Μπορεί να θύμωσες. Μπορεί να υπήρξαν βράδια που έκλαψες. Μπορεί μια μέρα να μου χαμογέλασες μα μέσα μια φωνή να σπάραζε. Μπορεί να μου πες «καλά είμαι» και να μην ήσουν. Στις πολύ ζόρικες στιγμές, τότε που δεν άντεχες άλλο, μπορεί και να άφησες να σου ξεφύγει ένα «Εντάξει, μωρέ! Κάτι μικροπροβλήματα έχω. Θα τα λύσω».
Μπορεί να υπήρξαν κι άλλες τόσες στιγμές που συμπεριφέρθηκα κι εγώ το ίδιο. Κι όχι μόνο εγώ!
Αφήσαμε τις μέρες να περνάνε χωρίς να μιλήσουμε. Νιώθαμε τα ίδια πράγματα. Το ίδιο βάρος υπήρχε στη σκέψη μας και λέξη δεν έβγαινε από τα χείλη μας. Κι αυτό είναι μια νίκη τους. Μια νίκη όλων αυτών που μας έκαναν να ζούμε έτσι!
Γύρνα το κεφάλι και δες τους. Δες το φίλο, το συμφοιτητή σου, το γείτονά σου κι ελάτε! Ελάτε να μιλήσουμε επιτέλους! Να βρούμε ένα τρόπο να τα καταφέρουμε. Μη βιαστείς να πεις «Όχι δεν θα πετύχει», δεν το προσπαθήσαμε καν. Σε περιμένουμε, όπου κι αν είσαι. Περιμένουμε την σκέψη, τον προβληματισμό το χαμόγελό σου.
Ξεκινάμε από την αρχή, σε κάθε πόλη μαζευόμαστε και συζητάμε εμείς για εμάς. Ποιος άλλος, πέρα από εμάς, μπορεί να απαντήσει στο γιατί δεν αντιδράμε.
Αρχίζουμε μια κουβέντα που δεν έχει ξαναγίνει και θέλουμε να είμαστε πολλοί. Θέλουμε αυτή η κουβέντα να είναι η αρχή, για να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Να τους δείξουμε ότι οι νέοι αυτού του τόπου έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα, συναντήθηκαν και τίποτα δεν τους σταματά.
12, 13 και 14 Δεκέμβρη δίνουμε το ραντεβού μας. Αφού έχουμε συναντηθεί και συζητήσει στις πόλεις μας βρισκόμαστε στην Αθήνα άνθρωποι από όλη τη χώρα και δημιουργούμε την 1η Πανελλαδική Συνάντηση Νέων.
• Με πείσμα, γιατί είμαστε πολλοί, μια ολόκληρη γενιά, και είναι άδικο να κάνουνε πως δεν υπάρχουμε.
• Με θάρρος, γιατί θα βαδίσουμε σε απέραντα σκοτάδια.
• Με χαμόγελο, γιατί ποτέ κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε με σκυμμένο το κεφάλι.
• Αυτά ταιριάζουν σε μια γενιά που θέλει να κερδίσει τη ζωή της!
Και το πανεπιστήμιο «στον γύψο»…
Δανάη Κωνσταντινοπούλου, φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ
Καθεστώς νόμου και τάξης έχουν επιβάλει απ’ την αρχή της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς στο ΕΚΠΑ, από κοινού οι νέες Πρυτανικές Αρχές και το Συμβούλιο του Ιδρύματος, σε πλήρη ευθυγράμμιση με το υπουργείο και την κυβέρνηση. Η αρχή έγινε με τις εξαγγελίες Λοβέρδου περί εφαρμογής του νόμου για τις πρώτες διαγραφές των φοιτητών. Ένα μέτρο χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, με βασική στόχευση την προσαρμογή των φοιτητών στην υποταγή και την εντατικοποίηση.
