Προς τον Ελληνισμό Ελλάδας, Κύπρου και διασποράς:
Να απορρίψουν το νέο διχοτομικό σχέδιο της «διζωνικής» στην Κύπρο
Περισσότεροι από 200 πολίτες σε Ελλάδα, Κύπρο αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν υπογράψει κείμενο της Επιτροπής Ελλάδα-Κύπρος που καταγγέλλει το νέο σχέδιο «επίλυσης» του Κυπριακού. Το σχέδιο αυτό που βρίσκεται στο στάδιο των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο κοινοτήτων υπό την καθοδήγηση και την πίεση των ΗΠΑ και Ε.Ε. εμπνέεται από τις διατάξεις του Σχεδίου Ανάν (δες Δρόμος της Αριστεράς φ. 307) το οποίο απέρριψε ο κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα του 2004.
Η Επιτροπή έχει οργανώσει ηλεκτρονικό μάζεμα υπογραφών στην ηλεκτρονική διεύθυνση
Μεταξύ άλλων το κείμενο έχει υπογραφεί και από τους: Θέμος Στοφορόπουλος, πρεσβευτής επί τιμή, Κ. Παπασταύρος, δρ Περιβαλλοντολόγος, Ν. Ιγγλέσης, οικονομολόγος, Λ. Αποσκίτης, δημοσιογράφος, Π. Μαντάς, ΔΗΚΚΙ, Γ. Σχίζας, διαχειριστής ιστότοπων, Γ. Μαύρος, πολιτικός επιστήμων, Β. Ασημακόπουλος, μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου, Θ. Μπατρακούλης, δρ. Γεωπολιτικής, Κωνσταντίνα Ναθαναηλίδου, Πολιτική ακτιβίστρια, Γ. Χερουβής, δημοτικός υπάλληλος.
Ανακοίνωση της Επιτροπής Ελλάδα-Κύπρος
H ιστορική ρήση του αείμνηστου εθνικού ηγέτη Τάσσου Παπαδόπουλου «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, δεν θα παραδώσω κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα» κατά την απόρριψη του νεοαποικιοκρατικού Σχεδίου Ανάν το 2004, λαμβάνει στις σημερινές συνθήκες δραματική επικαιρότητα.
Η επαναφορά των ίδιων και χειρότερων στοιχείων του μαζικά απορριφθέντος αυτού σχεδίου, αποτελεί το μόνο αντιδραστικό κεκτημένο που έχει να επιδείξει η Ε.Ε. και γενικά ο δυτικός παράγων: την προσπάθεια εκβιαστικής αντιστροφής της λαϊκής βούλησης, όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.
Τώρα, λέγεται ότι «υπάρχει πρόοδος στις συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων», που διεξάγονται επί της αποδοχής του πλαισίου Αναστασιάδη-Έρογλου (Φεβρ. 14), που σκιαγραφεί μια εκ των προτέρων συμφωνία, με ζητούμενες τις λεπτομέρειες εξειδίκευσής της και μόνο. Αυτομάτως ανακύπτουν μια σειρά από ερωτήματα αρχών, που η απάντησή τους απαιτεί την ενεργό λαϊκή παρέμβαση και πρωτοβουλία για να σπάσει η μυστική διπλωματία:
– Το Κυπριακό θα επιλυθεί με παρόντες τον τουρκικό στρατό κατοχής και τους εποίκους; Η παράταση των σχετικών συνομιλιών υπό το εκβιαστικό αυτό βάρος μπορεί να παράξει ουσιαστικά νόμιμο αποτέλεσμα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ;
– Η διάλυση της νομικοπολιτικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας που διέπει τόσο το απορριφθέν, όσο και το ανακαινισμένο Σχέδιο Ανάν και κατοχυρώνει το ρυθμιστικό ρόλο της Τουρκίας σ΄ολόκληρη την Κύπρο, μπορεί να εγγυηθεί έστω τους ελάχιστους όρους ασφάλειας για τον Κυπριακό Ελληνισμό;
– Ο φερετζές της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, διαχρονικά, συγκάλυψε, ναι ή όχι, τη διχοτομική παγίωση-νομιμοποίηση, αφορώντας ουσιαστικά σε συνομοσπονδία, υπό το προκρούστειο για την Ελληνική πλειοψηφία εφεύρημα της «πολιτικής ισότητας»; Ποια ελαφρότητα καθοδηγεί σε λήθη τη δημοκρατική αρχή «ένας ανθρωπος-μία ψήφος», ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά πολιτειακή σύσταση και λειτουργία;
– Ο «αυτόματος πιλότος» του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου αποτέλεσε εμβρυουλκό απελευθέρωσης ή πεδίο εγκλωβισμού στην αποδοχή των τετελεσμένων, καθώς και της περιφρούρησης του καθεστώτος των βρετανικών Βάσεων; Πώς ανέχεται η ελληνική πλευρά, ελλαδική και κυπριακή, το άνοιγμα προενταξιακών κεφαλαίων, όταν ακόμα εκκρεμεί από την Τουρκία -κι ούτε θα συμβεί βέβαια ποτέ- η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας;
