Πουθενά δεν βρίσκουν ησυχία τα στελέχη της γαλλικής κυβέρνησης και του κόμματος του Μακρόν: κάθε μέρα (και νύχτα!) αναγκάζονται να διαφύγουν από την… πίσω πόρτα από εκδηλώσεις, καταδιωκόμενοι από πλήθη διαδηλωτών. Αστυνομικοί φυγάδευσαν προχθές το βράδυ την υπουργό Μαρλέν Σκιαπά από εστιατόριο του Παρισιού, στο οποίο θα πραγματοποιούσε ομιλία σε πολιτικούς φίλους της. Η Σκιαπά αποκάλεσε «φασίστες» τους διαμαρτυρόμενους, μια κατηγορία που έχει γίνει ψωμοτύρι στο στόμα πολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων. Στο Μπορντό διαδηλωτές διέκοψαν επίσημη τελετή τη στιγμή που μιλούσε η Κατρίν Φαμπρ, βουλευτίνα του Μακρόν, αναγκάζοντάς την να κατέβει από το βήμα υπό την προστασία αστυνομικών. Στην Τουλούζη ο δήμαρχος Ζαν-Λικ Μουντέν επίσης φυγαδεύτηκε από εκδήλωση για τον εορτασμό του νέου έτους, καθώς εκατοντάδες δημότες άρχισαν να τον γιουχάρουν, ενώ την ίδια τύχη είχε στη Χάβρη και η πρόεδρος του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, την οποία έβαλαν στο στόχαστρο απεργοί λιμενεργάτες.
Χθες στο Χερβούργο τα Κίτρινα Γιλέκα απέκλεισαν με ένα βουνό από σκουπίδια την είσοδο του γραφείου της Σονιά Κριμί, επίσης βουλευτίνας του κυβερνητικού κόμματος, ενώ απεργοί διέκοψαν στο Περπινιάν συγκέντρωση στην οποία θα μιλούσε η υπουργός Εργασίας Μιριέλ Πενικό. Άλλοι εισέβαλαν στα στούντιο του ιδιωτικού τηλεοπτικού καναλιού BFM στο Παρίσι, που είναι η ναυαρχίδα της εκστρατείας κατασυκοφάντησης των διαμαρτυρόμενων λαϊκών τάξεων, αναγκάζοντάς το να διακόψει τη μετάδοση του κανονικού του προγράμματος. Επίσης χθες απεργοί κατέλαβαν την έδρα της πάλαι ποτέ «σοσιαλιστικής» συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας CFDT, η ηγεσία της οποίας έχει αναδειχθεί σε συστηματικό απολογητή της αντικοινωνικής πολιτικής του Μακρόν. Τέτοιου είδους «οχλοκρατικές εκδηλώσεις» (όπως τις αποκάλεσε ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ) ξεσπούν κάθε μέρα απ’ άκρη σ’ άκρη της Γαλλίας, στο φόντο των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στην τελευταία «μεταρρύθμιση» που εμπνεύστηκε ο Μακρόν και αφορά το πετσόκομμα του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Οι διαδηλωτές είναι η πραγματική αντιπολίτευση
Πράγματι, έχουν περάσει σχεδόν 50 μέρες από την έκρηξη του απεργιακού κύματος, που συνεχίζεται παρά τις υποχωρήσεις της γαλλικής κυβέρνησης σε δευτερεύουσες πτυχές της πολιτικής της. Σχεδόν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα παρά και ενάντια στην άνευ προηγουμένου αστυνομική βία, καθώς οι απεργιακές συγκεντρώσεις μετατρέπονται σε μαχητικές λαϊκές διαδηλώσεις με τη συμμετοχή των Κίτρινων Γιλέκων, νεολαίων και «πρόσκαιρα-ευέλικτα απασχολούμενων» εργαζόμενων. Οι «οχλοκρατικές εκδηλώσεις» σαν αυτές που περιγράφτηκαν πριν συμπληρώνουν την εικόνα μιας Γαλλίας που δεν λέει να ησυχάσει. Και προκαλούν λύσσα στο πολιτικό, επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο, το οποίο συμπληρώνει τη δολοφονική καταστολή με οχετούς ύβρεων εναντίον των σύγχρονων Αβράκωτων – φέρνοντας όμως μέχρι στιγμής τα αντίθετα αποτελέσματα. Στην κατάσταση αυτή, είναι οι λαϊκές τάξεις που κάνουν πολιτική με τα δικά τους μέσα και σύμβολα, ενώ η κάθε απόχρωσης επίσημη αντιπολίτευση παρακολουθεί μουδιασμένη…
Η επιμονή και ο ριζοσπαστισμός της κοινωνικής διαμαρτυρίας έχει πάντως αρχίσει να προκαλεί ρωγμές στο κυβερνητικό μπλοκ, και να υπονομεύει εκ νέου την εικόνα του αλαζονικού Γάλλου προέδρου Μακρόν ακόμη και εκτός συνόρων. Μια ένδειξη είναι η «σιωπηλή απόσυρση» του ενός τρίτου σχεδόν των κυβερνητικών βουλευτών από συνεδριάσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας, κομματικές εκδηλώσεις κ.λπ. «Μερικούς έχω να τους δω τόσο καιρό που έχω ξεχάσει τα πρόσωπά τους» εκμυστηρευόταν σε δημοσιογράφο της εφημερίδας Le Parisien ένας συνάδελφός τους. Άλλος του εξηγούσε ότι οι απόντες «είναι απογοητευμένοι, διότι συνειδητοποιούν ότι κανείς δεν τους ακούει». Η δυσαρέσκεια αυξήθηκε το τελευταίο δίμηνο, καθώς ο Μακρόν και το επιτελείο του αγνόησαν περιφρονητικά τις επιφυλάξεις δεκάδων βουλευτών για την ορθότητα της επιχειρούμενης συνταξιοδοτικής «μεταρρύθμισης», και τον φόβο που εξέφρασαν ότι η κοινωνική διαμαρτυρία κινδυνεύει να βγει εκτός ελέγχου.