Η κατάσταση οξύνθηκε ακόμη περισσότερο μετά την επιβολή security, face control και ελέγχου της αστυνομικής ταυτότητας των φοιτητών κατά την είσοδό τους στους χώρους του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μια απόφαση που πραγματικά προκαλεί την απορία όλων, αφού την ίδια στιγμή που οι υπάλληλοι στη φύλαξη απολύονται ως «πλεονάζοντες» ή λόγω οικονομικής αδυναμίας του πανεπιστημίου, ο πρύτανης κ. Φορτσάκης προχωρά σε σύναψη σύμβασης ύψους 3.500.000 ευρώ με ιδιωτική εταιρία φύλαξης. Κάπως έτσι οι εξελίξεις στο ΕΚΠΑ γίνονται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και ο πρύτανης, κ. Φορτσάκης, γίνεται σύμβολο για τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της κυβέρνησης.
Τη Δευτέρα, 13 Οκτωβρίου, κατ’ εντολήν του πρύτανη, τα ΜΑΤ εμποδίζουν παρέμβαση διαμαρτυρίας των φοιτητικών συλλόγων στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, οι οποίοι ζητούσαν τη διεξαγωγή Συγκλήτου, ανοιχτής στους φοιτητές, με θέματα τις διαγραφές φοιτητών, τη σίτιση και το νέο καθεστώς στη φύλαξη. Παράλληλα, αποφασίζεται lock out για το κτίριο της Πρυτανείας, με απαγόρευση εισόδου και εξόδου σ’ αυτό, ενώ για τις επόμενες μέρες οι υπάλληλοι υποχρεούνται να βρίσκονται κλειδωμένοι εντός του κτιρίου της Πρυτανείας κατά το ωράριο εργασίας τους.
Την Πέμπτη,16 Οκτωβρίου, η ΑΔΕΔΥ προχωρά σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για την καταφανέστατη καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων του ιδρύματος, ενώ οι φοιτητικοί σύλλογοι οργανώνουν πορεία προς το κτίριο της Πρυτανείας. Η απάντηση του κ. Φορτσάκη, ήρθε μέσω των δυνάμεων καταστολής που επιτέθηκαν με χημικά στην πορεία. Την ίδια μέρα, ομάδα καθηγητών και φοιτητών, ασκώντας βία απέναντι σε φοιτητές, επιχειρεί να «σπάσει» την κατάληψη της Φιλοσοφικής Σχολής, που έγινε μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των φοιτητών για το θέμα των διαγραφών, της φύλαξης και της καθαριότητας (που πλέον βρίσκεται σε οριακό σημείο μετά την απόλυση των καθαριστριών).
Τη Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι προχωρούν σε συμβολική κατάληψη της Πρυτανείας. Τις δράσεις των φοιτητών στηρίζει, πλέον, και ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ. Το κτίριο ανοίγει και πάλι για να υποδεχτεί φοιτητές και εργαζομένους του Ιδρύματος, ενώ δυο μέρες μετά, την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου, ο πρύτανης ανακοινώνει (με τέσσερις μόλις μήνες καθυστέρηση) τη διεξαγωγή συγκλήτου για την επόμενη βδομάδα.
Την Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου, σε μια ακόμη επίδειξη αυταρχισμού, οι πρυτανικές Αρχές διακόπτουν την προγραμματισμένη σύγκλητο, ζητώντας την αποχώρηση των φοιτητών απ’ την διαδικασία και αρνούμενοι κάθε διάλογο μαζί τους. Φτάνουν στο σημείο να καλέσουν την παρέμβαση εισαγγελέα, καταγγέλλοντας, εν μέσω θεατρινισμών, τον παράνομο εγκλεισμό τους εντός της αίθουσας της συγκλήτου απ’ τους φοιτητές. Προφανώς, γι’ ακόμη μια φορά, δυνάμεις των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΙΑΣ βρίσκονται γύρω απ’ τους χώρους του πανεπιστημίου, ενώ αμέσως μετά ο πρύτανης ανακοινώνει την άσκηση ποινικών και πειθαρχικών διώξεων.
