του Νίκου Σταθόπουλου
Μάλλον καταχωρίστηκε κι αυτός στη σύγχρονη «μαύρη λίστα», καθώς, σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Κρήτη, υπέπεσε στο «προπατορικό αμάρτημα» της αλλόκοτα φασιστοδημοκρατικής εποχής μας: Για τον Εμίρ Κοστουρίτσα ο λόγος, για τον μεγαλοφυή και ιδιαίτερα ευαίσθητο σκηνοθέτη του μυθικού «Καιρού των Τσιγγάνων», ο οποίος «ετόλμησε» να αποκλίνει δημόσια από το αναγκαστικό «σύγχρονο πνεύμα», δηλώνοντας την αντίθεσή του στη Woke Ατζέντα, τον Δικαιωματισμό και την Παγκοσμιοποίηση και τον «πολιτισμό» της… Και με τον τρόπο αυτό, έγινε ακόμα ένας «νεοσκοταδιστής εχθρός της προόδου»!
Βλέπετε, στους νεομακαρθικούς καιρούς μας, η κάθε ποζάτα αυστηρή προφεσόρισσα του αμερικανικού Νεοφεμινισμού και ο κάθε «της διαφορετικότητος» (που απαιτούν, πια, «κίτρινο άστρο» για όσους δεν αποδέχονται τις ιδεοληψίες τους), τίγκα εν συνόλω στις μεταμοντέρνες ψυχώσεις, είναι «έγκυροι, επιστημονικοί και σοφοί» σε σχέση με τον «βαλκανιοχωριάτη δημιουργό» με την τεράστια πολιτιστική προσφορά… Αλίμονο! Η απόρριψη των αβάσιμων υστεριών για τα 60 τόσα φύλα και των εξουσιαστικών αξιώσεων για ένα συγκεντρωτικό καθεστώς «στοχευμένης καταπολέμησης της ετεροκανονικότητας», η άρνηση αποδοχής μιας εντελώς παρανοϊκής άρνησης της «φυσικότητας» με λογική άρνησης της Βιολογίας: όλα αυτά πλέον, από μια θορυβώδη μειοψηφία (που το σύστημα ανέχεται και προβάλλει γιατί είναι χρήσιμο «παιδί» του και, έτσι, νιώθει, αυταρχική πλειοψηφία), γίνονται κριτήρια δικαστηριακής καταδίκης, μια κουλτούρα βαθιά φασιστική… Ένας νεόκοπος «επιστημονικός» Σκοταδισμός που καλπάζει κατεδαφίζοντας κάθε ουσιαστική ποιότητα και, με όπλο την «Κουλτούρα Ακύρωσης», οσονούπω θα «αποκαλύψει» ότι και ο Κοστουρίτσα κάποια στιγμή στο παρελθόν «παρενόχλησε» κοπελίτσες από το συνεργείο φωτισμού… Μια σοβαρή ήττα της Αγωνίας Πολιτισμού τηλεχειριζόμενη από «παράξενες» ελίτ του Μεταβιομηχανικού Καπιταλισμού της Άυλης Οικονομίας και του Άυλου Μετανθρώπου!
