Ειλικρίνεια και σκοπιμότητα των πρακτικών
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Όλοι ξέρουν ότι τα ποντίκια πηδάνε πρώτα από το καράβι που βουλιάζει, όπως και οι άνθρωποι που τους μοιάζουν. Τα γνωστά τρωκτικά του Δημοσίου. Αλλά το ίδιο συμβαίνει μόλις ένα καινούργιο πλοίο ξεκινά το πρώτο του ταξίδι. Τα τρωκτικά πιάνουν θέση. Άλλοτε στ’ αμπάρια με τα σακιά το στάρι, άλλες φορές εμφανίζονται «εις θέσιν περίοπτον». Κάθε πλοίο ταξιδεύει με τα ποντίκια του, έτσι είναι η ζωή.
Κάποιο δίκιο έχουν, λοιπόν, όσοι λένε «καλά ρε παιδιά, ξέρουμε περί ποντικών, αλλά να μην τα βάζουμε και οι ίδιοι στο πλοίο». Ο Τσίπρας θέλησε να συγκρατήσει τον οίστρο των κυνηγών τρωκτικών με μια αναφορά στον Λένιν (χωρίς να τον κατονομάσει) περί ασταθών συμμάχων κ.λπ. Υπάρχουν, όμως, αμφιβολίες για την ευστοχία της νουθεσίας. Επειδή εδώ δεν πρόκειται ακριβώς περί συμμαχίας αλλά μάλλον περί υιοθεσίας, στο κυνήγι των αριθμών -του μαγικού 121 ή αντίστροφα του 179. Οπότε ο Λένιν θα όφειλε να αναφερθεί ονομαστικά, ως ο διασημότερος διδάξας, μετά τον Μακιαβέλι, της αρχής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»: Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ ή τη Συνθήκη του Ραπάλο;1. Με τη διαφορά ότι ο Λένιν έλεγε καθαρά τι ήθελε, δεν παραποιούσε τη σκοπιμότητα των πρακτικών του.
Υποστηρίζω και επιμένω ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να δημιουργήσει Κίνημα αν ο κόσμος δεν θέλει να κουνηθεί. Μπορεί, όμως, να λέει τα πράγματα ως έχουν ιδίως μάλιστα όταν ο κόσμος το χει τούμπανο -ότι όλα γίνονται για την εκλογική νίκη. Με δυο λόγια, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι «αυτοί» πρέπει να φύγουν πάση θυσία, και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτή την «πάση» θυσία (υιοθετώντας μερική σαβούρα) για να φύγουν, τότε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα καταλάβαιναν και θα το αποδέχονταν επειδή αυτό ακριβώς θέλουν και οι ίδιοι: Να φύγουν «αυτοί». Ο κόσμος μπορεί να καταλάβει την ειλικρίνεια και να πιστέψει αυτόν που λέει την αλήθεια. Αν και αυτός πιστεύει στον κόσμο, δεν τον υποτιμά. Η εμπιστοσύνη είναι αμφίδρομη και χτίζεται βήμα-βήμα. Τα βήματα δεν έγιναν και σ’ αυτό μάλλον βρίσκεται μια αιτία για τις επιφυλάξεις του κόσμου προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να τελειώνουμε με το θέμα των προσώπων: Οι ανακολουθίες, να μην ξεχνιόμαστε, δεν ήταν λίγες ώς τώρα ούτε οι αντιστάσεις ήταν αξιοσημείωτες. Αλλού οι αρμόδιοι επικαλέστηκαν τη θέληση της βάσης, αλλού έγραψαν στα παπούτσια τους τον κόσμο, σε μερικές περιπτώσεις λάσπωσαν ανθρώπους (Καρυπίδης) σε άλλες υπόκυψαν σε αθέμιτες ξένες και εσωκομματικές πιέσεις. Η κάθε ηγεσία έχει δικαίωμα και να συγκρουστεί με τον κόσμο… αρκεί να έχει δίκιο. Τότε εδραιώνει το κύρος της αλλά αν κάνει λάθος οφείλει να το αναγνωρίσει εμπράκτως στην πρώτη εκλογική ευκαιρία π.χ. Σαμπιχά. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορεί να μένει χωρίς σχόλιο το γεγονός πως αρχηγός κόμματος και πιθανός σύμμαχος δήλωσε ότι αυτός και το κόμμα του θα είναι «εγγυητής» για τα εθνικά θέματα σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Μα, κανένας δεν αντέδρασε! Εκεί πέρα στην Κουμουνδούρου όλοι το θεωρούν φυσιολογικό;
Όσοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά στροφή εννοούν τις θέσεις του, ανεπαρκέστατα ή και διόλου επαναστατικές. Πλην, όμως, επανάσταση χωρίς κόσμο δεν γίνεται, ούτε καν μεταρρυθμίσεις ελαφρών βαρών. Οι κατήγοροι, εξ αριστερών υποτίθεται, όπου και αν ανήκουν, δεν μπορούν να καυχηθούν για τους «δεσμούς τους με τις μάζες» ούτε καν σε κλίμακα γειτονιάς. Ούτε βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι περήφανος για τη σχέση του με τον κόσμο. Στις σχέσεις και όχι στις θέσεις βρίσκεται, όμως, το κλειδί της εμπιστοσύνης. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη πολλά επιτρέπονται. Οι σχέσεις δημιουργούνται στην εποχή μας μέσα (και) από την τηλεόραση-το πρόσωπο είναι σπαθί, λένε. Το θέαμα δεν θα έλεγα ότι προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, αυτοδύναμος ή όχι, είναι πολύ πιθανό να μην έχει να συζητήσει μόνο με την Μέρκελ, τον Ντράγκι ή τον Ρέντσι αλλά και με το Ποντέμος. Χαράς Ευαγγέλια. Εξίσου πιθανό, όμως, είναι να έχει να συζητήσει και με τη Λεπέν ή τον Γκρίλο, ως εκπροσώπους των χωρών τους. Ας θυμόμαστε διαρκώς ότι στις σχέσεις χωρών δεν χωράνε ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Υπάρχουν μόνο και αποκλειστικά συμφέροντα.
(1) Συνθήκη του Ραπάλο: Η ΕΣΣΔ και η Γερμανία (Δημοκρατία της Βαϊμάρης) υπόγραψαν το 1922 συνθήκη αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων. Με μυστικό παράρτημα η ΕΣΣΔ παραχώρησε έδαφός της στη Γερμανία ώστε να εκπαιδεύσει στρατιωτικό προσωπικό (π.χ. στον μετέπειτα, επί Χίτλερ, στρατηγό Γκουντέριαν ) σε όπλα απαγορευμένα στους Γερμανούς από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Στόχος (της ΕΣΣΔ) ήταν να δημιουργηθεί εκ νέου, με την ισχυροποίηση της Γερμανίας, αντιδυτική δύναμη. Η Γερμανία της εποχής, ως γνωστόν, είχε εξοντώσει τους κομμουνιστές, μεταξύ τους και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.