Όλο και περισσότερα γεγονότα προστίθενται μέρα με την μέρα, με την κυβέρνηση να βλέπει με ικανοποίηση το μπάχαλο του τελευταίου διαστήματος, ως μια ευκαιρία για την περαιτέρω απαξίωση του δημόσιου πανεπιστήμιου. Η πανεπιστημιακή κοινότητα, στο σύνολό της, μένει μουδιασμένη μπροστά στη διαρκή διολίσθηση της ακαδημαϊκής καθημερινότητας σε επικίνδυνα αντιδημοκρατικά μονοπάτια.
Η ανάγκη να υπάρξει ένα αντίπαλο δέος σε όλη αυτή την επίθεση, η ανάγκη να σπάσει η σιωπή και η ακινησία, γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή.
Κωμωδία ή τραγωδία;
Ιωάννα Δαραμούσκα-Γιαννίκου, φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ
Τις τελευταίες ημέρες νιώθω ότι η Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ βρίσκεται σε ανάδρομο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Ας μιλήσουν τα άστρα καλύτερα. Ζούμε το απόλυτο παράλογο! Είμαστε θεατές σε ένα έργο που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Είναι κωμωδία ή τραγωδία; Και το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε και το τέλος του. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι χειρότερο: το γεγονός πως για πρώτη φορά «σπάει» κατάληψη η οποία αποφασίστηκε μέσα από τη συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου από ομάδα «ανένταχτων» φοιτητών μαζί με ορισμένους καθηγητές, μήπως ότι στην προσπάθειά τους να γίνουν τα μαθήματα χτύπησαν εμένα και άλλη μια φοιτήτρια ή μήπως ότι η πλειοψηφία των συμφοιτητών μου φοβάται να πάρει θέση για το συμβάν και όχι μόνο.
Κάθε μέρα, λοιπόν, προτού κοιμηθώ κάνω τον απολογισμό της ημέρας. Και κάπου στα μισά με πιάνει ζαλάδα, πονοκέφαλος. Δεν ξέρω… θέλεις να βάλεις τις φωνές και να το βάλεις γρήγορα στα πόδια. Να φύγεις μακριά. Και θα μου πείτε: και πού να πας. Δεν έχετε και άδικο. Φοβάμαι τι θα γίνει. Τρέμω που είμαι 19 και την καταστολή τη θεωρώ δεδομένη. Άλλα παρ’ όλα αυτά, επειδή ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο θα συνεχίσω να παλεύω, να πηγαίνω στις γενικές συνελεύσεις και κάποια στιγμή θα γίνουμε πολλοί και θα τα αλλάξουμε όλα, θα δημιουργήσουμε!
Κλίμα τρομοκρατίας και εκφοβισμού
Αναστασία Σταυρίδου, φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ
Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών υπήρξε η βίαιη επίθεση δύο καθηγητών του Τμήματος Φιλολογίας σε δύο φοιτήτριες της σχολής την Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου, την ώρα που προσπαθούσαν να σπάσουν την κατάληψη που την περασμένη είχε αποφασιστεί από τη Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Το γεγονός αυτό εντάσσεται σε ένα γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας και εκφοβισμού που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες στο πανεπιστήμιο, κυρίως στην Πρυτανεία και τη Νομική Σχολή, καθώς γύρω από αυτά τα δύο κτίρια υπήρχαν παρατεταγμένες δυνάμεις των ΜΑΤ οι οποίες, με πρυτανική εντολή, θα «προστάτευαν» το κτίριο από πιθανές «επιθέσεις» φοιτητών. Ουσιαστικά, παρεμπόδισαν με τον πιο αυταρχικό και απολυταρχικό τρόπο την είσοδο των φοιτητών στην Πρυτανεία.
Συμπεραίνει εύκολα κανείς, δηλαδή, ότι το πανεπιστήμιο όχι μόνο απομακρύνεται από τις δημοκρατικές αρχές του παρελθόντος, όπου οι φοιτητές είχαν άρρηκτο δικαίωμα να συναντιούνται με τις πρυτανικές Αρχές (του πανεπιστημίου) και να συνδιαλέγονται μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα νομιμοποιούνται επιθετικές συμπεριφορές καθηγητών, οι οποίοι αναλαμβάνουν ανήθικες πρωτοβουλίες που παρακωλύουν τη δράση του φοιτητικού συλλόγου.
