Οι εργαζόμενοι στην ΕΛ.ΣΤΑΤ. μαζεύουμε οργή από καιρό, όχι μόνο λόγω των παθών των εργαζομένων γενικά στη χώρα από κυβέρνηση, τρόικα κ.λπ. αλλά και από το γεγονός ότι η ΕΛ.ΣΤΑΤ. διοικείται από ένα πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, το οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται, «βάζει τα δυνατά του» να εμφανίσει το έλλειμμα δεόντως αυξημένο. Η κοροϊδία για τη δήθεν ανεξαρτητοποίηση της υπηρεσίας με την αλλαγή της νομικής της μορφής, η προσπάθεια του προέδρου να αλλάξει σε μια νύχτα τον ιδρυτικό νόμο και να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, το νέο σκάνδαλο με το έλλειμμα έχουν εξοργίσει εμάς τους εργαζόμενους στην ΕΛ.ΣΤΑΤ., όπου, εκτός από το ότι βλέπουμε τα εισοδήματά μας να φυλλορροούν, την απόλυση να έρχεται, νιώθουμε και τη ρετσινιά του μαγειρέματος των στοιχείων εις βάρος όλης της ελληνικής κοινωνίας.
Στη Γενική μας Συνέλευση, την Πέμπτη 29/9, και ενώ βρισκόμασταν ήδη από την Τρίτη σε απεργία, αποφασίσαμε σχεδόν ομόφωνα να καταλάβουμε το κτίριο της Στατιστικής στην Πειραιώς, διαμαρτυρόμενοι για τον περιορισμό της ανεξαρτησίας της υπηρεσίας, για τη λεηλασία των εισοδημάτων μας και γενικότερα για την εξαθλίωση της χώρας.
Στη συνέλευση ακούστηκαν αιτήματα για απομάκρυνση του προέδρου αλλά και το πολιτικό αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης. Ακούστηκαν λόγια δυνατά, συγκινητικά, ανατρεπτικά, όπως «αγωνιζόμαστε πάνω απ’ όλα για την αξιοπρέπειά μας, για το μέλλον των παιδιών μας, για να μπορούμε να τα κοιτάμε στα μάτια-Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω-Να είμαστε έτοιμοι για όλα, ακόμα και να αναμετρηθούμε με τα ΜΑΤ ή να αντιμετωπίσουμε συλλήψεις, εφόσον η απεργία κριθεί παράνομη και καταχρηστική-Να γίνουμε εμείς η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα της αντίδρασης σ’ όλους τους χώρους δουλειάς, σ’ όλη την κοινωνία». Αυτό ήταν το κλίμα της συνέλευσης απ’ όλους τους εργαζόμενους και κυρίως απ’ τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου, όπου υπερθεμάτιζαν αυτών των αιτημάτων και συνέβαλαν εντυπωσιακά στο αγωνιστικό κλίμα.
Η κατάληψη, λοιπόν, ξεκίνησε την Πέμπτη. Μετά από τη συνέλευση, ορίστηκαν βάρδιες, οι οποίες τηρήθηκαν από τους εργαζόμενους με συνέπεια.
Υπήρχαν μόνιμα τριάντα έως εξήντα άτομα σε κάθε βάρδια, περνούσαν, δηλαδή, από την κατάληψη γύρω στους 150 εργαζόμενους το εικοσιτετράωρο. Έφτιαχναν πανό, συντόνιζαν την ειδοποίηση άλλων συνδικαλιστικών φορέων (ΑΔΕΔΥ) για συμπαράσταση και για να βγει η κατάληψη προς τα έξω, σχεδίαζαν τη διοργάνωση συζητήσεων-εκδηλώσεων κ.λπ.
Την ίδια ώρα, το Δ.Σ. συνεδρίαζε δυο μέρες για… ένα δελτίο τύπου.
Ώσπου την Παρασκευή (30/9) το βράδυ, ήρθε και η απόφαση του δικαστηρίου, που έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική και επίσης, λόγω υψίστου δημοσίου συμφέροντος, παράνομη την παρακώλυση των υπαλλήλων που προσέρχονται να εργαστούν. Συνεπώς, μπήκε το θέμα αν θα συνεχίζαμε την κατάληψη, ούτως ώστε να μη δουλέψει το τμήμα του ελλείμματος, το σαββατοκύριακο, για να δώσει στοιχεία.