Και ο Κοστουρίτσα θα στοχοποιηθεί και, μέσω του «στιγματισμού» (κατά τα άλλα η παλιά Γειτονιά των κυρ-Παντελήδων μάς φταίει!), θα απαξιωθεί το έργο του, θα το καταπιεί η νεοναζιστική «σκόνη του χρόνου», θα το εξαφανίσει η λήθη, και μαζί με αυτό και τις ιστορικές περιστάσεις που το εξέθρεψαν… Η στάση της «προόδου» απέναντι στον τραγουδοποιό Σαββόπουλο ήταν διαφωτιστική: το μίσος για τον «δεξιό» Σαββόπουλο, μέσω απίθανων νεοζντανοφικών αλχημειών, έριχνε σε μια αόρατη πυρά το όλον έργο, δημιουργώντας μαύρες τρύπες στη συλλογική συνείδηση, που μόνο ο πνευματικός εξουσιασμός κάποιας μελλοντικής Ιεράς Εξετάσεως θα «καλύψει»… Η σχετικοποίηση κάποιων «παλιών θεωριών» (π.χ. ταξικότητα) δεν ακυρώνει το ειδικό τους βάρος για την κατανόηση των ιστορικοπολιτικών κινήτρων…
Πλέον προφανής η μέθοδος και η σκοπιμότητα: με τόνους λάσπης κατά του «νέου οπισθοδρομικού» ικανοποιούμε το αίτημα των σύγχρονων Εξουσιών να πέσει στα αζήτητα η Ριζοσπαστική Μνήμη, να υποστούν ολική διαγραφή τα Πνευματικά Αρχεία του Χτες, όπου εικονογραφείτο και εμβαθυνόταν μια Άλλη Πολιτισμικότητα, συνδεδεμένη με Ρίζες, Ταυτότητα και επίμονη Άρνηση Αυτοαναίρεσης: και όλα αυτά πολιτικώς εκφρασμένα ως Βιωματική Ολόπλευρη Αντίσταση… Έννοιες που τις απεχθάνεται και φοβάται ο σύγχρονος κόσμος: Αντίσταση, Ρίζες, Εσωτερικότητα, Πρόσωπο…
Ο ΚΟΣΤΟΥΡΙΤΣΑ, σε αντίθεση με τον Σαββόπουλο, δεν εντάχθηκε στο νεοδεξιό κλαμπ, έμεινε ορκισμένα εχθρικός κατά της «σωστής πλευράς»… αλλά το έκανε χωρίς να απαρνηθεί τη βασική Πολιτισμική και Ανθρωπολογική φιλοσοφία του (ο Νιόνιος, έρμαιο του ακόρεστου ναρκισσισμού του, ενώ σωστά απέρριψε την «άκυρη» Αριστερά των Αποδομήσεων και συνάντησε την Εθνική Λαϊκή Παράδοση, όμως βούλιαξε στην κακιά «μαύρη θάλασσα» της πρόσληψής του από τη μητσοτακική και εταιρειακή «εργοδοσία»…).
«Καθέτως και οριζοντίως» αντίθετος, ο Κοστουρίτσα, με το αντιδραστικό Woke «κίνημα» (αυτό το βαθιά ενάντιο στην Ανθρώπινη Κατάσταση κατασκεύασμα της αμερικανικής «Αριστεράς των Κάμπους» η οποία, σκιά του Καπιταλισμού, αναζητά «επαναστατικά υποκείμενα» στο επέκεινα της ανθρώπινης υπόστασης, όπως ακριβώς και ο καπιταλισμός στα χρόνια της Απόλυτης Τεχνολογίας…), και συντασσόμενος με τον σύγχρονο πολυωφέλιμο Νεοριζοσπαστικό Αντιπαγκοσμιοποιητικό Σκεπτικισμό (πανδημία, κλιματική αλλαγή, κ.λπ.): επιμένει εποικοδομητικά σε κοινωνικές και πνευματικές εστιάσεις που βρίσκονται, φύσει και θέσει, σε κουλτούρα ρήξης με το εξοντωτικό Νεοκαπιταλιστικό Παρόν…
Η επίθεση στον Κοστουρίτσα , από τους γνωστούς κύκλους Μεταμοντέρνου Φανατισμού, είναι κατά βάθος (και από τη σκοπιά των στόχων του Συστήματος) μια καμουφλαρισμένη Επίθεση Λήθης (μνημονικού μηδενισμού…) στα Δυτικά Εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία, είναι μια πρόστυχη επίθεση Κατεδάφισης αξιακών συστημάτων που αντιτίθενται, με απόλυτη οργανική συνέπεια, στο σύγχρονο Μετανεωτερικό Ρεαλισμό της Ισοπέδωσης… Οι διώξεις είναι βαθιά πολιτικές, με την έννοια του ξεριζώματος «ενστάσεων κύρους» οι οποίες φωτίζουν τα σκοτεινά κονγκλάβια της σύγχρονης Ταξικής Ηγεμονίας (που συνδυάζει από τεμαχισμούς χωρών και «στήσιμο» Καταστάσεων Εξαίρεσης μέχρι Πολιτισμό των Στοιχημάτων και Ηθική του Ολοκληρωτικού Σεξ…).