Μη μου βάζετε εμπόδια
Γιώργος, «λιμνάζων» φοιτητής στην Πολυτεχνική Σχολή ΑΠΘ
Στη σημερινή κοινωνία οι φυλακές ονομάζονται σωφρονιστικά ιδρύματα. Επίσης, η θανατική ποινή θεωρείται αναποτελεσματική καθώς δε σωφρονίζει αλλά εξοντώνει. Τι σχέση έχουν οι φυλακές με τα πανεπιστήμια; Έχουν όσον αφορά τους «αιώνιους» φοιτητές. Η λύση που προτείνεται για την αντιμετώπισή τους, είναι η από εκπαιδευτικής άποψης εξόντωσή τους αντί του σωφρονισμού τους. Ο σημαντικότερος φορέας σκέψης της κοινωνίας μας επιλέγει μεσαιωνικές μεθόδους αντιμετώπισης μιας ομάδας συνανθρώπων μας.
Σε αυτή την ομάδα ανήκω και εγώ. Για διάφορους λόγους αμέλησα τις σπουδές μου και έφτασα στο σημείο να μπαίνω στο τελευταίο έτος της σχολής χρωστώντας δεκάδες μαθήματα. Τότε ήταν η εποχή που γνώρισα, πραγματικά, την επιστήμη που σπουδάζω και τη λάτρεψα. Άρχισα να διαβάζω όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί το ήθελα. Είμαι από τους τυχερούς που θα τελειώσω τη σχολή πριν συναντήσω την απειλή της διαγραφής. Λυπάμαι, όμως, για όσους φοιτητές (μετά από εμένα) θα… ερωτευτούν τη σχολή τους κάπως αργά. Για αυτούς θα ισχύει το ν+2 και το τέλος των σπουδών τους. Το πανεπιστήμιο αντί να είναι ο «πατέρας» του κάθε φοιτητή και φοιτήτριας, που συγχωρεί αλλά και συγχωρείται από το παιδί, γίνεται πλέον ο απρόσωπος τιμωρός του.
Δεν ζητά κανείς ένα πανεπιστήμιο-«πατέρα» σήμερα, μακάρι να υπήρχε. Αυτό που ζητά είναι ένα πανεπιστήμιο αλλά και ένα κράτος που να μην τιμωρεί για λάθη του παρελθόντος, βάζοντας συνεχώς εμπόδια. Δεν ζητά ένα κράτος που απαιτεί την κατάργηση της κόντρα Εξεταστικής, που ψευδώς χαρακτηρίζεται ως η εξέταση μαθημάτων που δεν έχεις παρακολουθήσει, αυξάνοντας το χρόνο απόκτησης πτυχίου και οδηγώντας χιλιάδες φοιτητές πιο κοντά στη διαγραφή. Που αρνείται να προσλάβει διδακτικό προσωπικό, προσωπικό εργαστηρίων και άλλων απαραίτητων ειδικοτήτων, οδηγώντας σε κατάργηση μαθημάτων ή σε πολυμελή τμήματα που δυσκολεύεται κανείς ακόμα και να δει τον πίνακα. Που αναγνωρίζει πτυχία ιδιωτικών πανεπιστημίων με κύκλους σπουδών ίσων ή και λιγότερων ετών από τα αντίστοιχα ελληνικά ως μεταπτυχιακά, χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους, δημιουργώντας πρακτικά αθέμιτο ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας. Δεν ζητά ένα κράτος που δεν επενδύει στην έρευνα και που οι διδάκτορες του πανεπιστημίου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Που ακόμη και τα προγράμματα voucher που χρηματοδοτεί έφτασαν να μη λογίζονται ως προϋπηρεσία, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι σε αυτά είναι απλά φτηνά χέρια χωρίς να ασχολούνται με το αντικείμενο που έχουν σπουδάσει.
Δεν ζητάω ρουσφέτια και διορισμούς. Αυτό που ζητάω είναι αξιοκρατία και να μη μου βάζετε εμπόδια.
