Ο πολύ εύστοχος τίτλος του Γ. Δελαστίκ Άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους δεν είναι υπερβολή, αφού τους τελευταίους μήνες εκτυλίσσεται η μεγαλύτερη επίθεση όλων των εποχών, οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης σφυροκοπούνται λυσσαλέα, το εργατικό κίνημα δέχεται την πιο συντονισμένη και άγρια επίθεση του κεφαλαίου. Στην προσπάθεια της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης του κεφαλαίου δοκιμάζονται τα πιο άγρια, νοσηρά και ακραία κοινωνικά και πολιτικά σενάρια που έχουν πολυσύνθετους και πολύπλευρους στόχους – εντός και εκτός της χώρας.
Η προσπάθεια αυτής της ανασυγκρότησης του κεφαλαίου στη χώρα μας γίνεται με τις ευλογίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που έχει μετατραπεί σε απόλυτο και επικίνδυνο διεκπεραιωτή των εντολών των διεθνών νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών μηχανισμών. Με εργαλείο το κατάπτυστο, βάρβαρο Μνημόνιο υλοποιούν τη βίαιη ανακατανομή του πλούτου σε βάρος της εργασίας και σπρώχνουν μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού στη φτώχεια και το κοινωνικό περιθώριο, την εργασιακή βαρβαρότητα, το δράμα της ασύλληπτης ανεργίας, οδηγούν την οικονομία σε βαθιά ύφεση. Η χώρα μας και οι εργαζόμενοι βρέθηκαν κάτω από το νεοαποικιακό ζυγό της τρόικας για να δοκιμαστεί και να ολοκληρωθεί η καπιταλιστική ανασυγκρότηση, αφού εφαρμόστηκαν εδώ και δεκαετίες διάφορα νεοφιλελεύθερα προγράμματα απορρύθμισης.
Ένας από τους πιο βασικούς στόχους των σχεδιασμών που υλοποιείται με όχημα το Μνημόνιο είναι η απορρύθμιση, συνολικά, της αγοράς εργασίας. Σε όλα τα Μνημόνια η εργασία βρίσκεται στον πυρήνα της στόχευσης.
• Μειώθηκαν οι μισθοί στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
• Καταργήθηκαν τα Δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων και το επίδομα κανονικής αδείας .
• Μπήκαν οι βάσεις για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
• Καταργήθηκε ο κατώτατος μισθός.
• Ο ΟΜΕΔ μπήκε στο γύψο και απαγορεύεται να αποφασίσει αυξήσεις πάνω από το 0% που υπέγραψε η ΓΣΕΕ για φέτος.
• Αυξήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων και μειώθηκε η αποζημίωση λόγω απόλυσης.
• Αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι, μειώνεται το αφορολόγητο όριο.
• Κατεδαφίζεται το δημόσιο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, το κράτος αποσύρεται σταδιακά από τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και μεταλλάσσεται αυτό από δημόσιο και καθολικό σε ατομικο-ιδιωτικό, μειώνονται οι συντάξεις, αυξάνονται τα χρόνια υπηρεσίας, τα όρια ηλικίας.
Τώρα, σειρά έχουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με βασικό στόχο την πλήρη κατάργησή τους και την επικράτηση των ατομικών συμβάσεων, την κυριαρχία δηλαδή της εργασιακής ζούγκλας και της απόλυτης ασυδοσίας των εργοδοτών. Άλλωστε, οι απαιτήσεις της τρόικας αλλά και η άμεση και υποτελής ανταπόκριση της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες: Να επιτευχθούν επειγόντως και οι διαρθρωτικές προσαρμογές. Μία από αυτές είναι η μεταρρύθμιση των συστημάτων των συλλογικών διαπραγματεύσεων και διαιτησίας.
