, ούτε μου ανατέθηκε κάποιο καθήκον, κάποια αποστολή, κάποια δουλειά, τέλος πάντων. Ούτε καν ζητήθηκε η γνώμη μου για οτιδήποτε. Μάλιστα, δεν είχα ούτε την ευκαιρία να μιλήσω στις λίγες συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, σε αντίθεση με άλλους που μίλησαν σε όλες και μάλιστα, μερικοί, κληρώνονταν πάντοτε να μιλήσουν στην αρχή ή στο τέλος που η αίθουσα των συνεδριάσεων ήταν γεμάτη, ενώ στις πάμπολλες ενδιάμεσες ώρες μιλούσαν –κατά κανόνα- οι σύνεδροι από την επαρχία, όταν οι καρέκλες ήταν άδειες.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ψηφίζω στο τέλος του διημέρου μια πολυσέλιδη διακήρυξη θέσεων γενικού περιεχομένου. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι η εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή ενός αριστερού κόμματος σήμαινε μεγαλύτερη συμμετοχή και περισσότερα καθήκοντα. Δεν ισχύει.
Αλλά και η διαδικασία εκλογής των μελών της Κεντρικής Επιτροπής είχε γίνει με παράδοξο τρόπο. Σχεδόν τα μισά της μέλη διορίστηκαν χωρίς να εκλεγούν. Είναι αυτό δημοκρατικό;
Και τώρα, με ανησυχεί ότι στον προσυνεδριακό μονόλογο του καθενός θέματα ζωτικής σημασίας δεν είχαν την προτεραιότητα που τους αξίζει.
Δημοκρατία
Κανένα «μεταβατικό στάδιο», καμία «ωρίμαση», κανένας «συμβιβασμός», δεν δικαιολογεί τη στρέβλωση της δημοκρατίας στο νέο φορέα. Η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής πρέπει να γίνει με τη μεγαλύτερη δυνατή δημοκρατικότητα και διαφάνεια. Να εκλέγονται όλα τα μέλη της ισότιμα, αφού ακουστούν. 200 εκλεγμένοι με τον ίδιο τρόπο. Τελεία. Όχι άλλοι με ψήφο, άλλοι με διορισμό κι άλλοι με ποσόστωση.
Ούτε, βεβαίως, με πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα. Η Αριστερά ανέκαθεν διεκδικούσε στον εθνικό στίβο την απλή αναλογική στην καθαρότερη της μορφή. Ώρα είναι να εφαρμόσει το πιο αντιπροσωπευτικό σύστημα χωρίς «πουσαρίσματα» και εξαιρέσεις στο δικό της στίβο. Κάθε άλλη επιλογή κρύβει σκοπιμότητες και συμφέροντα.
Είτε με ένα είτε με πολλά ψηφοδέλτια, θα πρέπει να μπορούμε να ψηφίζουμε όποιον επιλέγουμε (από ένα ή περισσότερα ψηφοδέλτια ή λίστες σε ένα ψηφοδέλτιο) με μόνο περιορισμό το όριο του αριθμού των σταυρών που συμφωνούμε και ο οποίος αριθμός πρέπει να μην είναι μεγάλος για να μην διολισθαίνει το σύστημα σε πλειοψηφικό.
Είμαστε σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Ο τρόπος που λειτουργούμε δεν αντανακλάει μόνο το πώς σκεφτόμαστε, αλλά και το πώς θα κινηθούμε εφεξής. Ή θα είμαστε το σωστό παράδειγμα για την κοινωνία ή μία παραλλαγή από τα ίδια.