– Με ποια λογική ή στρατηγική ακόμα χειρότερα, συνεχίζεται η πολιτική των κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων Ελλάδας-Τουρκίας, όταν στο απυρόβλητο τίθεται η κατοχή στην Κύπρο και αμετάβλητες παραμένουν οι έκνομες διεκδικήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και ο πατερναλισμός της στη Θράκη; Η πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας, δεν σηματοδότησε διαχρονικά οιονεί συνδιαχείριση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων;
– Τι εμποδίζει την κυβέρνηση, αντί των πολυμερών συναντήσεων με τα υποϊμπεριαλιστικά κέντρα-αποσταθεροποιητές της περιοχής (Τουρκία-Ισραήλ), να θεμοθετήσει κοινές συνεδριάσεις με την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μήπως το γεγονός ότι η Δύση, στην οποία ανήκει, τη θεωρεί προσωρινή, μέσα απ’ τη «λύση»-έκτρωμα που προωθεί, πάντα στο όνομα της «διζωνικής»: Θεωρούνται… συμμαχικές οι παρεμβάσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ που θεωρούν, μεταξύ άλλων, «παραγωγικό τον ρόλο του τουρκικού στρατού κατοχής» (βλ. δηλώσεις της νεοδιορισθείσας πρέσβειρας των ΗΠΑ);
- Μπορεί το οξύ προσφυγικό πρόβλημα να διευθετηθεί από χώρες που έχουν ιστορικά τον επεκτατισμό ως προμετωπίδα τους και ως αντίπαλό τους το στοιχείο της Ανεξαρτησίας των λαών, όπως αυτό βάλλεται εδώ και πέντε χρόνια στην Συρία; Η Τουρκία είναι, ή δεν είναι εισβάλλουσα δύναμη εκεί; Γιατί, αντί της αυτονόητης σχετικής καταγγελίας του ρόλου της στα διεθνή φόρα με Ελληνική πρωτοβουλία, περιθάλπεται και συγκαλύπτεται ο γκαγκστερισμός της ; Γιατί αντί της… μέριμνας διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην οποία έχουν αποδυθεί με υπερβάλλοντα ζήλο τμήματα των ελλαδικών και κυπριακών ελίτ, δεν αναδεικνύεται το τουρκικό πρόβλημα της περιοχής;
Κατόπιν των παραπάνω θα ήταν μάταιος ο κόπος να πυροδοτηθεί μια πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία απελευθέρωσης του Α. Οτζαλάν και αναίρεσης του χαρακτηρισμού του PKK από την ΕΕ ως «τρομοκρατικής οργάνωσης»; Ποια… διεθνιστική κοσμοθεώρηση απαγορεύει και ποια συμμαχική δουλεία λογοκρίνει το να τεθεί χωρίς περιστροφές το πρόβλημα Δημοκρατίας στην Τουρκία; Μπορεί μια δύναμη κατοχής, εποικισμού, γενοκτονιών, ρατσισμού και εξανδραποδισμού να δικαιοπραττεί; Ακριβώς το ίδιο ερώτημα αφορά και στην εμπλοκή του Ισραήλ στο Κυπριακό, με άλλοθι τις… μπίζνες: Μπορεί ποτέ το
μοντέλο της κρατικής τρομοκρατίας να εγγυηθεί ανθρώπινα δικαιώματα;
Δυστυχώς δεν αισιοδοξούμε ότι οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου θα απαντήσουν στα παραπάνω. Άλλωστε μια χειραφετημένη απάντηση θα προϋπέθετε απόφαση ρήξης με το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων. Φοβόμαστε, αντίθετα, ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους ευρωατλαντικούς πάτρωνές της το κλείσιμο των εθνικών θεμάτων, με αντάλλαγμα την ελάφρυνση, όπως φαντάζεται, των μνημονιακών όρων. Όμως έτσι θα θεμελιωθεί ένας ανανεωμένος ραγιαδισμός και μια απατηλή νεοεθνικοφροσύνη.
Σήμερα ο πραγματικός εθνικισμός είναι η οικειοθελής προσχώρηση στον ολιγοεθνικό εθνικισμό του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και ο αυτοχειριασμός της δίκαιης άμυνας με τον παραπλανητικό και στρεβλό χαρακτηρισμό της ως «εθνικιστικής στάσης». Ό,τι καλλιεργούσε δηλαδή η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιωργάκης, οι «δικαιωματιστές» και οι νεοφιλελεύθεροι, με τους φασίστες σε ρόλο στημένο εκ των έναντι, ώστε να χλευάζεται ο λαϊκός πατριωτισμός και να αποδυναμώνεται η κληρονομιά των δημοκρατικών-προοδευτικών μας παραδόσεων.
Θέλουμε και πρέπει να οικοδομήσουμε τη λαϊκή δυναμική ανατροπής και απελευθέρωσης- για την επαναθεμελίωση του Ελληνισμού, ως ηθικής δύναμης της περιοχής. Διαφορετικά το κενό θα καλύψουν αντιδραστικές δυνάμεις, φυσικά νόθες, στα μέτρα των συμφερόντων της παρασιτικής ολιγαρχίας και της διηνεκούς εξάρτησης. Εις βάρος των συμφερόντων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων πολιτών.
Πιστεύουμε, ότι η απάντηση θα δοθεί από το ενωτικό αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα του λαού στο οποίο φιλοδοξούμε κι εμείς να συμβάλουμε.