Οι σκληροί διαπραγματευτές-εκπρόσωποι της τρόικας απαίτησαν «μεγαλύτερη ευελιξία στις διαπραγματεύσεις με τις επιχειρήσεις και με απάλειψη της αυτόματης επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων σε όσους δεν μετέχουν στις συλλογικές διαπραγματεύσεις». Έτσι συμφωνήθηκε η υπερίσχυση των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών συμβάσεων εργασίας και η κατάργηση του δικαιώματος του εκάστοτε υπουργού Εργασίας να επεκτείνει την ισχύ μιας ΣΣΕ.
Αυτό σημαίνει ότι «σπάει» στον ιδιωτικό τομέα ο κατώτατος μισθός ασφαλείας της ΕΓΣΣΕ, οι επιχειρήσεις -επικαλούμενες την οικονομική κρίση και τα προβλήματα βιωσιμότητάς τους- θα μπορούν να αμείβουν τους εργαζόμενους με μισθούς χαμηλότερους από τους βασικούς. Όσοι εργαζόμενοι βρίσκονται «εκτός των τειχών», γιατί ο εργοδότης είναι εκτός της εργοδοτικής οργάνωσης που συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, δεν θα καλύπτονται πλέον από την επέκταση (καταργείται) της κλαδικής ΣΣΕ. Ο δρόμος των ατομικών συμβάσεων άνοιξε και είναι σίγουρο ότι θα εμπεριέχουν τους πλέον επαχθείς όρους για τα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
Θα παρατηρήσουμε το φαινόμενο της υπερπαραγωγής επιχειρησιακών συμβάσεων (και με συμβολή των εργοδοτών) για να μπορούν να οδηγήσουν τους μισθούς προς τα κάτω (μέσω της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων). Οι μισθοί πείνας θα κυριαρχήσουν, αφού ο κατώτερος εγγυημένος μισθός πολύ σύντομα δεν θα αντιστοιχεί πουθενά, η συλλογική κλαδική προστασία των εργαζομένων σπάει, οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν αφού έχει εξασφαλιστεί η δυνατότητά τους να αποκλίνουν μισθολογικά, η αμοιβή των νέων να είναι μικρότερη. Τα θύματα θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες.
Η λυσσαλέα επιμονή στα αντεργατικά αυτά μέτρα έχει σαφή στόχο την ισοπέδωση των ελάχιστων εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, την απόλυτη επιστροφή του εργασιακού μεσαίωνα και την επικράτηση της εργασιακής ζούγκλας. Η μη υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο στο εισόδημα των εργαζομένων, αλλά θα παίξει καθοριστικό ρόλο ακόμη και στην ύπαρξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η κατάργηση του κατώτατου μισθού που υπογράφει η ΓΣΕΕ θα σημάνει τον αρχή του τέλους της συνομοσπονδίας. Σε συνδυασμό με το χτύπημα των κλαδικών, ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών συμβάσεων θα έχει αλυσιδωτές αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο των ομοσπονδιών και των πρωτοβάθμιων σωματείων. Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων πριονίζει, υπονομεύει και θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αφού οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και η υπογραφή των ΣΣΕ είναι αντικείμενο και περιεχόμενο δράσης των συνδικάτων.
Η νοσηρή και άπληστη επιδίωξή τους δεν έχει όρια: για να μην έχει κενά αυτό το αντεργατικό σχέδιο, για να μην προκύψει καμιά δυνατότητα υπέρβασης αυτής της νοσηρής στόχευσης, βάζουν χέρι και στον Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας, για να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο οι εργαζόμενοι να καταφέρουν να συσπειρωθούν και να προστατευτούν συλλογικά μέσω μιας Σύμβασης, έστω από τη διαδικασία του ΟΜΕΔ.
Έτσι θεσπίζεται νόμος, ως μνημονιακό δώρο της κυβέρνησης στην εργοδοσία, που ικανοποιεί ακόμη μια απαίτηση των εργοδοτών και αφυδατώνει πλήρως έναν από τους πιο δημοκρατικούς κοινωνικούς θεσμούς, το τελευταίο καταφύγιο των συνδικάτων στον αγώνα τους απέναντι στην αδιαλλαξία και την άρνηση των εργοδοτών για υπογραφή συλλογικής σύμβασης.