Δεν είμαι κατά των συνιστωσών και των τάσεων. Αναγνωρίζω τη συμβολή τους στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώ τη δράση τους και χρειάζομαι την ξεχωριστή τους άποψη. Αλλά, αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμποδίζει τον εκδημοκρατισμό, την αντιπροσωπευτικότητα και, εν τέλει, την ουσιαστική πολυφωνία και συμμετοχή των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνίας ολάκερης. Αν η ύπαρξη των συνιστωσών και των τάσεων εξαρτάται μόνο από τη «μοιρασιά» που κάνουν μεταξύ τους, και όχι από το ρόλο τους και την ανάδειξη/αναγνώριση των αποτελεσμάτων της δουλειάς που κάνουν, το όλο εγχείρημα υπονομεύεται.
Κατ’ αρχήν, πρέπει πάση θυσία να διασφαλιστεί ο «ανώνυμος» Συριζαίος! Το μέλος που δεν είναι σε τάση και συνιστώσα, ούτε θέλει να είναι. Δηλαδή, τουλάχιστον το 90% των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που υποχρεούνται κάθε φορά να στριμωχτούν ανάμεσα στα μικρά κάστρα των συγκροτημένων παρατάξεων. Πόσοι Συριζαίοι που δεν ανήκουν σε τάση ή συνιστώσα, υπάρχουν στη γραμματεία της ΚΕ; Ίσως ούτε ένας!
Τότε, πώς θα φτιαχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών του και όχι των αλχημιστών του; Το ζήτημα δεν είναι στενά οργανωτικό, όπως εμφανίζεται. Ακόμα κι αν οι συνιστώσες μεταβληθούν σε τάσεις, τι θα αλλάξει, εάν συνεχίζουν να κυριαρχούν οι ίδιες αντιλήψεις και πρακτικές; Εξάλλου, ξέρουμε ότι οι μεγαλύτερες μεθοδεύσεις στον ΣΥΡΙΖΑ γίνονται από τις τάσεις του ΣΥΝ, από τις ομάδες μέσα στις τάσεις και από συνιστώσες που ακολουθούν αυτές τις λογικές. «Μαγειρέματα» που καθόλου δεν μειώθηκαν μετά την αυτοδιάλυση του Συνασπισμού. Εντάθηκαν, μάλιστα, στις εκλογές για τις νομαρχιακές επιτροπές και μεταφέρθηκαν στις οργανώσεις βάσης για την εκλογή των αντιπροσώπων στο Συνέδριο. Άρα;
Η δημοκρατία χτίζεται, επίμονα, επώδυνα και πάνω απ’ όλα συνειδητά. Σε απλά ελληνικά, πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να το θέλεις! Όταν οι μη δημοκρατικές «ρυθμίσεις» επικρατούν στην ηγετική σφαίρα, μεταφέρονται στο σύνολο του κορμού του φορέα αποσυνθέτοντάς τον. Η δημοκρατία πρέπει να λειτουργεί οριζοντίως και καθέτως, χωρίς τρικλοποδιές και παράθυρα.
Ποιότητα
Από το είδος της δημοκρατίας εξαρτάται και ο βαθμός της ποιότητας και αντιστρόφως. Η Αριστερά για να προκόψει χρειάζεται το καλύτερο ποιοτικά δυναμικό της χώρας. Ανθρώπους με έργο, με ιδέες, με διαθεσιμότητα, με κουλτούρα. Όμως, κανένας συνετός και άξιος άνθρωπος, στοιχείο καθοριστικό για την ποιότητα της Αριστεράς και για την ποιότητα της διακυβέρνησης, δεν θα μπορέσει να ενταχθεί ενεργά στον φορέα εάν οι «παρατάξεις» για λόγους διατήρησης της ισχύος τους τον αποκλείσουν ή το βάλει στα πόδια διαπιστώνοντας ότι η δημοκρατία στο εσωτερικό του κόμματος δεν λειτουργεί. Όσο πιο ποιοτικός είναι ένας πολίτης τόσο πιο ποιοτικές είναι και οι απαιτήσεις του. Και η ποιότητα πρέπει να είναι απαίτηση μέσα στην Αριστερά. Η ποιότητα και η αξιοκρατία είναι το βασικότερο πλεονέκτημα που μπορεί να διαφοροποιεί την Αριστερά σε μια κοινωνική δομή που πάσχει από πελατειακές σχέσεις, οικογενειοκρατία, ρουσφέτια, ημετέρους και μετριότητες. Η δημοκρατία δεν είναι μόνο θέμα αρχής, είναι και θέμα πρακτικής αναγκαιότητας.
