Στις μέρες μας προχωρούν τεράστιες αλλαγές και διαφοροποιήσεις στον σύγχρονο κόσμο, παρόλο που για αυτά λίγα λέγονται στα ημεδαπά ΜΜΕ. Γιατί, πέρα από το δικαιολογημένο βάρος για το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη και την κοινωνική έκρηξη που προκάλεσε, τα ΜΜΕ και το ελληνικό κράτος ασχολούνται κυρίως με δευτερεύουσες πτυχές με στόχο πάντα τον αποπροσανατολισμό, τη συγκάλυψη και το ξέπλυμα του πολιτικού συστήματος και των ευθυνών που φέρει. Παράλληλα όλοι εσκεμμένα ξεχνούν τις τεκτονικές αλλαγές που συμβαίνουν στον κόσμο, υποτιμούν τα γεωπολιτικά ζητήματα και τα τρία βασικά συστημικά κόμματα (Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ) θεωρούν ότι ο ευρωατλαντισμός και η ΝΑΤΟφροσύνη προστατεύουν την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Γι’ αυτό δίνουν γη και ύδωρ σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, κάνουν πως δεν βλέπουν τη διάλυση της Ευρώπης, ψηφίζουν όλες τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, επιχαίρουν με ικανοποίηση για το ένταλμα σύλληψης του Πούτιν που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τέτοια τύφλωση και ανικανότητα να κατανοήσουν τι γίνεται και τι κυοφορείται και παράλληλα καμία ικανότητα πρόβλεψης για τι μπορεί να συμφέρει μακροπρόθεσμα τη χώρα.
Η δύση της Δύσης έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά από το 2022 έχουμε εισέλθει σε μια νέα ιστορική φάση στην οποία η αποδυτικοποίηση αποκτά πιο εμφανή σημάδια και οδεύουμε σε μια ανοικτή αμφισβήτηση της δυτικής ηγεμονίας. Πάνω σε αυτόν τον καμβά εξελίσσεται η διεθνής πραγματικότητα. Ορισμένοι κάνουν λόγο για πολυκεντρική τάξη πραγμάτων με περισσότερα του ενός παγκόσμια κέντρα ισχύος, άλλοι για τέλος του μονοπολισμού και άλλοι για πολυπολικό κόσμο. Νέα ιστορική φάση με ένταση των ανταγωνισμών, των πολέμων, της πολυοργανικής κρίσης, της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε απίστευτο μέχρι σήμερα βαθμό, καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και τεράστιων κινδύνων για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η συνάντηση Σι Τζινπίνγκ και Πούτιν στην Μόσχα, λίγες μέρες μετά το ένταλμα σύλληψης του Πούτιν και ενόσω μεγάλοι τριγμοί σε σημαντικές τράπεζες στον δυτικό κόσμο προκαλούν ανησυχία νέου μεγάλου επεισοδίου, υποδηλώνει πως οι δύο μεγάλες χώρες παγκόσμιας ισχύος συγκροτούν αργά αλλά σταθερά ένα άλλο στρατόπεδο οικονομικής, τεχνολογικής, ενεργειακής και στρατιωτικής δύναμης που μπορεί να ανταγωνιστεί τη Δύση και να προωθήσει μια πολύ διαφορετική διεθνή αρχιτεκτονική. Αυτή η εκκολαπτόμενη συμμαχία δημιουργεί μια νέα παγκόσμια διαφοροποίηση αφού πολλές χώρες, που στον ένα ή τον άλλο βαθμό ήταν αναγκασμένες να ακολουθούν την παγκοσμιοποίηση υπό τη δυτική ηγεμονία, τώρα τους προσφέρεται μια άλλη εναλλακτική και ήδη αρκετές από αυτές αλλάζουν προσανατολισμούς. Αυτά και μόνο είναι μερικά δείγματα των μεγάλων αλλαγών που γίνονται και θα συνεχιστούν, αλλά και δείγματα των νέων αντιθέσεων που φουντώνουν και τροφοδοτούν τάσεις, διεργασίες και καινούργιους συσχετισμούς.
