Όλα ξεκίνησαν όταν η έτσι και αλλιώς υποβαθμισμένη γαλλική ναυτική παρουσία στα πλαίσια της επιχείρησης «Ειρήνη» για την επιβολή εμπάργκο στη Λιβύη, «γνώρισε» την τουρκική πρακτική που είναι καθημερινό φαινόμενο στον αέρα και τη θάλασσα του Αιγαίου. Ένα γαλλικό πολεμικό σκάφος που επιχείρησε νηοψία σε ύποπτο για μεταφορά όπλων τουρκικό εμπορικό πλοίο, στοχοποιήθηκε και εγκλωβίστηκε από τα οπλικά συστήματα τουρκικών φρεγατών που το είχαν υπό την προστασία τους, και αναγκάστηκε έτσι να αποχωρήσει από την περιοχή. Είχε προηγηθεί αντίστοιχο επεισόδιο με ελικόπτερο ελληνικής φρεγάτας που επιχειρεί στην περιοχή στα πλαίσια της ίδιας ευρωπαϊκής αποστολής και το οποίο διατάχθηκε από τον Ιταλό επικεφαλή της επιχείρησης να απομακρυνθεί εσπευσμένα. Τότε η είδηση είχε περάσει στα ψιλά του Τύπου.
Ο Γάλλος πρόεδρος κατήγγειλε την «εχθρική πράξη» σε βάρος της ευρωπαϊκής ναυτικής δύναμης και κατέφυγε στο ΝΑΤΟ ζητώντας την καταδίκη της Τουρκίας. Ο Γ.Γ. της συμμαχίας παρέπεμψε την υπόθεση σε ερευνητική επιτροπή, αναγκάζοντας τον Μακρόν να επαναλάβει τα περί «εγκεφαλικού θανάτου» του ΝΑΤΟ.
Η αντιπαράθεση διατηρήθηκε σε υψηλούς τόνους με την Τουρκία να κατηγορεί τον Μακρόν για «εγκλήματα πολέμου», να αποδίδει στη Γαλλία «επικίνδυνα παιχνίδια» στη Λιβύη και να απαιτεί από το Παρίσι να «ζητήσει συγνώμη» για τη συμπεριφορά του.
Η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας δεν απορρέει αποκλειστικά από τη ναυτική υπεροχή της στην περιοχή. Αν η Τουρκία συνεργάστηκε με τη Ρωσία για να προωθήσει τα συμφέροντά της στη Συρία, τώρα στη Λιβύη στρέφεται προς τις ΗΠΑ και στηρίζοντας το τουρκόφιλο καθεστώς πουλά «εκδούλευση» στην Ουάσιγκτον με επιχείρημα την ανάσχεση της ρωσικής επέκτασης στην Αφρική. Ο Ερντογάν για άλλη μια φορά εκβιάζει τη δυτική συμμαχία και με επίδικο την παραμονή της Τουρκίας στη Νατοϊκή επιρροή αποσπά την ανοχή των ΗΠΑ στα επεκτατικά του σχέδια.
Μέσα σε αυτό το κλίμα δε διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με τη Γαλλία. Μια Γαλλία που από την πλευρά της θεωρεί πρώτιστη ευκαιρία να επανακαθορίσει τη διείσδυσή της στην αφρικανική ήπειρο εκμεταλλευόμενη την αστάθεια της Λιβύης. Στην περίπτωση της Λιβύης, το Παρίσι κινείται σε εντελώς διαφορετική τροχιά από εκείνη της Άγκυρας, γεγονός που ταράζει όχι μόνο τις γαλλοτουρκικές σχέσεις αλλά και τις μεθοδεύσεις και προτεραιότητες της γερμανικής προεδρίας για τη βελτίωση των σχέσεων Ε.Ε.–Τουρκίας.
Οι γεωπολιτικές αντιθέσεις στην Ν.Α. Μεσόγειο επεκτείνονται κλιμακώνοντας επικίνδυνα τις πιθανότητες μιας ανεξέλεγκτης σύγκρουσης στην περιοχή.