Η σύγκρουση στον Συνασπισμό για τις εκλέξιμες θέσεις στο ψηφοδέλτιο για την Ευρωβουλή με είχε ενοχλήσει βαθύτατα. Όπως και η παραβίαση του όρου στο καταστατικό του ΣΥΝ για τη μέγιστη βουλευτική θητεία, μία παραβίαση που συνεχίζεται απρόσκοπτα μέχρι σήμερα.
Επίσης, η επιμονή στη συμμετοχή των γυναικών στα όργανα με ποσόστωση είναι ένας χοντροκομμένος αναχρονισμός. Καταστρατηγεί την ισοτιμία των μελών, αδικεί τα μέλη που εκλέγονται με ψήφους και προσβάλλει τη γυναίκα διαιωνίζοντας τη λογική του αδύναμου φύλου. Είναι πάρα πολλές οι συντρόφισσες που είναι αντίθετες μ’ αυτή την ποσόστωση, αλλά δεν εισακούονται. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι εάν θεωρείται αναγκαία η δι’ αυτού του τρόπου ενίσχυση της συμμετοχής κάποιων ατόμων και ομάδων στο κόμμα, τότε, προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στις πιο περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες των οποίων, μάλιστα, η συμμετοχή είναι απολύτως αναγκαία για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του κόμματος και την καλύτερη αντιπροσώπευση του λαού. Στην Κεντρική Επιτροπή έχουν εκλεγεί 40 γυναίκες και διορίστηκαν άλλες 60 με ποσόστωση. Στην ίδια Κεντρική Επιτροπή έχουν εκλεγεί 5 εργάτες και αγρότες εν συνόλω! Και πολλοί λίγοι φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι. Εάν αυτό δεν είναι παραμόρφωση, τι είναι;
Δημοκρατία δεν είναι μόνο η ελευθερία να λες την άποψή σου. Δημοκρατία είναι να έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα και να μην υπάρχουν διακρίσεις. Ούτε είναι δημοκρατικό να κάνεις τα στραβά μάτια στις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές επειδή αυτό μερικές φορές είναι βολικό. Ούτε είναι δημοκρατία η κυριαρχία των ισχυρών ατόμων ή ομάδων και η περιθωριοποίηση των μειοψηφιών. Στις δυτικές χώρες, ζούμε τη δικτατορική επιβολή αντιλήψεων και την κατάργηση θεμελιωδών αξιών και αρχών της δημοκρατίας στο όνομα της εκλογικής πλειοψηφίας και στην άρνηση δικαιωμάτων στις μειοψηφίες. Στην Αριστερά, τόσο οι αρνητικές εμπειρίες των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» όσο και ο εκφυλισμός των δημοκρατικών θεσμών στα καθεστώτα του καπιταλισμού, θα έπρεπε να έχει προ πολλού σημάνει τις καμπάνες του κινδύνου και της εγρήγορσης. Δεν μπορείς να μιλάς για ανατροπή στα κακώς κείμενα και να εξαιρείς τον εαυτό σου.
Σε μια φάση που το σύστημα καταρρέει όχι μόνο οικονομικά, αλλά και θεσμικά, πολιτισμικά και ηθικά, η πρόταξη της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας, μέσα κι έξω από το κόμμα, είναι καθοριστική.