Ελεύθερες οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, πολιορκημένες όμως από ένα ασφυκτικό πλέγμα περιορισμών που θα εμποδίζουν, πάση θυσία, να υπάρξουν Διαιτητικές Αποφάσεις που μπορεί να υπερβαίνουν ακόμη και αυτή της ΕΓΣΣΕ. Παραχωρεί στους εργοδότες και το δικαίωμα προσφυγής στη διαιτησία, υποχρεώνει την διαιτησία να κινείται αυστηρά στο πλαίσιο του Μνημονίου και της οικονομικής κατάστασης της επιχείρησης και αν παρ’ όλα αυτά δεν ικανοποιηθούν από τις αποφάσεις της οι εργοδότες, να μπορούν να προσφεύγουν στα αστικά δικαστήρια.
Τρόικα και κυβέρνηση με σημαία το δόγμα του Μνημονίου οπλίζουν τους εργοδότες με επιπλέον εφόδια για να καταργηθούν, ουσιαστικά, οι συλλογικές συμβάσεις, να παγώσουν και να μειωθούν οι μισθοί, να κυριαρχήσει η ευελιξία στην αγορά εργασίας, να καταργηθεί κάθε προστατευτικό στοιχείο από το εργατικό δίκαιο. Σε μείωση των μισθών, τουλάχιστον κατά 20% λένε, οι εκτιμήσεις ότι θα οδηγήσει άμεσα η επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, έναντι των κλαδικών.
Επιχειρείται πλήρης μεταστροφή του εργασιακού τοπίου, αφού οι αμοιβές που καθορίζονταν, μέχρι σήμερα, με επιχειρησιακές συμβάσεις αφορούσαν μόλις το 1% του συνόλου των επιχειρήσεων. Το Μνημόνιο θα ανατρέψει αυτή τη κατάσταση και θα υπονομεύσει κάθε κλαδική συνοχή των εργαζομένων. Οι εργοδότες -με την έλλειψη των ελεγκτικών μηχανισμών- εκμεταλλευόμενοι την κρίση και την αντικειμενικά δεινή διαπραγματευτική θέση των εργαζομένων, θα προχωρήσουν χωρίς κανένα εμπόδιο πλέον σε γενικευμένη μείωση μισθών, μέσω της σύναψης ατομικών συμβάσεων.
Με τον τρόπο αυτό θα απορυθμιστεί συνολικά η αγορά εργασίας και θα επικρατήσουν οι μισθοί πείνας και εξαθλίωσης. Αν σκεφτούμε ότι η ελληνική οικονομία αποτελείται ως επί το πλείστον από μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, η δυνατότητα των εργοδοτών να επιβάλουν μεγάλες μισθολογικές μειώσεις μέσω επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων θα συμπαρασύρουν τις μισθολογικές αμοιβές στο σύνολο της οικονομίας.
Το Μνημόνιο δεν έχει, κυρίως, λογιστικές επιδιώξεις. Είναι εργαλείο αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ των πλουσίων. Είναι εργαλείο θρυμματισμού θεσμών, εργαλείο μιας «νέας κοινωνίας» χωρίς συνδικαλιστικούς θεσμούς, χωρίς συλλογική συνοχή, με τους εργαζόμενους έρμαια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στην απώλεια δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το Μνημόνιο χτίζει μια «νέα κοινωνία». Την κοινωνία που καλείται να συμμορφωθεί με την ανεργία, την ετεροαπασχόληση, την ανασφάλεια, την έλλειψη κοινωνικής ασφάλισης που θα ζει υποβαθμισμένα, δεν θα διαμαρτύρεται, δεν θα κινητοποιείται, δεν θα οργανώνεται και την ίδια στιγμή θα πραγματοποιείται η βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Το Μνημόνιο δεν παράγει πολιτική διεξόδου της χώρας από τη κρίση, αλλά εκμεταλλεύεται την κρίση για να διαμορφώσει μια νέα κοινωνία μεγαλύτερων ανισοτήτων. Αυτό είναι το Μνημόνιο και πρέπει να ανατραπεί!