Είμαστε το μέλλον, ας το πιστέψουμε…
Χάρης Μαντινιώτης, φοιτητής ΠΑΜΑΚ
Θανάσης Πολυχρόνης, φοιτητής ΠΤΔΕ Φλώρινας
Τόσες δυσμενείς αλλαγές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, τέτοια επίθεση στην κοινωνία, τόσα αδιέξοδα για τους νέους αυτής της χώρας και παρ’ όλα αυτά τόσο αναιμικές οι αντιδράσεις απ’ την πλευρά των φοιτητών. Γιατί αυτή η ενοχλητική σιωπή από τους φοιτητές; Γιατί τα πανεπιστήμια μένουν «βουβά»; Γιατί η γενιά μας, παρ’ όλο που ζήσαμε κινήματα κι αγώνες (το κίνημα κατά του άρθρου 16 και της εξέγερσης του Δεκέμβρη ως μαθητές, τις πλατείες των Αγανακτισμένων κ.ά.) μένει σαστισμένη και ανίκανη να απαντήσει σε όσα συμβαίνουν; Γιατί τα ρωτάμε, όμως, όλα αυτά; Γιατί νιώθουμε πως είμαστε οι μόνοι συνειδητοποιημένοι που καθήκον έχουν να ξυπνήσουν την καθυστερημένη μάζα; Για να λάβουμε κάποιας μορφής αξίωμα, όπως οι προηγούμενοι; Όχι. Απλά πιστεύουμε πως καμία πραγματικά μεγάλη αλλαγή δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς την ενεργό παρουσία της νεολαίας στα πράγματα. Διότι, πώς θα παράξει αυτή η χώρα όταν κάθε χρόνο χιλιάδες νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν στο εξωτερικό; Πώς θα ξαναφτιάξουμε τη δημοκρατία που κουρέλιασαν όσοι μέχρι τώρα κάνουν κουμάντο στις ζωές μας, όταν οι περισσότεροι αρνούμαστε κάθε σχέση με την πολιτική. Πώς θα αλλάξουμε το μέλλον της χώρας όταν το ίδιο της το μέλλον, δηλαδή εμείς, είμαστε απόντες.
Και επειδή ακριβώς δεν θέλουμε το μέλλον που μας ετοιμάζουν, δεν θέλουμε να παρακαλάμε για μια δουλειά σε μια καφετέρια, δεν θέλουμε να γίνουμε γρανάζια στην παραγωγική μηχανή μιας άλλης χώρας, αλλά να προσφέρουμε τις γνώσεις μας για να αλλάξει αυτός ο τόπος, πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με τη λογική της απάθειας.
Θέλουμε να τελειώνουμε με την αντίληψη «κοίτα τα μαθήματα σου μόνο και θα τη βολέψεις», γιατί πέρα από αντικοινωνική είναι και απολύτως «αναποτελεσματική» πλέον. Θέλουμε το πανεπιστήμιο να ξαναγίνει κοινωνικός χώρος όπου θα ζυμώνονται απόψεις και θα παράγονται πολιτική, ιδέες και δράσεις. Θέλουμε να τελειώνουμε με την αντίληψη «τι ασχολείσαι και τρέχεις μωρέ, αφού τίποτα δεν αλλάζει;». Θέλουμε το πανεπιστήμιο, φοιτητές και καθηγητές, να ασχολείται με τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της χώρας και να μη θεωρεί πως βρίσκεται μέσα σε γυάλα. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία που θα την τροφοδοτεί με ενεργούς πολίτες και δεν θα παράγει απλώς ανέργους… wannabe στελέχη πολυεθνικών.
Και για να τα πετύχουμε αυτά πρέπει να δώσουμε στη συλλογικότητα και την πολιτική το πραγματικό τους νόημα. Εμείς οι πολλοί, να ξανακαταλάβουμε τη συλλογική δράση μέσα στις σχολές μας, σπάζοντας τα όποια εμπόδια βάζει ο υπαρκτός φοιτητικός συνδικαλισμός, που αντί να βοηθά τη συμμετοχή, αποκλείει και απωθεί τους μη μυημένους.
Εμείς είμαστε το μέλλον, ας το πιστέψουμε…