Δουλειά στην κοινωνία
Ένα άλλο ζήτημα που δεν συζητιέται ανάλογα με τη σημασία του, είναι η δουλειά μέσα στο κόμμα και η δουλειά του κόμματος μέσα στην κοινωνία. Όχι η αποσπασματική, αλλά η συστηματική, επίμονη, πολύμορφη, επεξεργασμένη και βαθιά. Δεν ασχολήθηκαν διεξοδικά οι Κεντρικές Επιτροπές με την κατάσταση στις οργανώσεις βάσεις. Είναι, όμως, δυνατόν να μην μας απασχολεί εντονότατα η κατάσταση των κομματικών οργανώσεων, το περιεχόμενο δουλειάς και η μικρή συμμετοχή των μελών μας; Είναι δυνατόν να μην έχουμε ένα πρόγραμμα δράσης που συζητιέται, διαμορφώνεται και εφαρμόζεται σε πανελλαδική κλίμακα; Οι κομματικές οργανώσεις υπολειτουργούν και αναλώνονται σε σκόρπιες δράσεις. Δεν υπάρχει κεντρικός συντονισμός ούτε σχέδιο δράσης. Συνήθως, τρέχουν πίσω από τα γεγονότα. Οι περισσότερες ενεργοποιούνται κάπως μόνο όταν υπάρχουν εκλογές.
Δουλειά μέσα στην κοινωνία, σε βάθος, δεν γίνεται. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ούτε ακούμε την κοινωνία ούτε μπορούμε να συνεννοηθούμε ικανοποιητικά με την κοινωνία. Με εποχιακές αφισοκολλήσεις, διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και μια φορά το χρόνο ανταλλακτικό παζάρι, δουλειά δεν γίνεται. Πηγαίνω σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε σχολεία, σε πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους, και δεν μας βλέπω. Αντί να πάμε εμείς στον κόσμο, περιμένουμε να έρθει εκείνος σε μας. Είναι αριστερό αυτό;
Στο σύνολό μας, είμαστε μακριά από τους πολίτες που είναι κλεισμένοι στα διαμερίσματά τους, μακριά από τους άνεργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, μακριά από τους νέους, μακριά από τους καταστηματάρχες που βολοδέρνουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Δεν είναι καιρός να σκύψουμε και να μπούμε μέσα στα κοινωνικά στρώματα που δεινοπαθούν ή απειλούνται άμεσα, και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα πιο αποφασιστικά και πιο χειροπιαστά; Δεν πρέπει να είναι αυτό πρωτεύον στην πολιτική μας;
Ο κόσμος, παντού, ρωτάει, τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν φτάνει να βγαίνουν τα στελέχη στην τηλεόραση ή να γράφουμε μακροσκελείς ανακοινώσεις και τυποποιημένα δελτία τύπου που κανένας από τα λαϊκά στρώματα δεν διαβάζει.
Δεν μπορεί να ανεχόμαστε να ορίζουν την πολιτική ατζέντα και να διαστρεβλώνουν τις θέσεις μας το Mega και το Sky. Δεν μπορεί να είμαστε όμηροι των εργολάβων. Πρέπει και σ’ αυτό να αντιδράσουμε με δικά μας αποτελεσματικότερα δίκτυα ενημέρωσης και επικοινωνίας.
Χρειάζεται να είμαστε παντού παρόντες. Να ενεργοποιήσουμε, κατ’ αρχήν, τα αδρανοποιημένα μέλη μας. Και τα στελέχη και οι βουλευτές μας να περιορίσουν τις ώρες στα γραφεία για να τρέχουν στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Από πολλά χωριά και κωμοπόλεις ακούω παράπονα. Δεν μπορεί ο βουλευτής να πηγαίνει σε ένα νησί της εκλογικής του περιφέρειας με 10 χιλιάδες κατοίκους, μια φορά το χρόνο! Πρέπει να οργώνουμε σε καθημερινή βάση την Ελλάδα ολόκληρη. Να σκονιζόμαστε και να ιδρώνουμε μέσα στην κοινωνία, όχι εξ αποστάσεως ούτε από πάνω.