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος, είναι επιτακτική ανάγκη και ευθύνη όλων μας η συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού, ταξικού, αγωνιστικού, ενωτικού ρεύματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ικανού να σταθεί αντίβαρο στην νεοφιλελεύθερη μνημονιακή λαίλαπα. Να διαμορφώσει τώρα μια δυνατή κοινωνική άμυνα και να διεκδικήσει εναλλακτικές λύσεις που θα έχουν ως βασικό στόχο την ακύρωση του Μνημονίου, να υπερασπίζει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τους μισθούς, την πλήρη και σταθερή εργασία, την δημόσια κοινωνική ασφάλιση.
Ένας από τους πιο βασικούς στόχους των σχεδιασμών που υλοποιείται με όχημα το Μνημόνιο είναι η απορρύθμιση, συνολικά, της αγοράς εργασίας. Σε όλα τα Μνημόνια η εργασία βρίσκεται στον πυρήνα της στόχευσης.
• Μειώθηκαν οι μισθοί στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
• Καταργήθηκαν τα Δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων και το επίδομα κανονικής αδείας .
• Μπήκαν οι βάσεις για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
• Καταργήθηκε ο κατώτατος μισθός.
• Ο ΟΜΕΔ μπήκε στο γύψο και απαγορεύεται να αποφασίσει αυξήσεις πάνω από το 0% που υπέγραψε η ΓΣΕΕ για φέτος.
• Αυξήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων και μειώθηκε η αποζημίωση λόγω απόλυσης.
• Αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι, μειώνεται το αφορολόγητο όριο.
• Κατεδαφίζεται το δημόσιο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, το κράτος αποσύρεται σταδιακά από τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και μεταλλάσσεται αυτό από δημόσιο και καθολικό σε ατομικο-ιδιωτικό, μειώνονται οι συντάξεις, αυξάνονται τα χρόνια υπηρεσίας, τα όρια ηλικίας.
Τώρα, σειρά έχουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με βασικό στόχο την πλήρη κατάργησή τους και την επικράτηση των ατομικών συμβάσεων, την κυριαρχία δηλαδή της εργασιακής ζούγκλας και της απόλυτης ασυδοσίας των εργοδοτών. Άλλωστε, οι απαιτήσεις της τρόικας αλλά και η άμεση και υποτελής ανταπόκριση της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες: Να επιτευχθούν επειγόντως και οι διαρθρωτικές προσαρμογές. Μία από αυτές είναι η μεταρρύθμιση των συστημάτων των συλλογικών διαπραγματεύσεων και διαιτησίας.
Οι σκληροί διαπραγματευτές-εκπρόσωποι της τρόικας απαίτησαν «μεγαλύτερη ευελιξία στις διαπραγματεύσεις με τις επιχειρήσεις και με απάλειψη της αυτόματης επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων σε όσους δεν μετέχουν στις συλλογικές διαπραγματεύσεις». Έτσι συμφωνήθηκε η υπερίσχυση των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών συμβάσεων εργασίας και η κατάργηση του δικαιώματος του εκάστοτε υπουργού Εργασίας να επεκτείνει την ισχύ μιας ΣΣΕ.