ΔΕΙΤΕ: Ενώ στη Συρία είχαμε τον κατατεμαχισμό μιας χώρας (όπως και στη Γιουγκοσλαβία) αλλά η Αριστερά έμεινε, στην πραγματικότητα, αδρανής (και σε ορισμένες περιπτώσεις «πρακτορικής αριστεροσύνης» επιδοκίμασε κιόλας απαιτώντας με δημόσιες δράσεις την ανατροπή του Άσαντ…), στη Γάζα, αντιθέτως (;), η Αριστερά μας «τρέλανε» στις «κινητοποιήσεις» αφού το θέμα είχε προσλάβει μια «καθολικής αποδοχής ανθρωπιστική διάσταση» (ήταν πολύ βολικό για μια επίδειξη «ανθρωπιστικής αλληλεγγύης»), ενώ η όντως ναζιστική συμπεριφορά του άρχοντος Σιωνισμού στο Ισραήλ εξυπηρετούσε το «αντίφα» εγκλωβιστικό αφήγημα του Δικαιωματισμού: ακούσατε κανένα «προοδευτικό» και «αλληλέγγυο» στόμα να αρθρώνει ως κεντρικό σημείο αναφοράς την έννοια πατρίδα; Ακόμα και τη λέξη αποφεύγανε! Λες και οι Παλαιστίνιοι δεν διεκδικούν έθνος-κράτος! Το όλο «σκηνικό» θύμιζε θεατρική παράσταση «μαγκιάς» με μια χαμένη (με τα δικά μας μέτρα ανάλυσης) υπόθεση, και το γνώριζαν…
Η ενσωματωμένη σύγχρονη «Αριστερά των Χίλτον» που, ανέκαθεν, ας πούμε, φώτιζε τον βρόμικο ρόλο της CIA σε ποικίλα εγκλήματα (πραξικοπήματα / π.χ. Ελλάδα και Χιλή, δολοφονίες / όπως και η Μοσάντ, σχεδιασμένη εξάπλωση των ναρκωτικών, κ.ά.τ.), τώρα κατακεραυνώνει (σαν «αντιδραστικό ψέκι»…) όποιον πιστεύει σε σύγχρονες, ευρύτατου πεδίου, επεμβάσεις της CIA και των μηχανισμών του Διεθνούς Κράτους, σε επίπεδα ανώτερα, δεδομένου ότι και η Τεχνολογία έχει εκτιναχθεί ποιοτικά και οι συστημικές επιδιώξεις είναι διαφορετικές… Τότε, δηλαδή, μια τέτοια επίκληση δεν ήταν «συνωμοσιολογία», αλλά τώρα έγινε εξ ορισμού και χωρίς χρεία αποδείξεων! Αν αυτό δεν είναι Συνεργασία και Συνενοχή, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν στοιχειοθετεί καταγγελία «αριστερής αντιδραστικότητας», τότε τι;…
Ποιος, εν τέλει, καταβυθίζεται στη βιτρινάτη σοφιστικέ οπισθοδρόμηση του φυλετισμού και των διακρίσεων;
Ο Κοστουρίτσα που, όταν δεν υπήρχε καν ο Δικαιωματισμός (αλλά υπήρχε ως γνήσια αριστερή ριζοσπαστική πτυχή της ολικής διεκδίκησης το προφανές Δικαίωμα), με τον υπέροχο βαλκάνιο Μαγικό Ρεαλισμό του αποθέωνε τη χοϊκή ονειρικότητα των Ρομά, των Τσιγγάνων (κάνοντας το αυτονόητο συλλογικό τους δικαίωμα στην Ταυτότητα προφανές και αποδεκτό), χωρίς νομικίστικους «δικαιωματισμούς» που κατακερματίζουν το Κοινωνικό Σώμα (και την κάθε μονάδα ξεχωριστά… η απόλυτη Τρέλα!), πηγαίνοντας στα μηδενιστικά άκρα τον Αστικό Ατομικισμό;