Το Δ.Σ. του σωματείου ήταν έτοιμο να λήξει την κατάληψη. Κατέβασε τα πανό, άρχισε να τα μαζεύει. Το Σάββατο, πριν ξημερώσει, μαζεύτηκαν οι εργαζόμενοι της πρωινής βάρδιας, έβαλαν τις φωνές να μην σπάσει η κατάληψη, παρεμπόδισαν τον αρμόδιο διευθυντή να μπει να δουλέψει, εξανάγκασαν το Δ.Σ. να ξαναπάρει απόφαση για κατάληψη. Τότε παραιτήθηκαν-για δυο μέρες, απ’ ότι φάνηκε- οι δύο εκπρόσωποι της ΠΑΣΚΕ. Στη συνέχεια, το Δ.Σ. του συλλόγου, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς να έχουν συζητηθεί τέτοιου είδους αιτήματα-κάθε άλλο, μάλιστα-στέλνει στον πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ. επιστολή, όπου του ζητά να εισηγηθεί να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοί της απ’ το ενιαίο μισθολόγιο, τις εργασιακές εφεδρείες κ.λπ., όπως οι δικαστικοί και οι στρατιωτικοί.
Άρχισαν οι πιέσεις από τη διοίκηση και, τελικά, στις 8 το βράδυ, το Δ.Σ. με συνοπτικές διαδικασίες έληξε την κατάληψη με τη δικαιολογία ότι προέκυψαν νέα δεδομένα, εφόσον είχε επιτευχθεί συνάντηση με τον πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ. για να κουβεντιάσει τα οικονομικά μας θέματα(!) χωρίς να πάρει την άποψη ούτε καν των σαράντα εργαζομένων της απογευματινής βάρδιας που ήταν εκεί, ή κυρίως να κάνει προσπάθεια να συγκαλέσει γενική συνέλευση.
Τι διάλογο να κάνουμε για οικονομικά θέματα, τη στιγμή που καθημερινά μας ληστεύουν και κανείς δεν γνωρίζει πού θα σταματήσουν; Ξέχασε και την αξιοπρέπεια, ξέχασε και τα μάτια των παιδιών μας. Το «ποτάμι» σταμάτησε σ’ ένα ραντεβού με τον πρόεδρο.
Το Δ.Σ. αποφάσισε για μας, χωρίς εμάς, ακυρώνοντας απόφαση γενικής συνέλευσης. Μπορεί και το σώμα της συνέλευσης να αποφάσιζε το ίδιο. Σημασία έχει ότι δεν ρωτήθηκε.
Ο Μ. Γλέζος, σε μια ομιλία του με θέμα την άμεση δημοκρατία, έλεγε πως δεν έχει σημασία αν η απόφαση μιας λαϊκής συνέλευσης είναι σωστή ή λάθος, αρκεί να είναι απόφαση των πολλών.
Βεβαίως, στη συνέλευση της Δευτέρας, μετά από απαίτηση και κάποιων συναδέλφων, κατατέθηκε πρόταση μομφής κατά του Δ.Σ. και ψηφίστηκε από το 25% των ψηφισάντων. Αν υπολογίσουμε και τα λευκά ψηφοδέλτια, το Δ.Σ. φάνηκε ότι δεν απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του 30% περίπου των εργαζομένων που συμμετείχε στην ψηφοφορία (407 εργαζόμενοι), που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων της ΕΛ.ΣΤΑΤ. στην Αθήνα. Η αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων πνίγεται από νοοτροπίες αντισυλλογικές, νοοτροπίες που βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας, που καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό και που διαθέτουν εν αφθονία τα Δ.Σ. των σωματείων και των ομοσπονδιών.
Αν θέλουμε να νικήσουμε αυτές τις λογικές, πρέπει να σαρώσουμε πρώτα!
Αγανακτισμένοι και οργισμένοι
εργαζόμενοι στην ΕΛ.ΣΤΑΤ.