Και, επίσης, να υπερβούμε τη ρουτίνα των ομιλιών σε συγκεντρώσεις που παρευρίσκονται μόνο οργανωμένα μέλη μας, ούτε καν όλα.
Εσωτερική διαφάνεια
Όλοι πρέπει να λογοδοτούν. Με πρώτους-πρώτους τους βουλευτές, τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και τα στελέχη σε όλα τα επίπεδα. Ο καθένας να παρουσιάζει ανά πάσα στιγμή το έργο του και, κυρίως, το έργο του μέσα στην κοινωνία. Και μ’ αυτό το κριτήριο να επιλέγονται και να εκλέγονται τα στελέχη. Όχι με λίστες, όχι με σταυρωμένα ψηφοδέλτια, όχι με μηχανισμούς.
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει ένα κόμμα που το «διαχειρίζονται» ΜΟΝΟ ή ΚΥΡΙΩΣ επαγγελματικά στελέχη που αμείβονται ισοβίως από τις συνδρομές των μελών, τις κρατικές επιχορηγήσεις, τους μισθούς από τις δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν αποσπαστεί και τις βουλευτικές αποζημιώσεις, τότε θα μετεξελιχθεί σε μια απωθητική γραφειοκρατία.
Πού χωράει μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα-δημόσια υπηρεσία ο αριστερός εθελοντής που δεν εντάσσεται για να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα ή να κάνει πολιτική σταδιοδρομία, αλλά πληρώνει γι’ αυτή τη συμμετοχή από το υστέρημά του;
Για να μην χάσουμε τον αριστερό μας χαρακτήρα, πιστεύω ότι, εάν εξαιρέσουμε τον πρόεδρο και ένα πολύ μικρό αριθμό στελεχών στην κεντρική διοίκηση, αμειβόμενοι πρέπει να είναι μόνο όσοι έχουν υπαλληλική σχέση με το κόμμα, οι απλοί εργαζόμενοι. Οι έμμισθοι στο κόμμα δεν πρέπει να έχουν πολιτικές θέσεις. Τα στελέχη πρέπει να δίνουν το παράδειγμα του εθελοντισμού. Υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που τρέχουν όλη τους τη ζωή, στερούνται και καταδιώκονται, σε δεινή οικονομική κατάσταση, φτωχοί και άνεργοι, χαμηλόμισθοι και απολυμένοι, που ποτέ δεν σκέφτηκαν να ζητήσουν μισθό. Αυτοί αποτελούν το πρότυπο της Αριστεράς.
Και τα οικονομικά του κόμματος πρέπει να είναι διαφανή. Να ξέρουμε τα έσοδα και τα έξοδα. Ουδέν κρυπτόν. Και, επίσης, να αποφεύγουμε τα δάνεια από τις τράπεζες. Κάνουν κακό στην υγεία μας.
Σχέδιο δράσης
Βασική μας δουλειά δεν είναι να βγάζουμε μακροσκελείς ανακοινώσεις χωρίς αντίκρισμα. Ποτέ κανείς δεν κέρδισε την κοινωνία με κατεβατά. Χρειάζεται η πολιτική μας, για κάθε θέμα και τομέα, να αντλεί υλικό από την κοινωνία, να απλοποιείται, να γίνεται εύκολα κατανοητή και να συνοδεύεται από την πρακτική της εφαρμογή, ατάκα κι επί τόπου.
