Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Ανατριχίλα προκάλεσαν οι διακηρυγμένες προθέσεις του πρωθυπουργού για αναθεώρηση του Συντάγματος στην επόμενη Βουλή, σε όσους αντιλαμβάνονται τη σημασία μιας τέτοιας κίνησης.
Για όσους θυμούνται, μέσα στη σύγχυση και τη σουρεαλιστική «πανδαισία» του πρόσφατου πολιτικού μας αρμαγεδδώνα, ότι το Σύνταγμα δεν είναι καμιά νομοθετική ρύθμιση που δικαιούται ,ενδεχομένως, μια κυβέρνηση να συμπεριλάβει ως προαπαιτούμενο σε μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές-εκβιαστές της, αλλά το μοναδικό και τελευταίο θεσμικό οχυρό που μπορεί να προστατέψει ένα λαό από τις υπερβάσεις και την καταχρηστική άσκηση της κρατικής εξουσίας.
Ότι, παρά τις βρομιές που άφησε πάνω του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, για να προστατέψει το δικό του τομάρι και τα τομάρια των ομοίων του, διασώζει ακόμη το πνεύμα που του ενεφύσησε ο Αριστόβουλος Μάνεσης και άλλοι τίμιοι συνταγματολόγοι, τους όρους και τις προϋποθέσεις της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
Ότι στο όνομα αυτού του Συντάγματος διατηρούμε κάποιες ελπίδες να κατορθώσουμε, αργά ή γρήγορα, να βρούμε το δίκιο μας ως λαός, το δίκιο που μας έχουν υπονομεύσει και υφαρπάξει κατά παράβαση των βασικών κανόνων του Συντάγματος, και να στείλουμε τον κάθε κατεργάρη, καταχραστή της λαϊκής βούλησης, στο… κάτεργό του.
Φυσικά και θα χρειαστεί κάποτε να καθαριστεί το Σύνταγμα από τα κόπρανα του Μπένι, περί ευθύνης υπουργών κ.λπ., αλλά -προς Θεού- όχι τώρα! Όχι υπό καθεστώς κηδεμονίας των τοκογλύφων που έχουν διαρρήξει και λυμαίνονται τη χώρα. Το Σύνταγμα μόνο μας έχει απομείνει ως ύστατος θεματοφύλακας και σταθερό σημείο αναφοράς όλων των πολιτών, των κοινωνικών τάξεων και των θεσμών, η δε άλωσή του θα σημάνει την πλήρη και ανεξέλεγκτη διάχυση και επικράτηση του νεοφιλελευθερικού κανιβαλισμού σε όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής.
Ποιος, αλήθεια, διανοείται ως «νοικοκύρης», τη στιγμή που έχουν εισβάλει στο σπίτι του οι διαρρήκτες και επιβλέπουν την κάθε του κίνηση, σαν νέος και χειρότερος Εφιάλτης, να παριστάνει τάχα ότι του ήρθε η όρεξη να… συγυρίσει το ερμητικά κλειστό και προστατευμένο καταφύγιο-θησαυροφυλάκιο, με τις ασφαλιστικές δικλείδες για το παρόν και το μέλλον, με τα ίδια ακόμα τα παιδιά του να έχουν λουφάξει εκεί ανυποψίαστα;
Ποιος έβαλε στο στόμα του πρωθυπουργού μια τόσο εκτρωματική δήλωση; Πώς πίστεψε, αλήθεια, ότι οι εισβολείς-τοκογλύφοι θα τον αφήσουν να κάνει το «συγύρισμα» της αρεσκείας του; Αν τάχα η μεγάλη πρεμούρα τον έπιασε μόνο για το ζήτημα της ευθύνης υπουργών, δεν μπορεί κανέναν να πείσει, από τη στιγμή μάλιστα που δεν διαθέτει ούτε το απαραίτητο σθένος για να καθαρίσει την κυβέρνησή του από τον Φλαμπουράρη.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι δεν ακούσαμε καλά, ότι δεν το εννοούσε, ότι δεν θα το τολμήσει να «συγυρίσει» υπό καθεστώς κηδεμονίας το τελευταίο μας οχυρό. Διότι θα πρόκειται, σαφέστατα, περί εσχάτης… αυτοχειρίας.