Αυτό σημαίνει ότι «σπάει» στον ιδιωτικό τομέα ο κατώτατος μισθός ασφαλείας της ΕΓΣΣΕ, οι επιχειρήσεις -επικαλούμενες την οικονομική κρίση και τα προβλήματα βιωσιμότητάς τους- θα μπορούν να αμείβουν τους εργαζόμενους με μισθούς χαμηλότερους από τους βασικούς. Όσοι εργαζόμενοι βρίσκονται «εκτός των τειχών», γιατί ο εργοδότης είναι εκτός της εργοδοτικής οργάνωσης που συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, δεν θα καλύπτονται πλέον από την επέκταση (καταργείται) της κλαδικής ΣΣΕ. Ο δρόμος των ατομικών συμβάσεων άνοιξε και είναι σίγουρο ότι θα εμπεριέχουν τους πλέον επαχθείς όρους για τα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
Θα παρατηρήσουμε το φαινόμενο της υπερπαραγωγής επιχειρησιακών συμβάσεων (και με συμβολή των εργοδοτών) για να μπορούν να οδηγήσουν τους μισθούς προς τα κάτω (μέσω της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων). Οι μισθοί πείνας θα κυριαρχήσουν, αφού ο κατώτερος εγγυημένος μισθός πολύ σύντομα δεν θα αντιστοιχεί πουθενά, η συλλογική κλαδική προστασία των εργαζομένων σπάει, οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν αφού έχει εξασφαλιστεί η δυνατότητά τους να αποκλίνουν μισθολογικά, η αμοιβή των νέων να είναι μικρότερη. Τα θύματα θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες.
Η λυσσαλέα επιμονή στα αντεργατικά αυτά μέτρα έχει σαφή στόχο την ισοπέδωση των ελάχιστων εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, την απόλυτη επιστροφή του εργασιακού μεσαίωνα και την επικράτηση της εργασιακής ζούγκλας. Η μη υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο στο εισόδημα των εργαζομένων, αλλά θα παίξει καθοριστικό ρόλο ακόμη και στην ύπαρξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η κατάργηση του κατώτατου μισθού που υπογράφει η ΓΣΕΕ θα σημάνει τον αρχή του τέλους της συνομοσπονδίας. Σε συνδυασμό με το χτύπημα των κλαδικών, ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών συμβάσεων θα έχει αλυσιδωτές αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο των ομοσπονδιών και των πρωτοβάθμιων σωματείων. Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων πριονίζει, υπονομεύει και θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αφού οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και η υπογραφή των ΣΣΕ είναι αντικείμενο και περιεχόμενο δράσης των συνδικάτων.
Η νοσηρή και άπληστη επιδίωξή τους δεν έχει όρια: για να μην έχει κενά αυτό το αντεργατικό σχέδιο, για να μην προκύψει καμιά δυνατότητα υπέρβασης αυτής της νοσηρής στόχευσης, βάζουν χέρι και στον Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας, για να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο οι εργαζόμενοι να καταφέρουν να συσπειρωθούν και να προστατευτούν συλλογικά μέσω μιας Σύμβασης, έστω από τη διαδικασία του ΟΜΕΔ.
Έτσι θεσπίζεται νόμος, ως μνημονιακό δώρο της κυβέρνησης στην εργοδοσία, που ικανοποιεί ακόμη μια απαίτηση των εργοδοτών και αφυδατώνει πλήρως έναν από τους πιο δημοκρατικούς κοινωνικούς θεσμούς, το τελευταίο καταφύγιο των συνδικάτων στον αγώνα τους απέναντι στην αδιαλλαξία και την άρνηση των εργοδοτών για υπογραφή συλλογικής σύμβασης.
Ελεύθερες οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, πολιορκημένες όμως από ένα ασφυκτικό πλέγμα περιορισμών που θα εμποδίζουν, πάση θυσία, να υπάρξουν Διαιτητικές Αποφάσεις που μπορεί να υπερβαίνουν ακόμη και αυτή της ΕΓΣΣΕ. Παραχωρεί στους εργοδότες και το δικαίωμα προσφυγής στη διαιτησία, υποχρεώνει την διαιτησία να κινείται αυστηρά στο πλαίσιο του Μνημονίου και της οικονομικής κατάστασης της επιχείρησης και αν παρ’ όλα αυτά δεν ικανοποιηθούν από τις αποφάσεις της οι εργοδότες, να μπορούν να προσφεύγουν στα αστικά δικαστήρια.
