Οι Tζιχαντιστές δεν είναι οι μόνοι που επιδιώκουν το τσάκισμα των Κούρδων
Του Γιώργου Τσίπρα
Οι Κούρδοι της Συρίας, οργανωμένοι στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας, ήταν η σημαντικότερη ανεξάρτητη λαϊκή μεταβλητή στην περίπλοκη εξίσωση του συριακού εμφύλιου. Η επίθεση του Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι απειλεί τον έναν από τους τρεις κουρδικούς θύλακες της Ρόζαβα (Δυτικό Κουρδιστάν) στη Βόρεια Συρία.
Η μόνη δομή λαϊκής αυτοδιοίκησης του συριακού εμφύλιου, που δημιουργήθηκε αυτονομούμενη από τη Δαμασκό για να προστατέψει το λαό της Ρόζαβα από τις επιθέσεις των ισλαμιστών, αποτελούσε μέχρι τώρα το μόνο χώρο σε όλη τη Συρία όπου έβρισκαν καταφύγιο από τον σεχταρισμό όχι μόνο Κούρδοι αλλά και Άραβες, Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι. Άλλωστε, οι Κούρδοι της Συρίας, οργανωμένοι κυρίως γύρω από το Δημοκρατικό Κόμμα Ενότητας που σχετίζεται με το ΡΚΚ της Τουρκίας, ήταν επίσης οι μόνοι που ρητά σε όλο το διάστημα του συριακού εμφύλιου είχαν επανειλημμένα διακηρύξει ότι αντιτίθενται σε κάθε μορφής εθνοτική ή θρησκευτική διένεξη ανάμεσα σε Κούρδους και Άραβες, χριστιανούς και μουσουλμάνους, σιίτες και σουνίτες.
Ήταν υπέρ της δημοκρατίας και ακόμη υπέρ της ισότητας αντρών και γυναικών. Αντιτίθονταν στο καθεστώς Άσαντ που επιθυμούσαν να δώσει τη θέση του σε μια δημοκρατική Συρία, αλλά ταυτόχρονα είχαν επανειλημμένα ξεκαθαρίσει πως επιθυμούν την αυτονομία και όχι την ανεξαρτητοποίηση και απόσχιση από τη Συρία, την οποία ήθελαν να διατηρηθεί ως κράτος χωρίς αλλαγή συνόρων.
Οι Κούρδοι της Συρίας ήταν περιέργως από πολύ καιρό στόχος των ισλαμιστών αντιπάλων του Άσαντ. «Περιέργως», γιατί ούτε τα κοιτάσματα που είχαν ξεκινήσει να εκμεταλλεύονται ούτε ο έλεγχος των συνοριακών περασμάτων, άρα και του λαθρεμπορίου, αρκούσαν για να εξηγήσουν το μένος των ισλαμιστών. Αλλά σε πρώτη φάση οι ισλαμιστές καθώς και ομάδες που ανήκαν στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό ηττήθηκαν κατά κράτος από τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας, όπως ηττήθηκαν αντίστοιχα και από τη Χεσμπολά στα δυτικά. Τώρα ένα μεταλλαγμένο Ισλαμικό Κράτος, βαριά εξοπλισμένο και με εξελιγμένα όπλα -πού τα βρήκαν όλα αυτά άραγε;– επανέρχεται ισχυρότερο. Μετά το σχεδόν εκατομμύριο των Χριστιανών Ασσύριων, σιιτών Τουρκμένων και Σαμπάκ, ζωροαστρικών Γιαζίντι και σαβαίων Μανδαίων στο Βόρειο Ιράκ όπου εκδιώχθηκαν μετά από δεκάδες αιώνες κατοίκησης της περιοχής, ήρθε η σειρά των Κούρδων της Συρίας.
Είναι προφανές ότι το τσάκισμά τους βολεύει πολύ περισσότερους από το Ισλαμικό Κράτος. Άλλωστε κατά οξύμωρο τρόπο, δεν ήταν η Σαουδική Αραβία που κυρίως ενίσχυε τα πιο ακραία σαλαφιστικά στοιχεία στη Συρία, αλλά το Κατάρ και -ίσως ακόμη περισσότερο- η Τουρκία, με την τελευταία να έρχεται για το λόγο αυτό σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ τα προηγούμενα δυο χρόνια.
Αλλά και η Δύση το μόνο που επαναλαμβάνει μονότονα μετά το «μπιγκ μπανγκ» του Ισλαμικού Κράτους είναι όχι η συνεννόηση με τον Άσαντ για το χτύπημα των Τζιχαντιστών, όχι η ενίσχυση των Κούρδων της Συρίας, αλλά η ανάγκη ενίσχυσης των… μετριοπαθών ισλαμιστών της Συρίας – που όμως είτε είχαν και οι ίδιοι επιτεθεί κατά των Κούρδων της Συρίας είτε αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με το Ισλαμικό Κράτος. Δεν είχαν δείξει την ίδια κυνική αδιαφορία για τους Κούρδους του Μπαρζανί στο Ιράκ, τους οποίους είχαν σπεύσει να εξοπλίσουν ταχύτατα…