Υπάρχουν ολόκληροι τομείς και κατηγορίες πολιτών που η επιρροή μας και η οργανωτική μας συγκρότηση είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Π.χ. στους αγρότες, τους εργάτες και τους φοιτητές. Είμαστε ικανοποιημένοι από τη δουλειά που κάνουμε σ’ αυτούς τους «χώρους»; Έχουμε μελετήσει σε βάθος τι φταίει και πώς θα το αντιμετωπίσουμε;
Σίγουρα χρειαζόμαστε ένα μίνιμουμ σχέδιο διακυβέρνησης, σαφές και πραγματιστικό, αλλά προηγουμένως χρειαζόμαστε ένα μίνιμουμ σχέδιο δράσης για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, με τρία-τέσσερα καθαρά σημεία. Μέχρι στιγμής, το σχέδιό μας είναι φλου και καθόλου αρτιστίκ. Ο Σαμαράς μιλάει για Νέα Ελλάδα. Εμείς;
Η Αριστερά δίνει σήμερα την εντύπωση ότι δεν έχει όραμα. Δεν είναι εύκολο μετά τις απογοητεύσεις και τις διαψεύσεις, αλλά είναι απαραίτητο. Όλες οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις, βίαιες και ειρηνικές, έχουν ένα όραμα. Ξεκινούν από κάτι χειροπιαστό, γήινο, έχουν μια αφορμή, συχνά τυχαία και περιστασιακή, αλλά προσβλέπουν σε κάτι μεγαλύτερο, πληρέστερο, κάτι για το οποίο αξίζει ακόμα και να θυσιαστείς.
Κανένας δεν κατεβαίνει να συγκρουστεί με την αστυνομία ή το στρατό διακινδυνεύοντας τη ζωή του μόνο για τη μείωση της τιμής των εισιτηρίων στα λεωφορεία ή για τη διάσωση δέκα δέντρων σε ένα πάρκο. Φανερά ή κρυφά, ο άνθρωπος χρειάζεται ένα απώτερο στόχο, μια καλύτερη προοπτική, κάτι πιο μεγάλο και πιο ωραίο. Στο ΚΚΕ προβάλλουν μετ’ επιτάσεως το σοσιαλισμό, αλλά δεν πείθουν γιατί ταυτίζονται με τον «υπαρκτό» που ναυάγησε και γιατί δεν βλέπουν τίποτα άλλο ενδιάμεσα. Στη δική μας Αριστερά, το όραμα είναι στην κρεμάστρα, δεν φοριέται πολύ. Μήπως ακόμα δεν έχουμε πειστεί ότι ο καπιταλισμός σάπισε και παραπαίει;
Συμμαχίες
Μόνοι μας θα βαδίσουμε; Όχι, αλλά, κατά τη γνώμη μου, το βάρος πρέπει να πέσει στη βάση των πολιτικών κομμάτων και όχι στα ίδια τα κόμματα. Μας ενδιαφέρει ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι ο Βενιζέλος. Μας ενδιαφέρει ο ψηφοφόρος, οπαδός, φίλος, συμπαθών της ΔΗΜΑΡ, αλλά όχι ο Κουβέλης. Θέλουμε συμμαχίες πολιτών και όχι παραγόντων και δη ναυαγισμένων. Εάν ανακατευτούμε με τα πίτουρα, θα μας φάνε οι κότες. Σε απόσταση ασφαλείας πρέπει να κρατάμε τους φθαρμένους στη συνείδηση του κόσμου πολιτικούς. Ο Κουβέλης είναι αποτυχημένος και απαξιωμένος. Το ίδιο κι ο Μανιτάκης. Ο εναγκαλισμός με τον Ψαριανό ισοδυναμεί με αυτοχειρία. Δεν χρειάζονται καν πρόωρες και αψυχολόγητες δηλώσεις που μας εμφανίζουν να έχουμε κιόλας δώσει άφεση αμαρτιών στους μνημονιακούς καιροσκόπους. Οι συμμαχίες συναρμολογούνται με πόνο και βάσανο, όχι με κόλλα ούχου.
