Με φόντο τα «προαπαιτούμενα» και την εφαρμογή όλων των δυσβάστακτων αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων του 3ου Μνημονίου, πραγματοποιήθηκε το 32ο Συνέδριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στις 12-13 Νοέμβρη – και οι εκλογές στις 15 Νοέμβρη. Απαρτιζόμενο από 85 περίπου συνέδρους λιγότερους από εκείνο του 2012, πράγμα που αποδεικνύει ότι αντιπροσώπευσε περίπου 6.300 λιγότερους εργαζόμενος στο ήδη διαμορφωμένο από χρόνια εφιαλτικό τοπίο της ανεργίας στη Θεσσαλονίκη.
Στην ουσία των πραγμάτων, η ποιότητα και η συμμετοχή στο συνέδριο –που θεωρητικά αποτελεί κορυφαία διαδικασία για την εργατική τάξη– ήταν κατά πολύ υποδεέστερη των πραγματικών αναγκών του εργατικού κινήματος, πράγμα που εξηγείται εν μέρει από την αμηχανία στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος της μισθωτής εργασίας, έπειτα από την πλήρη πλέον απογοήτευση των προσδοκιών του από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Συνυπολογίζοντας, βέβαια, και τη διαχρονική τακτική των αιώνια συνεργαζόμενων στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, να απαξιώνουν σκόπιμα τις συλλογικές διαλεκτικές διαδικασίες και να παροτρύνουν τα μέλη τους να συμμετέχουν μόνο στις εκλογές, καταλαβαίνει κανείς εύκολα την κατάληξη των πραγμάτων.
Χωρίς ουσιαστικό διάλογο για τα επίδικα της εποχής, τις απαραίτητες ρηξικέλευθες ταξικές απαντήσεις στις επιθέσεις του ακόρεστου κεφαλαίου, με απονευρωμένα τα άμεσα αιτήματα και τις πραγματικές απαιτήσεις για τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, χωρίς αιχμές και προτάγματα, η διαδικασία περιορίστηκε στους καθιερωμένους πανηγυρικούς και σε ανέξοδους καταγγελτικούς λόγους, με χαιρετισμούς μνημονιακών (και επίδοξων τέτοιων) κομμάτων και δημοσιογραφικού τύπου διαπιστώσεις και αριθμολογίες.
Αποδοτική πρακτική, μια και ειδικά η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ στη Διοίκηση του ΕΚΘ αφιέρωσε τον προγενέστερο του συνεδρίου χρόνου στο να στήνει σωματεία-σφραγίδες και να νομιμοποιεί επιλεκτικά συνέδρους, ακόμα και με εξόφθαλμες οικονομικές διευκολύνσεις αμφιβόλου τύπου… Και προσοχή! Αυτές οι εναρμονισμένες πρακτικές βρήκαν, δυστυχώς, «ευήκοα ώτα» ακόμα και σε συνδικαλιστικές παρατάξεις που επικαλούνται την απόλυτη ταξική καθαρότητα (…).
Αυτά όσον αφορά την πρώτη μέρα του συνεδρίου, γιατί την αμέσως επόμενη το ΠΑΜΕ αποχώρησε βάζοντας θέμα παρουσίας συνέδρων. Στη συνέχεια το ΜΕΤΑ απαίτησε από τον πρόεδρο του ΕΚΘ να πάρει πίσω τις απαράδεκτες μηνύσεις του εναντίον των συναδέλφων από την παράταξη στο Δ.Σ. του σωματείου της ΕΛΒΟ, θέτοντας θέμα συνέχειας της συμμετοχής στο συνέδριο, πράγμα που δεν έγινε αποδεκτό από τον πρόεδρο του ΕΚΘ, χωρίς μάλιστα κόσμιο τρόπο.
Με κατάληξη στο ξεκίνημα της δεύτερης μέρας να «τρέχει» ένα τόσο σημαντικό (στα χαρτιά) συνέδριο με 20-25 συνέδρους, οι οποίοι έπρεπε να νομιμοποιήσουν όλων των ειδών τους απολογισμούς της τριετίας!
Στην πράξη, το αποτέλεσμα των εκλογών της 15ης Νοέμβρη δεν δικαίωσε καθόλου τις αγωνίες των εργαζομένων. Για την ιστορία, η ΠΑΣΚΕ διατήρησε τις έδρες της, το ΠΑΜΕ αύξησε κατά μία τις δικές του, η αμήχανη ΔΑΚΕ έχασε μία από τον «ενδο-ομιλική» της διάσπαση. Το ΜΕΤΑ έχασε, επίσης, μία έδρα, αποτέλεσμα ίσως της σύγχυσης που υπάρχει σχετικά με την ταυτότητά του. Πράγμα, βέβαια, που θεωρητικά δεν ισχύει, μια και η παράταξη έχει εξαρχής δικό της πλαίσιο και αρχές οι οποίες συνομολογήθηκαν στο ιδρυτικό της συνέδριο και οι οποίες εξασφαλίζουν την απαραίτητη αυτονομία από κυβερνήσεις και πρώτιστα τον σαφή ταξικό της αντιμνημονιακό προσανατολισμό.
Ίσως μία επικαιροποίηση των θέσεων και των αρχών του ΜΕΤΑ είναι άμεσα απαραίτητη, ώστε να διώξει τις όποιες αμφιβολίες και να θεμελιώσει εκ νέου αυτό το ελπιδοφόρο μετερίζι της εργατικής τάξης.
Αν θέλουμε να υπάρχουμε και να έχουμε μέλλον ως τέτοια.
Λευτέρης Κιοσέογλου,
μέλος Διοίκησης ΕΚΘ, ΜΕΤΑ Θεσσαλονίκης
