Ο Σόιμπλε δεν συγκράτησε τον εκνευρισμό του για το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις.
Παρενέβη δημόσια, άρα αποδέχτηκε πως υφίσταται θέμα. Και το συνέδεσε, έστω αρνητικά, με την εφαρμογή του Μνημονίου. Του ξέφυγε; Μάλλον όχι, όπως προκύπτει αβίαστα από τη δήλωσή του. Κατά λέξη: «Σε ό,τι αφορά τις αξιώσεις για καταβολή αποζημιώσεων, δεν βλέπω καμία ελπίδα, γιατί το ζήτημα αυτό έχει ξεκαθαριστεί από καιρό… τέτοιες δηλώσεις είναι ανεύθυνες. Πολύ πιο σημαντικό από το να οδηγούνται οι άνθρωποι στην Ελλάδα σε εσφαλμένη κατεύθυνση θα ήταν να τους εξηγήσει και να τους διαφωτίσει κανείς για το δρόμο προς τις μεταρρυθμίσεις και να τους συνοδεύσει σε αυτή την πορεία». Το ύφος είναι προκλητικό, γιατί η ουσία των λεγομένων είναι αποκρουστική και ο Σόιμπλε εκτίθεται.
Το 1960 η κυβέρνηση Καραμανλή παραιτήθηκε από κάθε διεκδίκηση, αποδεχόμενη τότε την καταβολή 115 εκατομμυρίων μάρκων, μόνο για τις οικογένειες των Εβραίων θυμάτων των ναζί. Κι έτσι εγκαινιάστηκε η εισβολή στη χώρα του γερμανικού κεφαλαίου με ναυαρχίδα τη Siemens. Οι ρίζες είναι πολύ βαθιές. Κι όχι μόνο ιστορικές, προφανώς. Στη σύγχρονη υπόθεση Siemens με το «δικό μας» και «δικό τους» Χριστοφοράκο συμπυκνώνεται σε όλο το βάθος και την έκταση η διαπλοκή και η εξάρτηση που δυνάστευσε τη χώρα.
Το γερμανικό ιμπέριουμ ξαναστήθηκε κάτω από αμερικανική ομπρέλα και ευρωπαϊκή λεοντή στα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, απομυζώντας αργά και σταθερά, τον ευρωπαϊκό Νότο. Οι αδέκαστοι του Βερολίνου χρωστάνε με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς 162 δισ. ευρώ, συντριπτικό ποσοστό του ελληνικού χρέους και λένε ωμά στη διεθνή κοινή γνώμη «Δεν πληρώνω». Σήμερα για να διασώσει και να ενδυναμώσει την ολέθρια ισχύ της, μέσα σε συνθήκες αξεπέραστης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και αστάθειας, η Γερμανία έχει καταληφθεί από… «μεταρρυθμιστικό» οίστρο, που παρασέρνει σε σπιράλ θανάτου μία προς μία τις χώρες που βάζει στο στόχαστρό της.
Κάποιοι εδώ λοιδορούσαν τον Μανώλη Γλέζο κι όσους πάσχιζαν να αναδείξουν το θέμα. Η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε να επιδείξει μια κινητικότητα. Κι η γερμανική πλευρά υποχρεώνεται ξανά σε νουθεσίες σωφρονισμού. Το φρόνημα του λαού για δικαίωση περιγελά τις αυτοκρατορικές επιταγές του Σόιμπλε, αλλά δεν βρίσκει καμία αντιστοιχία στην αμήχανη στάση της κυβέρνησης. Ποιος θα «διαφωτίσει και θα συνοδεύσει του Έλληνες στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων», όπως απαιτεί ο Σόιμπλε; Ο Δ. Αβραμόπουλος έσπευσε να προδικάσει: «Κανένας συσχετισμός δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην Ελλάδα και στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων». Να ποιοι μας συνοδεύουν, ως αμετανόητοι μερκελιστές στην καταστροφή. Συμψηφίστε τους!