Τις ίδιες μέρες περίπου, συμβαίνουν αρκετά σημαντικά γεγονότα στο έδαφος της Ευρώπης, που αν διαβαστούν σωστά, δίνουν έστω και αδρά μια άλλη κατεύθυνση. Αυτή της άμεσης εναλλακτικής δυνατότητας που βασίζεται στην κινητοποίηση των λαών και των κοινωνιών της Ευρώπης και αναδύουν μια δυναμική που θα μπορούσε να οδηγήσει αυτήν την περιοχή σε μια άλλη κατάσταση. Αναφερόμαστε στις διεργασίες, λαϊκές εκδηλώσεις και ξεσπάσματα σε Γερμανία, Γαλλία και Ελλάδα – που γίνονται στον ίδιο πάνω κάτω χρόνο (τυχαίο;). Στη μεν Γερμανία έχουμε μια μαζική μετατόπιση στη στάση της κοινωνίας έναντι του πολέμου και της υπαγωγής της Γερμανίας στο άρμα των ΗΠΑ. Πριν από λίγες μέρες –με την συμπλήρωση ενός χρόνου από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία– έγιναν μαζικές διαδηλώσεις στη Γερμανία που απαιτούσαν τον άμεσο τερματισμό του πολέμου, την άρνηση της ποδηγέτησης από τις ΗΠΑ, την έναρξη διαπραγματεύσεων και ένα νέο σύμφωνο ειρήνης και ασφάλειας. Στη Γαλλία εργαζόμενοι ξεσηκώνονται ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, το κίνημα αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά θέτει με έμφαση δύο θέματα: Το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα – και την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας από μια κυβέρνηση υπό τον, εκλεκτό των τραπεζών και των πλουσίων, Μακρόν. Στην Ελλάδα το δυστύχημα στα Τέμπη λειτουργεί ως θρυαλλίδα που πυροδοτεί μια κοινωνική έκρηξη που βάλλει κατά του ειδικού καθεστώτος που επιβλήθηκε από την ευρωκρατία και τα μνημόνια όπως και κατά της διάλυσης της χώρας και των υποδομούν που επέφεραν οι πολιτικές λεηλασίας του εισοδήματος και της δημόσιας περιουσίας.
Σκεφθείτε λοιπόν: Μια Ευρώπη ουδέτερη και παράγοντας ειρήνης, χωρίς την αμερικάνικη κηδεμονία και χωρίς παρουσία του ΝΑΤΟ, με χώρες κυρίαρχες και δημοκρατικές, όπου δηλαδή η λαϊκή και εθνική κυριαρχία θα έχουν βάρος, και με μια πολιτική επίλυσης του κοινωνικού προβλήματος, της ανισότητας, του νεοφιλελευθερισμού – Αυτό θα μπορούσε να είναι «κάτι άλλο» από αυτό που οικοδομείται δεκαετίες τώρα από την ευρωκρατία και τις ΗΠΑ, ενάντια στους λαούς, ενάντια στην ειρήνη, ενάντια στη λογική. Αυτοί οι στόχοι, ακόμα ασύνδετοι, χωρίς ένα πολιτικό κίνημα να τους εκφράζει και χωρίς μια μορφοποίηση, προβάλλονται και προωθούνται με μια μεγάλη κοινωνική διαθεσιμότητα που επωάζει νέες μορφοποιήσεις.
Συμπέρασμα: Η «συλλογική και υπαρκτή Δύση» μοιάζει με την αμαξοστοιχία στα Τέμπη. Το «πάμε με τη Δύση και τις ΗΠΑ και όπου βγει» κάνει πιο έντονο το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Αν το καταλάβουμε αυτό καλά, τότε, θα φανούν καθαρότερα τα βήματα που πρέπει να γίνουν!
