Όπως όλοι, αγανάκτησα κι εγώ με τις εικόνες της αστυνομικής βίας στη Νέα Σμύρνη την περασμένη Κυριακή. Η έκρηξη βίας που πλέον καθιστά τους αστυνομικούς φόβητρο για τους πολίτες σε κάθε γειτονιά δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Είναι η υλοποίηση μιας πολύ συγκεκριμένης πολιτικής έντασης που προωθεί με κάθε τρόπο η ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με εκτελεστή τον ανεκδιήγητο Χρυσοχοΐδη.
Όμως η αστυνομική βία δεν προέκυψε ως «κεραυνός εν αιθρία». Μπορεί η ατιμωρησία, οι συνεχείς νέες προσλήψεις και το «κράτος είσαστε εσείς» να έχουν ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα τάση στο αστυνομικό σώμα το οποίο κυριαρχείται από οπαδούς της Χρυσής Αυγής, όμως το γεγονός είναι ότι ούτε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε το παραμικρό για την κάθαρση του σώματος, για αλλαγή πολιτικής, για ξήλωμα των σκοτεινών κυκλωμάτων. Ανέχτηκε και σε ορισμένες περιπτώσεις έφτασε και να αξιοποιήσει τις δυνάμεις καταστολής.
Φυσικά δεν υπάρχει καμία σχέση με τα όσα συμβαίνουν σήμερα, όμως οι ευθύνες δεν παύουν να είναι βαρύτατες. Τα σημερινά κροκοδείλια δάκρυα δεν πείθουν κανένα. Ούτε οι λεκτικές κορώνες.
Fra il dire e il fare c’ è di mezzo il mare, λέει μια ιταλική παροιμία. Ανάμεσα σε αυτό που λες και σε αυτό που κάνεις υπάρχει μια ολόκληρη θάλασσα στη μέση. Αν όταν είχες τη ευκαιρία να προχωρήσεις στον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας δεν το έκανες, τι ακριβώς περιμένεις τώρα από μια κυβέρνηση που περιλαμβάνει θαυμαστές του Παττακού και του Λεπέν;
Μπορεί κανείς να επικαλεστεί διάφορα εμπόδια και δυσκολίες που θα είχε ένα τέτοιο εγχείρημα. Όμως ποια εμπόδια και δυσκολίες υπήρξαν στην αναδιάρθρωση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων;
Μιλάω για το θλιβερό φερέφωνο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το οποίο έχει δώσει πολλά δείγματα γραφής, αλλά αυτή την Κυριακή ξεπέρασε και τον εαυτό του. Ακόμη και ο Νίκος Χατζηνικολάου μίλησε οργισμένα για τον απαράδεκτο τρόπο που διαχειρίστηκε το ζήτημα της αστυνομικής βίας το ΑΠΕ-ΜΠΕ, διαστρεβλώνοντας ασύστολα την πραγματικότητα και «ανακαλύπτοντας» τη δήθεν επίθεση 30 ατόμων κατά αστυνομικών. Είδηση που αναπαρήγαγαν «αμάσητα» σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, μέχρι που τα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάγκασαν πολλά από αυτά –όχι βεβαίως το συγκρότημα Μαρινάκη– να προχωρήσουν σε διάψευση του εαυτού τους… Πάντως η «Λίστα Πέτσα» κάνει τη δουλειά της…
Αυτό το Πρακτορείο που έγινε Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας πώς και πότε συγκροτήθηκε;
Ετοιμαστείτε να «πέσετε από τα σύννεφα». Επί ΣΥΡΙΖΑ!
Για όσους δεν το γνωρίζουν, αλλά και για όσους έχουν αδύναμη μνήμη, να σημειώσω ότι τον Απρίλιο του 2019, σε ουσιαστικά προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση προχώρησε στην προκήρυξη 52 (!) θέσεων και στην πρόσληψη μόνιμων δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Συγκεκριμένα 5 εσωτερικούς συντάκτες, 6 στο διεθνές ρεπορτάζ, 4 στο κοινωνικό-πολιτιστικό-αθλητικό ρεπορτάζ, 6 στο πολιτικό-οικονομικό, 4 φωτορεπόρτερ, 10 για το ραδιόφωνο, 6 στο επαρχιακό ρεπορτάζ, 4 στα Social Media και τέλος 7 στην παραγωγή τηλεοπτικού δημοσιογραφικού έργου…
Να σημειώσω ότι οι δημοσιογράφοι του ΑΠΕ-ΜΠΕ και της ΕΡΤ είναι από τους ελάχιστους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι εξαιρούνται από τον κανόνα της μη διατήρησης δυο θέσεων εργασίας.
Όταν έγινε αυτή η προκήρυξη, όντας σε καθεστώς υποαπασχόλησης, σκέφτηκα να υποβάλλω κι εγώ τα χαρτιά μου, έχοντας πίσω μου 29 χρόνια στη δημοσιογραφία. Άρχισα να διαβάζω την προκήρυξη και φαινόταν πως είχα όλα τα προσόντα και με το παραπάνω. Όμως μου… ξέφυγε κάτι. Ένα μικρό προαπαιτούμενο: Προϋπηρεσία σε Πρακτορείο Ειδήσεων!
Οπότε κατανόησα πως αποκλειόμουν και ότι η προκήρυξη ήταν φωτογραφική και προσχηματική. Κάποιοι θα γίνονταν μόνιμοι υπάλληλοι κι άσε όλους εμάς τους εκατοντάδες δημοσιογράφους να βυθιζόμαστε στην ανεργία και στην υποαπασχόληση ή να αλλάζουμε επάγγελμα.
Οι άνθρωποι που τόσο… γαλαντόμα μονιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς ανάμεσά τους και πολλοί πράγματι άξιοι συνάδελφοι οι οποίοι υποθέτω δεν συμμετέχουν στην παραγωγή fake news) τώρα έχουν άλλον κύριο να υπηρετήσουν. Και το κάνουν με… επιτυχία!
Αν πάντως φύγουμε από την επικαιρότητα και το ακανθώδες ζήτημα των ΜΜΕ και της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ με επίσης αδιαφανείς και παπαδίστικες διαδικασίες, και πάμε στο ζήτημα του πολιτισμού και του βιβλίου πάλι σε τοίχο θα πέσουμε.
Γιατί δεν επαναλειτούργησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου παρά τις εξαγγελίες; Εκεί ποια ακριβώς ήταν τα εμπόδια; Σήμερα πάλι ως αντιπολίτευση τολμά να μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ για θέματα βιβλίου. Ποια ήταν η πολιτική του στα χρόνια της «αριστερής διακυβέρνησης». Πήρε κανένα πραγματικό μέτρο για τη στήριξη των ανθρώπων του βιβλίου;
Μήπως, αντιθέτως, πήρε και μέτρα κατά της φιλαναγνωσίας στην εκπαίδευση; Την απάντηση δυστυχώς την ξέρουμε όλοι όσοι μαζοχιστικά παλεύουμε μέσα σε αυτόν τον χώρο από το μετερίζι του ο καθένας…
Το θλιβερό είναι πως τελικά όπως στρώνει κοιμάται κανείς.
Και δεν είναι να απορείς που η αθλιότερη κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, καταφέρνει –στον βαθμό που οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν περάσει από το μαγειρείο– να διατηρεί μια μεγάλη απόσταση από το δεύτερο και καταϊδρωμένο κόμμα…
Δυστυχώς…