Τρόικα και κυβέρνηση με σημαία το δόγμα του Μνημονίου οπλίζουν τους εργοδότες με επιπλέον εφόδια για να καταργηθούν, ουσιαστικά, οι συλλογικές συμβάσεις, να παγώσουν και να μειωθούν οι μισθοί, να κυριαρχήσει η ευελιξία στην αγορά εργασίας, να καταργηθεί κάθε προστατευτικό στοιχείο από το εργατικό δίκαιο. Σε μείωση των μισθών, τουλάχιστον κατά 20% λένε, οι εκτιμήσεις ότι θα οδηγήσει άμεσα η επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, έναντι των κλαδικών.
Επιχειρείται πλήρης μεταστροφή του εργασιακού τοπίου, αφού οι αμοιβές που καθορίζονταν, μέχρι σήμερα, με επιχειρησιακές συμβάσεις αφορούσαν μόλις το 1% του συνόλου των επιχειρήσεων. Το Μνημόνιο θα ανατρέψει αυτή τη κατάσταση και θα υπονομεύσει κάθε κλαδική συνοχή των εργαζομένων. Οι εργοδότες -με την έλλειψη των ελεγκτικών μηχανισμών- εκμεταλλευόμενοι την κρίση και την αντικειμενικά δεινή διαπραγματευτική θέση των εργαζομένων, θα προχωρήσουν χωρίς κανένα εμπόδιο πλέον σε γενικευμένη μείωση μισθών, μέσω της σύναψης ατομικών συμβάσεων.
Με τον τρόπο αυτό θα απορυθμιστεί συνολικά η αγορά εργασίας και θα επικρατήσουν οι μισθοί πείνας και εξαθλίωσης. Αν σκεφτούμε ότι η ελληνική οικονομία αποτελείται ως επί το πλείστον από μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, η δυνατότητα των εργοδοτών να επιβάλουν μεγάλες μισθολογικές μειώσεις μέσω επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων θα συμπαρασύρουν τις μισθολογικές αμοιβές στο σύνολο της οικονομίας.
Το Μνημόνιο δεν έχει, κυρίως, λογιστικές επιδιώξεις. Είναι εργαλείο αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ των πλουσίων. Είναι εργαλείο θρυμματισμού θεσμών, εργαλείο μιας «νέας κοινωνίας» χωρίς συνδικαλιστικούς θεσμούς, χωρίς συλλογική συνοχή, με τους εργαζόμενους έρμαια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στην απώλεια δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το Μνημόνιο χτίζει μια «νέα κοινωνία». Την κοινωνία που καλείται να συμμορφωθεί με την ανεργία, την ετεροαπασχόληση, την ανασφάλεια, την έλλειψη κοινωνικής ασφάλισης που θα ζει υποβαθμισμένα, δεν θα διαμαρτύρεται, δεν θα κινητοποιείται, δεν θα οργανώνεται και την ίδια στιγμή θα πραγματοποιείται η βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Το Μνημόνιο δεν παράγει πολιτική διεξόδου της χώρας από τη κρίση, αλλά εκμεταλλεύεται την κρίση για να διαμορφώσει μια νέα κοινωνία μεγαλύτερων ανισοτήτων. Αυτό είναι το Μνημόνιο και πρέπει να ανατραπεί!
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος, είναι επιτακτική ανάγκη και ευθύνη όλων μας η συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού, ταξικού, αγωνιστικού, ενωτικού ρεύματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ικανού να σταθεί αντίβαρο στην νεοφιλελεύθερη μνημονιακή λαίλαπα. Να διαμορφώσει τώρα μια δυνατή κοινωνική άμυνα και να διεκδικήσει εναλλακτικές λύσεις που θα έχουν ως βασικό στόχο την ακύρωση του Μνημονίου, να υπερασπίζει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τους μισθούς, την πλήρη και σταθερή εργασία, την δημόσια κοινωνική ασφάλιση.
*Η Λία Φράγκου είναι μέλος της Γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης.
Το άρθρο αποτελεί την τοποθέτησή της σε εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για τη δημιουργία Ανεξάρτητης Ταξικής Κίνησης στις 29/11.
Σχόλια