Ή οι αποπροσανατολισμένες αριστερές «υποκειμενικότητες» που νιώθοντας «ήττα και φρίκη», έτσι ξεπερασμένοι από την ιστορία (που πάντα την εννόησαν εννοιοκεντρικά και «αλγοριθμικά») σύρθηκαν στα αμερικανικά σεμινάρια αναζητώντας «επαναστατικό υποκείμενο» και βρήκαν (μοιραίο ήταν…) τον Woke Μεταφασισμό της Απόλυτης Μοναδοκεντρικής Διάλυσης;
Ο σκηνοθέτης-ποιητής του βαλκανικού μεταφελλινισμού, μένει –με τη ματιά της Παράδοσης που διασώζει το Διαχρονικό– πιστός σε Πατρίδα / Πολιτισμική Ιδιοπροσωπία, Οικογένεια / Αιματοσυγγενικούς Δεσμούς, Φυσική Αναγκαιότητα, Θρησκεία / Υπερβατικό: δηλαδή σε αξιακά υπόβαθρα που και έναν ξεχωριστό πολιτισμό (Βαλκάνια) οριοθετούν μέσα στη νεοναζιστική φρίκη των Πολτοποιήσεων, και την ιστορικότητα εδραιώνουν ως διαρκές πεδίο αναφοράς της Μνήμης που λυτρώνει τον άνθρωπο από τη δουλοπρεπή μοίρα του χρυσόψαρου όπως είναι ο σημερινός Καταναλωτής της Μαζικής Δημοκρατίας… Αυτές οι δηλώσεις του εξοργίσανε τα «σκεπτόμενα» που, όπως έδειξε και η 28η Οκτωβρίου, μόνο πνευματικό τους περιεχόμενο έχουν το μίσος για την πατρίδα και τη σημαία… σοβαρά άτομα!
Οι επικριτές του Κοστουρίτσα θέλουν, κατά το πρότυπο του εξελισσόμενου Καπιταλισμού της Άυλης Οικονομίας και των Διασυνδεδεμένων Λειτουργιών: ναρκισσιστικό άτομο χωρίς προϋποθέσεις και σχέσεις (προϋπόθεση για τούτο η καταστροφή της Οικογένειας, που ολοκληρώνει την αποδιάρθρωση της Οικογένειας από τον συμβατικό Βιομηχανικό Καπιταλισμό…) που απλά περιφέρεται νομαδικά σε έναν έρημο πλανήτη όπου οι Αλγόριθμοι, οι Εταιρείες, οι Ειδικοί και, πλέον, η AI αποφασίζουν για το συλλογικό πεπρωμένο…
Ο ΚΟΥΣΤΟΥΡΙΤΣΑ, σε μια εξουθενωτική εποχή Νομαδοποίησης (διαρκής μετανάστευση διαφόρων μορφών…) έχει απομνημειώσει τον Μαγικό Τσιγγάνικο Νομαδισμό της σταθερής Ρίζας, της Σχέσης, της Καρδιάς, δηλαδή το «πλανόδιο» της όντως Ελευθερίας, που απαιτεί, ως ιστορικό του προαπαιτούμενο, την κατάργηση του Κόσμου των Εμπορευμάτων και των Μεγεθών, την στερέωση των Πατρίδων που δίνουν στο άτομο ανθρώπινο πρόσωπο… Οι Νομάδες του Κοστουρίτσα χτίζουν ειδύλλια μέσα από την επιλογή τους να αισθάνονται και όχι να κάνουν λογαριασμούς, ενώ οι «Νομάδες» του σύγχρονου Καπιταλισμού προέρχονται από χίλιες καταστροφές «βωμών και εστιών και σχέσεων και νοημάτων»…
Από την τηλεκίνηση του «μάγου» Περχάν στη «μαγεία» των Προγραμμάτων Βιοπολιτικής, μια καμένη πνευματικότητα και μια ρημαγμένη χώρα δρόμος… Τω όντι, αυτοί που θύμωσαν με τον Κοστουρίτσα είναι οι σύγχρονοι αληθινοί δεξιοί!
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