Ναι, αλλά πώς;
Ο κόσμος έχει αγωνία και ανασφάλεια, σε υπέρτατο βαθμό. Πού θα βρείτε λεφτά για να πάρουμε μισθούς και συντάξεις; Πού θα στηριχτείτε για να αναδιοργανώσετε τη χώρα;
Λεφτά δεν μπορούμε να υποσχεθούμε ότι υπάρχουν, εννοείται. Μπορούμε, όμως, να αποσαφηνίσουμε δύο-τρία πράγματα. Ότι θα πάψουμε να ακολουθούμε εντολές αυτοκαταστροφής, ότι θα σταματήσουμε τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, ότι θα στηρίξουμε πρώτα ό,τι έχουμε και μετά θα περιμένουμε από το εξωτερικό, βοήθεια ή δάνεια. Ότι το βασικότερο εργαλείο ανάπτυξης σε μία χώρα δεν είναι ούτε τα ορυκτά ούτε οι ξένες επενδύσεις. Το βασικότερο ατού μιας χώρας είναι το ανθρώπινό της δυναμικό. Κι αυτό είναι το πιο απαξιωμένο και αχρησιμοποίητο από την άρχουσα τάξη. Η ελληνική οικογένεια έκανε μεγάλες θυσίες για να μορφώσει τα παιδιά της, κι αυτή η τεράστια επένδυση σπαταλιέται.
Η Ελλάδα διαθέτει εξαίρετο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο αγνοείται και εκδιώκεται. Είναι, όμως, τόσο σπουδαίο που αμέσως απορροφάται από τη Γερμανία, την Αγγλία, την Τουρκία ή την Αμερική. Με ένα σχέδιο ή με πολλά σχέδια, αξιοποιώντας το ανθρώπινό μας δυναμικό, στις σύγχρονες τεχνολογίες, την αγροτική παραγωγή, το εμπόριο, τον τουρισμό, την υγεία, την παιδεία και τον πολιτισμό, μπορούμε να βάλουμε μπρος μια εκπληκτική μηχανή ανάπτυξης, όπως έκαναν στη μικρή Φινλανδία ή τη μεγάλη Κίνα. Μπορούμε να δώσουμε φτερά ακόμα και στην κρατική μηχανή, εάν διδαχτούμε από την εμπειρία της ΕΡΤ. 2650 άνθρωποι που δυσφημίστηκαν ως άχρηστοι και διεφθαρμένοι, και απολύθηκαν χωρίς αποζημιώσεις, κρατούν υποδειγματικά σε λειτουργία ένα μεγάλο οργανισμό του δημοσίου, χωρίς καν να έχουν τηλέφωνα! Μεμιάς, απελευθερωμένοι από τα δεσμά της εξουσίας, βγάλανε τον καλύτερο εαυτό τους και δείξανε τι μπορούν να κάνουν!
Παλιοί και νέοι, οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ανυπολόγιστες δυνάμεις, καταπιεσμένες και αχρησιμοποίητες. Η Αριστερά πρέπει να τις οργανώσει και να τις αξιοποιήσει. Μόνο τότε είναι όλα δυνατά.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Κολλάει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Για να μην ψαχτούμε. Να μην θιχτούμε. Να μην κάνουμε αλλαγές. Γιατί, άραγε;
Σας μιλάω καθαρά. Δεν με νοιάζει εάν οι «Προεδρικοί» θα πάρουν 62% και το «Αριστερό Ρεύμα» 27%. Με νοιάζουν εκατομμύρια πολίτες που επίσης δεν τους νοιάζει τι θα πάρουν οι τάσεις και οι συνιστώσες και πώς θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί όχι στην κοινωνία, αλλά στους μηχανισμούς.
Για να τα καταφέρουμε, για να δώσουμε ρεύμα στην ψυχή της Ελλάδας, χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα απαλλαγεί από τις μιζέριες που ο χρόνος και οι ήττες συσσώρευσαν στην Αριστερά. Χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ δημοκρατικό, διαυγή, μαχητικό, σύγχρονο, ποιοτικό και οραματικό. Όλα τα άλλα είναι για αγρίους.
Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να παλέψουμε όλοι. Κάθε μέλος φέρει ακεραία την ευθύνη. Η ζωή δεν δίνει πολλές ευκαιρίες.
Στέλιος Ελληνιάδης
